Wszystkim PT Adminom i Blogerom z serca płynące życzenia doświadczania Nowego Życia w Wolnej, Niepodległej Ojczyźnie, gdzie króluje Pan Jezus Chrystus!
Alleluja!
Alleluja!
(4)
katarzyna.tarnawska - blog
Mędrcy Świata! Monarchowie!
Oddajmy razem chwałę i cześć naszemu Panu Jezusowi Chrystusowi! "Dziś nam narodzonemu."
"A Słowo ciałem się stało i mieszkało między nami."
Najserdeczniejsze, najgorętsze życzenia - dla nas wszystkich:
Aby Polska była Polską!
Aby była naszym wspólnym domem, pełnym miłości, pokoju, dobra, sprawiedliwości,
Aby panowanie Chrystusa Króla w Polsce, nad Polską, było jawne wszystkim.
Aby żadne bramy piekielne nas nie przemogły!
Szczęść Boże!
Oddajmy razem chwałę i cześć naszemu Panu Jezusowi Chrystusowi! "Dziś nam narodzonemu."
"A Słowo ciałem się stało i mieszkało między nami."
Najserdeczniejsze, najgorętsze życzenia - dla nas wszystkich:
Aby Polska była Polską!
Aby była naszym wspólnym domem, pełnym miłości, pokoju, dobra, sprawiedliwości,
Aby panowanie Chrystusa Króla w Polsce, nad Polską, było jawne wszystkim.
Aby żadne bramy piekielne nas nie przemogły!
Szczęść Boże!
(4)
Szanowny Panie!
Miałam odpowiedzieć, na pańskie zastrzeżenia krótkim postem. Nie dało się krótko...
Stąd - niniejszy wpis.
Zapewne jest Pan zdolny czytać ze zrozumieniem. W moich poprzednich wpisach nie "walczyłam" o splendor mego Ojca, ale sprzeciwiałam się zmyśleniom redaktora Wójcika (czy to może Pan - ukrywający się pod nickiem Wow?) oraz "legendowaniu" prof. Szybalskiego w publikacji A. Allena..
Tak się złożyło, że właśnie wczoraj poczytałam ponownie "rewelacje" Arthura Allena.
Miałam odpowiedzieć, na pańskie zastrzeżenia krótkim postem. Nie dało się krótko...
Stąd - niniejszy wpis.
Zapewne jest Pan zdolny czytać ze zrozumieniem. W moich poprzednich wpisach nie "walczyłam" o splendor mego Ojca, ale sprzeciwiałam się zmyśleniom redaktora Wójcika (czy to może Pan - ukrywający się pod nickiem Wow?) oraz "legendowaniu" prof. Szybalskiego w publikacji A. Allena..
Tak się złożyło, że właśnie wczoraj poczytałam ponownie "rewelacje" Arthura Allena.
(3)
Dziś, gdy Polską miotają porywiste wichry, gdy ważą się jej losy na arenie międzynarodowej - może nie czas na historyczne rozważania o losach Rudolfa Weigla.
A jednak...
W okruchach historii Jego życia - przegląda się, jak w zwierciadle, niejedno zdarzenie współczesne, niejeden dramat, niejedna tragedia.
Historia magistra vitae... I to nie eskapizm - gdy wracamy do dawnych, a jeszcze wciąż blisko znanych wydarzeń.
Moją, podobnie jak wcześniej mego Ojca, intencją jest dziś "ocalić od zapomnienia".
A jednak...
W okruchach historii Jego życia - przegląda się, jak w zwierciadle, niejedno zdarzenie współczesne, niejeden dramat, niejedna tragedia.
Historia magistra vitae... I to nie eskapizm - gdy wracamy do dawnych, a jeszcze wciąż blisko znanych wydarzeń.
Moją, podobnie jak wcześniej mego Ojca, intencją jest dziś "ocalić od zapomnienia".
(3)
Nagle - deus ex machina - „pojawia się” aktywny, choć nie wymieniony z nazwiska działacz podziemny - w Instytucie. (NB – było tych działaczy niewątpliwie wielu, zwłaszcza pośród tzw. „strzykaczy”, gdzie można mówić nawet o 50% tam zatrudnionych).
Rewelacja kolejna – o tych, którzy już także nie żyją, a którzy atakowali Profesora Weigla – po Wojnie.
Dopiero teraz „bardzo odważny” pan Redaktor „ujawnia” z nazwiska jednego, jedynego „nieprzyjaciela” Profesora Weigla - Przybyłkiewicza. W tym momencie znów pragnę powtórzyć – pan Redaktor kpi, czy o drogę pyta.
Rewelacja kolejna – o tych, którzy już także nie żyją, a którzy atakowali Profesora Weigla – po Wojnie.
Dopiero teraz „bardzo odważny” pan Redaktor „ujawnia” z nazwiska jednego, jedynego „nieprzyjaciela” Profesora Weigla - Przybyłkiewicza. W tym momencie znów pragnę powtórzyć – pan Redaktor kpi, czy o drogę pyta.
(3)
Parę tygodni temu - w "Pudelku" (sic!) - pojawiła się notatka na temat prof. Rudolfa Weigla. O dziwo - napisana w sposob wyważony i rzetelny.
Byłam niezwykle zaskoczona, zwłaszcza po zapoznaniu się z edytowanym ostatnio (2015) przez Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego „dziełem” redaktora Wójcika na temat Rudolfa Weigla. Publikację finansowała Fundacja Profesora Wacława Szybalskiego.
Byłam niezwykle zaskoczona, zwłaszcza po zapoznaniu się z edytowanym ostatnio (2015) przez Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego „dziełem” redaktora Wójcika na temat Rudolfa Weigla. Publikację finansowała Fundacja Profesora Wacława Szybalskiego.
(4)
Podaję adres - na forum citizengo - do Liberation - gdzie warto podpisać sprzeciw wobec nieprawdziwej publikacji w tym dzienniku na temat Polski. Petycję podpisałam
(2)
W ostatnich, czerwcowych wyborach do Folketingu (parlamentu) duńskiego zwyciężył blok centro-prawicowy, choć przewagą tylko jednego mandatu (90:89). Frekwencja wyborcza wyniosła ponad 80%.
(1)
Składniki:
2 ogórki sałatkowe
2 trembulki
pęczek koperku
3,4 łyżki soku z cytryny
250 ml wody mineralnej niegazowanej (ja używam własną "kranówkę" bo tu "u nas", w Wielkopolsce, jest wyśmienita)
1 łyżeczka musztardy Dijon
sól, pieprz, cukier (używam miód płynny) do smaku
4 łyżki kwaśnej śmietany
80 g łososia marynowanego (ostatecznie może być wędzony, ale marynowany jest pikantniejszy).
Podczas upałów - wszystko, z wyjątkiem ogórków, przechować ok 2 godzin w lodówce, wodę można na 30' włożyć do zamrażalnika.
2 ogórki sałatkowe
2 trembulki
pęczek koperku
3,4 łyżki soku z cytryny
250 ml wody mineralnej niegazowanej (ja używam własną "kranówkę" bo tu "u nas", w Wielkopolsce, jest wyśmienita)
1 łyżeczka musztardy Dijon
sól, pieprz, cukier (używam miód płynny) do smaku
4 łyżki kwaśnej śmietany
80 g łososia marynowanego (ostatecznie może być wędzony, ale marynowany jest pikantniejszy).
Podczas upałów - wszystko, z wyjątkiem ogórków, przechować ok 2 godzin w lodówce, wodę można na 30' włożyć do zamrażalnika.
(2)
Raz chiromantka W dłoniach lekkich jak dwie lilie Dojrzała ciekawe linie... "Gdyby nie wiek dwudziesty, Ręczyłabym za to, Że zetną paniom głowy, Benito, Renato, Gdyby nie wiek dwudziesty!" - I śmiała się wieszczka, Patrząc w liliowe garście, znaczone złowieszczo. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . Słaniała się Benita, Zemdlała Renata. - Ocucone, świadomie poszły w ręce kata. Stanął, z toporem, Rzeźnik, mięśniami sękaty, Odwalił się oburącz I zarąbał kwiaty. Choć wiotką jak łodyga Jest szyja kobiety, By w nią uderzyć - trzeba teutona, atlety!
(4)