Redaktor Dorota Gawryluk jest pełna chrześcijańskiej, wręcz dziecięcej ufności: „Wszelka otwartość jest tutaj wskazana. Wyjaśnianie takich rzeczy rozwiązałoby sprawę(..)Nie wierzę w to, że Owsiak ma coś do ukrycia - powinien to wszystko pokazać i już”.
Natomiast redaktor Dominika Wielowieyska imponuje bezstronnością i obiektywizmem: „Owsiak jak każda osoba publiczna podlega krytyce i nie ma nic złego w tym, że ktoś przygląda się jego finansom”.
Z punktu widzenia życia każda śmierć jest absurdalna, bez wyjątku. Z punktu widzenia życia każda walka, zbrojny opór, a nawet wolność za cenę śmierci także nie mają sensu. Z punktu widzenia życia żadne powstanie nie ma sensu. Śmierć unieważnia życie, choćby najbardziej szczęśliwe i bohaterskie, ale także podłe i zbrodnicze, zrównuje obie wersje. Rosyjski oprawca z pułku RONA i żołnierz Batalionu „Zośka”, którzy zginęli w Warszawie w sierpniu 1944 – obaj polegli w Powstaniu Warszawskim. Jeszcze bardziej krwawy bezsens.
W pierwszych słowach mojego postu upraszam szanowną administrację, żeby mnie nie prześladowała za brzydkie wyrazy, bo cytuję ministra spraw zagranicznych, wyuczonego w Oxfordzie na angielskiego dżentelmena. I jeśli taki wytworniś klnie niczym woźnica konnej platformy z węglem, to czyni to w celu zaakcentowania pewnych niuansów dyplomatycznych, a nie z upodobania do mowy wiązanej, to chyba jasne. Po tym koniecznym wstępie, wyjaśniającym prawdziwe intencje dżentelmenów gawędzących służbowo przy prywatnym winie, przechodzę do rzeczy.
„Ten prezydent Rosji o mentalności podpułkownika KGB nie chce zezwolić, by Ukraina podążała własną drogą ku standardom demokratycznym i Europie” – wzmaga się moralnie do niebotycznych wyżyn redaktor Michnik z Gazety Wyborczej. I tu zachodzi ciekawe pytanie: Czy kagiebowska mentalność Putina jest nabyta czy wrodzona? A jeśli nabyta, to czy nabył ją dopiero teraz, czy wcześniej? Czy miał już tę mentalność w kwietniu 2010 roku?
Poseł Przemysław Wipler ma z europosłem Januszem Korwinem-Mikke wspólne poglądy na gospodarkę i na państwo, natomiast nie podziela jego opinii, że - mówiąc kolokwialnie – bicie baby ma głęboki sens. Redaktor Dominika Wielowieyska usilnie starała się Wiplera przekonać, że właśnie z tego powodu przyzwoity człowiek nie powinien być w partii z Korwinem.
Janusz Korwin-Mikke dał po twarzy Michałowi Boniemu. JK-M dziwi się, że Boni poleciał z tym do mediów. Ja też się dziwię. Boni uważa, że nie należało mu się wytrzaskanie po gębie, że to niesprawiedliwe, gdyż wcześniej wszystkich przepraszał. Ale to w takim razie nieprawda, że Boni przepraszał, bo przeprosić wszystkich, to jak nie przeprosić nikogo. To żałosna bzdura twitterowego mężczyzny.
Jesteśmy zgodni z profesorem Andrzejem Zollem co do tego, iż „jest rzeczą oczywistą, że służby specjalne mające chronić państwo, zwłaszcza służby kontrwywiadowcze, kompletnie zawiodły. Są w rozkładzie”. Tutaj opinie nasze są tak identyczne, że ktoś podejrzliwy może uznać, że uzgodniliśmy je ze sobą wcześniej, ale to nieprawda. Ostatni raz widziałem profesora na krakowskim rynku przed kilku laty pod koniec maja - on wracał z tej swojej Almy Mater, a ja wracałem z ogródka piwnego, bo upał był straszny. Ale Zolla rozpoznałem od razu, pomimo że pot zalewał mi oczy.
Nam się wydaje, że ten podział jest oczywisty: kiedy mówimy MY, to mamy na myśli nas, czyli stronę społeczną, nie będącą u władzy, a kiedy ludzie władzy, czyli ONI mówią MY, to mają na myśli siebie, czyli władzę. Nic bardziej mylnego. Partia rządząca posunęła się już tak daleko w pozbywaniu się odpowiedzialności za państwo, że ministrowie na równi z nami pomstują i narzekają na władzę, którą sprawują. Paradoksalna sytuacja, lecz jak najbardziej prawdziwa. To jedna z mało uświadomionych konkluzji, wprost wynikających z podsłuchanych rozmów członków rządu Platformy Obywatelskiej.
To oczywisty truizm, że ludzie, których wyobraźnia i kaliber twórczy sprowadzają się wysypania worka kartofli na podłogę galerii artystycznej, mogą się chwycić wyłącznie skandalu, żeby zyskać rozgłos. Jak Bozia poskąpiła talentu, to trzeba dowalić Bozi. Niejaki Rodrigo Garcia, argentyński tandeciarz, ale za to bez wstydu i hamulców, postanowił się wybić, idąc za przykładem głupka, który nasikał do słoika i wstawił krucyfiks. To znany precedens dla wszelkiej miernoty, która konia nie potrafi poprawnie narysować, ale ma ambicje na miarę Michała Anioła.