Kieżun, Honor i Ojczyzna

Wydaje się, że i prof. Kieżun, i wcześniej kilka osób z aureolami, które "podejmowały grę" jakoby dla Polski, miały wystarczająco dużo czasu, żeby się takim chlubnym czynem pochwalić. A jednak wolały ukryć ten fakt.

Wspinanie się na szczyty, z taką plamą w życiorysie, świadczy albo o marnych umiejętnościach gracza, albo o świadomym kontynuowaniu jakiejś gry. I jedno i drugie nie pozostawia obserwatorowi wyboru w ocenianiu takiej osoby.

abstrahujac od tego, jak powinien zachować się sam Kieżun (tu zgadzam się, że powinien sam ujawnić wszystko dawno temu, bo takie rzeczy, nieujawnione, mszczą się okrutnie), nie mogę zgodzić się na porównanie Kieżuna i Wałęsy. Cała droga życiowa Wałęsy i jego decyzje polityczne motywowane były strachem przed ujawnieniem jednej rzeczy, z której mógł się tanim kosztem wyplątać, a się nie wyplątał. Nie mam poczucia, aby działaniami prof. Kieżuna po upadku PRL kierowały takie motywacje.

Też się początkowo zarzekłem, że o profesorze Kieżunie ni będę dyskutował, ale...
​
Od przynależności do PZPR, a wcześniej PPR (i PPS, o której już prawie zapomnieliśmy, a jak ktoś się w tym miejscu obruszy, to przypomnę, że panna PPS nie za bardzo się opierała) do przynależności do podobnie egalitarnego grona TW nie dzieliły znowu aż takie lata świetlne. 
Oczywiście nie mam zamiaru stawiać znaku równości! JW (jawny współpracownik) to inny ciężar gatunkowy, niż TW. Ale fakt pozostaje faktem, że grali w jednej drużynie. 

Jednak dzisiaj jeżeli chodzi o naszych (zwracam uwagę, że słowo naszych piszę bez cudzysłowu) potrafimy machnąć ręką na przeszłość, gdy chodzi o przynależność do partii, a nawet sekretarzowanie w POPach,  i nie żądamy, by się z tego powodu kajali. 
Nie przeszkadza nam (tak myślę), że milczą. Lub - jeżeli już ktoś poruszy ten temat, zbywają "błędy swojej młodości" żartem. Ba! Potrafimy skoczyć do gardła, gdy ktoś z tamtej strony wytknie jednemu, czy drugiemu z naszych dawną partyjną przeszłość.
Ważnie też, że dość łatwo i stosunkowo skutecznie nauczyliśmy się rozróżniać dobrych i złych Mzimu, choć jedni i drudzy nosili na sercu taką samą legitymację i niegdyś mówili do siebie "towarzyszu".
Czasem bywa tak, że ze zdumieniem dowiadujemy się o dawnych "partyjnych sprawkach" ludzi, których od zawsze uważaliśmy za gorących patriotów. I co? I nic. 

TW różnił się od JW. 
W dziejach ludzkości donosiciel, nawet jeśli działał w słusznej sprawie, zawsze był i jest postrzegany jakoś tak... bezkręgowo.   
Ale partyjność też chyba nie jest czymś, co tygrysy lubią najbardziej. Gdy byłem  w Stanach, znajomy mówiąc o pewnym dżentelmenie, powiedział "on należy do partii". Już nie pamiętam, czy chodziło o Demokratów, czy o GOP, ale pamiętam, że owo stwierdzenie nie brzmiało w jego ustach szczególnie sympatycznie. Zresztą, Słownik Łacińsko - Polski słowo veritas tłumaczy jako prawda, ale też dodaje: szczerość, uczciwość, bezpartyjność.

Nie chodzi mi, by przykładać tę samą miarę do byłych TW i JW, ale obawiam się, że po takich doświadczeniach, jak z profesorem Kieżunem chyba będziemy musieli powiedzieć sobie szczerze, że lustracji w Polsce już nie będzie i trochę "po partyjnemu" przyjrzeć się zagadnieniu tajnych współpracowników bezpieki.
Zechcą powiedzieć o swojej przeszłości? Dobrze. 
Milczą? Patrzmy na dzisiejszą przydatność. 
Wyjdzie na jaw? Nauczmy się wzruszać ramionami. Może wtedy podatność innych na ewentualne sterowanie będzie mniejsza.
Minęło ćwierć wieku...

No i warto pamiętać, że były Jawny Współpracownik "wchodząc na szczyty",  też może kontynuować jakąś grę...

dość nagle i nie tak dawno. Mocno mnie zastanawiały te gwałtowne a powszechne hołdy wobec niego. Być może była to zagrywka propagandowa. Z ujawnienia teczki jakiegoś tam Kieżuna nie mieliby pożytku. Ale z upadku Kieżuna wywindowanego na szczyty chwały PW'44 już tak.

Czy nie podobnie było ze sławnym Filozofem?

spotkanie.. " po czym oczywiście prowadzono mnie na górę."

*** A wiec bylem na spotkaniu, maszerowalem na spotkanie.

Warto pamietac, ze opozyjca wtedy skladala sie z wscieklych stalinistow, a wiec ludzi systemu, ktorzy w pewnym momencie chcieli nieco system zreformowac, a wiec nic de facto nic im nie grozilo.

Prof. Kiezun mial nieco inna przeszlosc niz autor, nieprawdaz i jest okolo 30 lat starszy i nalezy do tych co pieklo zydobolszewickie pieklo przezyli.
http://www.historia.uwazamrze.pl/artykul/942699.html

Ubecja zdajac sobie sprawe z integralnosci moralnej Prof.  robila wszystko, zeby mial wrazenie, ze jest czescia wielkiego projektu dla Polski.
Co do wiary: patriota wierzy w to, ze pomimo systemu byli w nim ludzie, ktorzy chca dobra Polski, ze dobro Polski traktowali jako wartosci nadrzedna. Oficer ubecji, ktory pomagal Solidarnosci, jest tego przykladem i ktorego szpitzel Bolek wystawil do odstrzalu kiedy mogl sie odwdzieczyc.

Ciekawe, jakich meterialow dostarczyl ubecji, ktore pozwaliy prof. Chrzanowskiego zwerbowac?
Czy tylko te materialy pozwolily to zrobic?
Jakie byly materialy dotyczace polskich naukowcow za granica.


PS. Z innej beczki, co sadzisz o filmie Miasto 44?

Czy ktoś z tutaj dyskutujących próbował zapoznać się z dokumentacją  dotyczącą profesora Kieżuna - z jego teczką personalną oraz teczkami pracy? Jestem po zapoznaniu się z niespełna 500 stronami (jeszcze trochę zostało mi do przejrzenia) i jedno nie budzi wątpliwości - profesor Kieżuń faktycznie był TW. Natomiast muszę przyznać, że (na podstawie tego, co zdołałam przejrzeć do tej pory), pierwszy raz w życiu widzę podobne donosy. Są to filozoficzne dywagacje o wyższości jednego systemu nad drugim, relacje z otwartych sympozjów i konferencji, informacje o dorobku naukowym badaczy w Polsce i poza jej granicami, do sprawdzenia w byle bibliotece naukowej, rózne powszechnie znane informacje. Jesli Kieżuń pisze o kimś bardziej szczegółowo ( w sensie przytaczania jego drogi zyciowej czy zainteresowań), to podkreśla zawsze albo jego życzliwy stosunek do przemian w PRL, albo jego uznanie dla ZSRR. Jakże to odmienne choćby od dołączonych do akt donosów na samego Kieżuna, pozyskanych od TW Maska i TW Waldemar.
Większość materiałów to notatki służbowe wykonane przez oficerów SB (napisane maszynowo). Co bardzo dziwne, część informacji pochodzących jakby od Kieżuna (pisane ręcznym pismem), opisuje samego Kieżuna w 3 osobie. Trudno to zrozumieć.  Te najwcześniejsze bowiem, jak jego własne CV czy opis wcześniejszych wyjazdów zagranicznych, podpisane jego własnym imieniem i nazwiskiem, są pisane odmiennym charakterem pisma niż te z podpisami "Tamiza", w tym te pisane o nim jako o 3 osobie.


Co do spotkań z SB, to z mojego doświadczenia wynika, że  bywały one różne.
Autora SB wzywało, a moje pierwsze spotkanie ze sobą SB urządziło mi w moim własnym mieszkaniu, najpierw robiąc tzw. przeszukanie, co polegało, mówiąc skrótowo, na zdemolowaniu wnętrza. Samo przesłuchiwanie mnie i mojego męża przez oficera SB natomiast odbyło się przy moim własnym stole.

Nie ma jednego obowiązującego schematu postępowania SB. Od moich przyjaciół wiem, że czasem przesłuchanie miało sprawiać wrązenie pogawędki przy herbacie, a czasem kończyło się zatrzymaniem na 48h i "ścieżką zdrowia". Podobnie, dziś, w szczególności osoby, które znają lata 70 i 80. tylko z opowiadań i filmów takich, jak "300 mil do nieba", upierają się, że jeśli ktoś wyjeżdzał za granicę, to musiał być donosicielem. Otóż nieprawda. W tym czasie kilkunastokrotnie wyjeżdżałam na paszport służbowy tzw. wielokrotny, z zespołem. Natomiast ani razu nie udało mi się uzyskać paszportu prywatnego - zawsze otrzymywałam odmowę z najczęstszą w owych czasach adnotacją: "odmowa z innych ważnych przyczyn społecznych". :) Jednoczesnie znam ludzi, którzy zostali rozdzieleni na 8 lat. On wyjechał na paszport służbowy w roku 1974 i po prostu nie wrócił. Ona została tutaj z małym dzieckiem. On próbował sprowadzic rodzinę. Na darmo. Nie dawano im paszportów. Dostali je dopiero jesienią 1982 roku - czyli wtedy, gdy masowo wydawano paszporty w jedną stronę. Wyjechanie więc było z całą pewnością trudne. Nie można jednak powiedzieć, że skoro ktoś wyjechał, to pewne, że był kanalią.
 

Ja też nie wiem  skąd to przekonanie, że wyjazd absolutnie nie był możliwy, choć oczywiście odmowa była najczęstszą praktyką. Studenci na przykład wyjeżdzali z Almaturem. Może ci, którzy rozpowszechniają takie brednie, kojarzą to z tym, że w tamtych czasach paszporty wydawała Milicja Obywatelska, a nie żaden Urząd Miasta?
A może...
Ostatnio zastanawialiśmy się oboje z mężem, jak to było z podpisywaniem zobowiązania, że w przypadku nawiązaniu za granicą kontaktu z osobami podejrzanymi dla władzy ludowej, relacja z tego zostanie zdana po powrocie odpowiednim czynnikom. Żadne z nas nie pamięta jak to brzmiało dokładnie i żadne nie jest w stanie przypomnieć sobie czy przypadkiem taka formułka nie była dołączona zawsze do formularza, na kórym podpisywało się odebranie paszportu. Jeśli tak, to niewątpliwie oboje musieliśmy coś takiego podpisać przy każdym z tych kilkunastu wyjazdów, na tej samej zasadzie, jak wypisuje się miejscowość, datę i pokwitowanie odbioru własnym podpisem, albo dziś podpisuje się umowę na dostawę jakichś usług, nie czytając jej dokładnie  lub korzysta z portalu, nie zaglądając do jego regulaminu, ale klikając, że się z nim zgadzamy.
Co nie zmienia faktu, że nikt do tego nie przykładał najmniejszej wagi i nie znam nikogo, kto by potem taką relację składał albo w ogóle był o to pytany.
Może dziś urosło to do rangi lojalki dla ludzi, kórzy nie znają tamtych realiów?
Czy Ty może kojarzysz taką formułkę?

 

Jakby to powiedzieć...

Przed rokiem 1994 za granicą byłem (legalnie, na dowód osobisty) trzy razy:
raz w Lipsku i Dreźnie na wycieczce, raz w Zgorzelcu - pół godziny, żeby podbić "książeczkę walutową", bo sprzedałem znajomemu marki i raz w Ostravie. 
Ponadto kilka razy byłem za pasem granicznym w Czechach, na grzybach (mieszkałem kilometr od granicy) ale to jeszcze było w podstawówce, za wczesnego Gomułki.

Paszport wyrobiłem sobie dopiero w 1994 roku, kiedy leciałem (służbowo) do Stanów.

Ale napiszę do tego kolegi, który jest rencistą, może on pamięta. Bo z tamtym drugim, który poszybował aż do Klubu Whisky & Cigars kontaktu nie mam (i raczej mieć nie chcę).
 

Zanim przeczytałam opublikowane w internecie dokumenty na temat prof. Kieżuna, zapytałam o zawartość jego teczki w IPN-ie kilka osób, które dokładnie ją przeczytały. I za każdym razem odpowiedź była ta sama – z dokumentów jednoznacznie wynika, że „Tamiza” był świadomym, cennym, tajnym współpracownikiem komunistycznej bezpieki. Tezy, że było inaczej, nie da się obronić. To przecież dzięki jego informacjom najpierw został rozpracowany, a później zwerbowany Wiesław Chrzanowski, widniejący w archiwach IPN‑u jako TW „Spółdzielca”. To właśnie „Tamiza” udzielił bezcennych dla bezpieki informacji na temat przebywających za granicą polskich naukowców. Twierdzenie, że to nie była żadna współpraca, jest zaklinaniem rzeczywistości i trwaniem w kłamstwie" - napisała Dorota Kania w "Gazecie Polskiej Codziennie".

Dorocie Kani i Gazecie Polskiej też nie?

zastanawiam się, dlaczego nasi tropiciele TW nie wezmą się wreszcie za prawdziwych tuzów.
Za gnidy maleszkopodobne. Za konfidentów, którzy porobili wielkie kariery biznesowe i dziś są na najwyższych miejscach listy najbogatszych. Kulczyk, Czarnecki, Solorz, Starak... dlaczego tylko się o nich ogólnie coś bąka, zamiast udostępnić ich kompletne dossier? Czy są niby mniej publicznymi osobami niż profesor Kieżun? Gdzie opracowania dotyczące różnych szarych eminencji III RP?
Gdzie wreszcie opracowanie jasno i wyczerpująco pokazujące tych, którzy budowali kur...ski system i dzięki którym on się tak długo swietnie trzymał?
Mordercę chowamy z honorami na Powązkach, a 92-letniego powstańca warszawskiego będziemy bez sądu lustracyjnego wycierać po mediach. A najbardziej ochoczo rwą się do oceniania ci, kórzy SB znają wyłącznie z opowieści swojej cioci :((