(Nie) Spotkamy się 1 sierpnia

Fakt, że czołowi przedstawiciele polskich władz nie chcą wziąć udziału w obchodach 70. rocznicy Powstania Warszawskiego niektórzy odbierają jako oznakę pogardy naszych elit do powstańców. Praktyka sprzed kilkunastu lat, gdy kolejne rocznice obchodzono nad wyraz skromnie, wskazuje, że tradycja powstańcza nie była nigdy zbyt bliska również dla sporej części obozu postsolidarnościowego. Ba, coroczne dyskusje pokazują, że jest tak nadal i zapewne zawsze będzie. Zawsze Kieżunom przeciwstawi się Zychowiczów a starą, komunistyczną propagandę odświeży ktoś, wymachując sztandarem antykomunizmu.  I tak pakuję się w dyskusję, w którą pakować się nie chcę, na tym zakończę ten wątek. Ot, po prostu sądzę, że tym razem nie o to chodzi.

1 sierpnia od kilku lat nie był dla ludzi władzy datą przyjemną. Zamiast uszanować na oficjalnych uroczystościach na co dzień polityków, którzy wpadli pogrzać się przy zniczach, niektórzy woleli buczeć i gwizdać. Nie każdy znosi fałsz tak dobrze, jak przedstawiciele mediów. Ci gorzej znoszą tego typu demonstracje. Stąd tak ciekawe pomysły, jak plan zastrzeżenia prawnego znaku Polski Walczącej czy ograniczenie dostępu zwykłych mieszkańców, w tym kombatantów (wbrew wiedzy niektórych ludzi władzy i dziennikarzy telewizyjnych w Powstaniu Warszawskim brał udział jeszcze ktoś oprócz Władysława Bartoszewskiego), do części obchodów. Kilka lat temu widzieliśmy poruszający filmik, na którym widać było, jak wrobieni przez urzędników HGW pracownicy muzeum muszą zatrzymywać kombatantów, by nie weszli tam, gdzie władza ich tego dnia nie potrzebuje.

W tym roku jest inaczej. Sprawy zaczęły się sypać w tak wielu miejscach, że premier Tusk, a nawet, wciąż dobrze wypadający w sondażach prezydent, nie chcą zaryzykować konfrontacji z tłumem, w którym ich przeciwnicy będą zapewne stanowić większość.  Niewyjaśniona katastrofa smoleńska, która w nowym geopolitycznym rozdaniu wraca z jeszcze mocniejszą lista zarzutów. Afera taśmowa, kompromitujące nagrania i działania, utrzymywanie na stanowiskach osób, do których opinia publiczna nie ma już cierpliwości. Listę można wydłużać, ale i tych powodów starczy, by się tego dnia ludziom na oczy nie pokazywać, choćby za cenę kolejnych krytycznych uwag i publikacji.  Czy boją się słusznie, że tym razem na buczeniu mogłoby się nie skończyć? Czy nie ufają wystarczająco swojej policji, której gotowi są przecież pozwolić na wszystko, tuszując kolejne skandale i przykłady niekompetencji?  Gdzie pan premier się boi, tam panią prezydent pośle – też ryzykowne, ale zawsze jednak to inny poziom emocji. Choć ta nieszczęsna sprawa Chazana w tym kontekście nie pomoże.

Moim zdaniem boją się trochę na wyrost, ale to już nie moje zmartwienie. Jak co roku przejdę się na wybrane uroczystości i jeśli za kimś podczas nich zatęsknię, nie będą to raczej nieobecni politycy. Tym warto jednak przypomnieć, że nie da się uciekać w nieskończoność. Będą musieli wyjść  z domów i urzędów, choćby na pogrzeb kolejnego komunistycznego zbrodniarza.