Warszawa1920's blog

Polscy siłowicy
 

Praktycznie już u końca XVIII w. w Polsce pojawiła się, zupełnie gdzie indziej w świecie nieznana, nauka: O przyczynach utraty własnego państwa. Precyzując: Czy trzy czarne orły rozkradły kraj nad (wtedy) Dnieprem, Dźwiną, Prypecią (tu był środek Polski!), Niemnem, Dniestrem, Wisłą i Wartą, bo taki musiał być skutek samodzielnej „twórczości” ludzi dotąd go zamieszkujących, czy też tę kradzież same „sformatowały”?

Przy porażającej bierności IPN, namiestnik z Krakowskiego Przedmieścia – w sposób za to przewidywalny – wydał właśnie wyrok na powszechną, opartą na sile państwa, w znaczeniu dosłownym – zmaterializowaną pamięć o Ostatnich Zbrojnych Obrońcach Ojczyzny. Powie ktoś: nie ważne, co w tej sprawie robi, albo czego nie robi, ktoś taki, jak mieszkaniec Ruskiej Budy, nieistotne, jak zachowuje się całe magdalenkowe państwo, wszak tylko teoretyczne. I będzie miał rację, bo faktycznie nie godni są, by wiązać rzemyki u sandałów Tych Bohaterów.

Wybory w Polsce da się fałszować! No, to rzeczywiście Amerykę odkryłem, powiecie (w powiecie). Owszem – dla własnych potrzeb odkryłem ją. Niby nie jest to zejście na ląd w okolicach przyszłego Bostonu i zrobienie filmu „o życiu i twórczości miejscowej, indiańskiej prowincji” (przepisy leśnych dziadków z PKW zabraniają nagrywania przebiegu głosowania), tym niemniej jest to tak wyraźny zarys linii brzegowej, z elementami drzewostanu, że o żadnej fatamorganie mowy być nie może. Ale od rzeczy, znaczy do adrema.
 

Kalendarz przesycony rocznicami. Bohaterscy patroni szkół. W tych szkołach lekcje polskiego i historii, na których rozmawia się z dziećmi o „pewnych” zjawiskach z przeszłości mających świadczyć o chwalebnych dokonaniach naszych przodków. I uspakajanie sumienia w wymiarze publicznym w postaci paru w roku marszów i demonstracji. Czasem płomienne kazanie jednego z hierarchów Kościoła pokroju, dziś już biskupa seniora, Antoniego Dydycza.

Mogę nienawidzić. Potrzebuję nienawidzić. Chcę nienawidzić. Żądam nienawiści. Nie widzę innej drogi, niż przez nienawiść. Nie mam drugiego policzka. Dość tego jednego. Nie wierzę w prawo. Wierzę w sprawiedliwość. Nazwaną zemstą, barbarzyństwem, średniowieczem. Nieważne. Ważne, że symetryczną, logiczną i ideową. Mogę być szaleńcem, fanatykiem, marginesem cywilizacji. Nieważne, wszystko nieważne. Koniec zgody. Jeśli antynomią nienawiści jest miłość, wybieram nienawiść.
 

Jako, że żyjemy w Polsce (choć ci z rządzącej bandy mówią raczej polska), odwołajmy się do rodzimego (jeszcze) języka. Otóż słownik języka polskiego tak oto znajduje pojęcie „kolaboracja”: współpraca z niepopieraną przez większość społeczeństwa władzą, zwłaszcza z władzami okupacyjnymi. No i zaczyna się dialektyka semantyczna!