Konsekwencje braku umiarkowania..

Wyspiarska i uprzemysłowiona Anglia przed wybuchem Wielkiej Wojny sprowadzała zza mórz ponad 3/5 potrzebnej żywności oraz surowców dla gospodarki. Alfred von Tirpitz, niemiecki minister marynarki, za najlepszy sposób pokonania Wielkiej Brytanii uznał zniszczenie jej morskich linii komunikacyjnych. Jednak niemiecka flota nawodna mimo intensywnej rozbudowy, w żadnej mierze nie mogła równać się z brytyjską potęgą. Tirpitz usilnie nalegał na cesarza Wilhelma, by ten zgodził się na wykorzystanie nowoczesnych lodzi podwodnych w nieograniczonej wojnie podwodnej, w której U-Booty mogłyby zatapiać bez ostrzeżenia wszystkie statki płynące do Anglii. Pierwsza próba prowadzenia nieograniczonej wojny podwodnej zakończyła się tragedią „Lusitanii”.

Słynny „Titanic” zatonął po dwóch godzinach od zderzenia z górą lodową. Pasażerowie „Lusitanii” nie mieli tyle szczęścia: zaledwie 18 minut minęło od uderzenia niemieckiej torpedy do zatonięcia statku. Zginęło 1 198 osób, w większości kobiet i dzieci. Niemiecka „Kolniche Volkszeitung” napisała później: „Zatopienie Lusitanii jest sukcesem naszej floty podwodnej, który powinien zająć miejsce wśród największych osiągnięć wojny morskiej (..). To nie koniec. Anglicy chcą doprowadzić niemiecki naród do śmierci głodowej. My jesteśmy bardziej ludzcy. My po prostu zatapiamy angielski statek z pasażerami, którzy na własne ryzyko i odpowiedzialność wkroczyli do strefy wojny.” Zatopienie „Lusitanii” skrzętnie wykorzystała propaganda aliancka. Opinia o Niemcach - zwłaszcza w USA - bardzo się popsuła. A Anglii zagłodzić się nie udało.

Kolejny raz nieograniczoną wojnę podwodną Niemcy wypowiedziały 9 stycznia 1917 roku. Tym razem cierpliwość Amerykanów wyczerpała się i USA wypowiedziały Niemcom wojnę. I to był koniec świata budowanego przez wieki.