Nessun Dorma's blog

Minęło sześćdziesiąt sześć miesięcy od katastrofy smoleńskiej. Niektórzy z nas odliczają te miesiące marszami Pamięci i spotkaniami na Krakowskim Przedmieściu przed Pałacem Prezydenckim. Ostatnio głos wołania domagających się prawdy jakby ucichł, pomimo odstawienia do lamusa przez rząd Ewy Kopacz propagandowej tuby Moskwy, jaką była komisja Macieja Laska powtarzająca w kółko mantrę o pancernej brzozie i winie polskich pilotów. Wszystko wbrew ustaleniom niezależnych ekspertów, a nawet podstawowym regułom logiki.

Historia Polski i losy jej obywateli nauczyły nas respektu dla zjawiska emigracji. Kojarzy się ona z Wielką Emigracją po zrywach niepodległościowych dziewiętnastego wieku i emigracją polskich żołnierzy, którzy walczyli na wszystkich frontach II wojny światowej. Okres po wprowadzeniu stanu wojennego wywołał ostatnią chyba falę emigracji politycznej. Oczywiście Polacy nie są jedynym narodem, który był zmuszany do opuszczania ojczyzny w poszukiwaniu bezpiecznego miejsca, albo lepszego życia. Historia migracji spleciona jest trwale z całą historią ludzkości.

Na miedzynarodowej konferencji lotniczej w Augsburgu, organizowanej przez International Society of Air Safety Investigators, Maciej Lasek miał wygłosić odczyt na temat katastrofy smoleńskiej. To nie tylko wielki skandal, ale przede wszystkim niewyobrażalna bezczelność, sowicie opłacanego z rządowej kasy PO eksperta od propagandy.

13 października 2007 roku Robert Dziekański przyleciał do Vancouver. Miał wizę imigracyjną i na lotnisku oczekiwała na niego matka, pani Zofia Cisowski. W wyniku serii niefortunnych wydarzeń i nieprofesjonalnego postępowania personelu lotniska i służb imigracyjnych Robert krążył po budynku lotniska, odsyłany z miejsca na miejsce i pozbawiony pomocy tłumacza. Matka czekała 10 godzin w poczekalni, aż poinformowano ją, że syna nie ma na lotnisku. Uznała, że Robert prawdopodobnie nie poleciał planowanym lotem i powróciła do domu w Kamloops.

W październiku ubiegłego roku w Toronto Sun ukazał się artykuł Giuseppe Valiante, zwracający uwagę na niefortunną sytuację, w jakiej znajdzie się Kanada podczas rozgrywanych właśnie na terenie sześciu kanadyjskich miast Mistrzostw Świata w piłce nożnej kobiet.

Okna Pałacu Prezydenckiego podczas kadencji Andrzeja Dudy pozostaną otwarte. Głosy protestujących co miesiąc na Krakowskim Przedmieściu, wołających o prawdę w sprawie tragedii smoleńskiej nie będą więcej odbijały się od zatrzaśniętych żaluzji. Skończyła się era ponurego strażnika żyrandoli, dla którego kwestia Smoleńska była „arcyboleśnie prosta”.

Andrzej Duda wygrał wybory prezydenckie nie dlatego, że Polacy mieli już dosyć rządów Platformy Obywatelskiej i gaf Bronisława Komorowskiego. To prawda: czara goryczy na wadze nastrojów społecznych zaczęła przeważać naiwność i uległość wobec medialnej propagandy, ale musiało wydarzyć się coś niezwykłego, by odsunąć od władzy urzędującego od czasu tragedii smoleńskiej prezydenta.

Jest zupełnie oczywiste, że Andrzej Duda jest pod każdym względem lepszym kandydatem na Prezydenta Polski: wszechstronnie wykształcony, elokwentny, potrafiący stosownie zachować się w każdej sytuacji, swobodnie wygłaszający swoje przemówienia, bez czytania z kartki. Reżimowe media zarzucają mu, że ‚stoi za nim” Jarosław Kaczyński, zapominając, że był zaufanym pracownikiem kancelarii Prezydenta Lecha Kaczyńskiego, którego zasługi dla Polski i Środkowej Europy stają się coraz bardziej oczywiste i godne szacunku.