Wyroków się nie komentuje

W ramach zakładania nam przez ostatnie 25 lat kagańca uczy się nas, że nie komentuje się wyroków sądowych. Prezydent Komorowski, jako konserwatysta pełną gębą, stawia rzecz ostro i mówi, że wara nam od wyroków niezawisłych sądów. Tak więc nie komentując wyroku sądu w sprawie Mariusza Kamińskiego napisać powinienem właściwie tylko „Kurwa”, po rozprawie Hofmana dodając „Ja pierdolę”. Oczywiście niektórych moje słowa poruszą równie mocno jak te dwie manifestacje ciągłości polskiego wymiaru sprawiedliwości od czasów, gdy w procesach kiblowych skazywano żołnierzy z powyrywanymi paznokciami do racjonalnego, europejskiego dziś, gdzie paznokcie więźniów są bezpieczne, wychowawczo zaś stosuje się poprawny politycznie homoseksualny gwałt pod celą lub samobójstwo przy wyłączonej nocą kamerze. Trudno, w swoich tekstach, czy to blogowych, czy krzyczanych staram się przekleństw unikać, ale gdy już na nie pora, to kropki zachowam na trochę godniejsze czasy.

Mało mam złudzeń co do państwa, w którym żyję i z którego w porę nie wyjechałem tak, jak moi koledzy, których od dawna nie namawiam już do powrotu. Mało, a jednak tego, co wydarzyło się dziś właściwie się nie spodziewałem. Jeden wyrok ma nas wszystkich zgnoić (wszystkich to oczywiście duży skrót myślowy, chodzi wyłącznie o tę szkodliwą dla istnienia III RP grupę, która nie tylko zwraca uwagę na to, co się dookoła dzieje, ale domaga się bezczelnie, by zachowania choć trochę pokrywały się z deklaracjami i tradycjami, do których tak lubią odwoływać się nasi dzisiejsi przywódcy), choć oczywiście my obrywamy tu mneij, niż Kamiński. Ale cóż – w pewnym sensie dzisiejszy dzień nie jest może takim ciosem w mordę dla wszelkiego poczucia bezpieczeństwa jak 10 kwietnia, ale już w poczucie przyzwoitości uderza nie mniej, niż pogrzeb mordercy, żegnanego z honorami przez prezydenta, autorytety moralne i księdza. Dziś sędzia, o którym napisać „rozgrzany” to nie napisać nic, skazuje Mariusza Kamińskiego na karę wyższą od oczekiwanej przez prokuratora, wyższą, niż ta, której doczekali się nieliczni skazani w ogóle mordercy i oprawcy z czasów komunistycznych, wreszcie i surowszą od tej, której w naszej przeżywającej złoty okres Polsce dostał pan, który zgwałcił pięciolatka. Cóż, pięciolatek, w odróżnieniu od św. Beaty od szpitalnych łóżek nie płakał przed kamerami.

Być może popadam w populizm, niemniej wydaje mi się to o wiele badziej przyzwoite, niż ten wyrzygiwany nam w twarz samozachwyt. Święto złodziei, łapówkarzy, nałożone na dzień kagańca. Trochę słabo wyglądają w takiej sytuacji nasze rozważania o tym, czy z racji zbyt mocnego przekazu PiS straci % głosów i nie zdoła przejąć władzy, czy też może zyska, bo teraz ludzie zobaczą mocne potwierdzenie przekazu tej partii (tak sądzi np. Rafał Ziemkiewicz). Mogę podziwiać wiarę w mechanizmy demokratyczne, czy w przebudzenie sumień dawnych rycerzy antykomunizmu, dziś powtarzających drogę swoich adwersarzy, ale nie potrafię jej niestety dzielić. Gdy ktoś natomiast pisze, że dzisiaj stracił złudzenia, mogę się ucieszyć, niemniej też nie potrafię odmówić sobie pomyślenia, że po drodze przegapił kilka jeszcze lepszych okazji.