Świąteczne powroty.

Sporo wody upłynęło, nie? A Sekwana to nawet zdążyła wystąpić z brzegów w międzyczasie…

   Z obawą się zjawiam ponownie, nie zamierzam tego ukrywać. Na komentowanie bieżącej rzeczywistości nie mam siły, a lepiej byłoby powiedzieć: opadły mi ręce, zabrakło mi języka w gębie i wyczerpał mi się zasób słownictwa. Wystarcza mi tego na zgryźliwe uwagi na Twitterze, gdzie się trzeba ograniczyć do 140 znaków. Innymi słowy: takiej hucpy w Polsce nie pamiętam i sądziłam, że Palikot to jest najgorsze, co może się nam przydarzyć.

   Ale mam za sobą dzieje spółki budowlanej funkcjonującej od początku do końca na Zielonej Wyspie Tuska i marzy mi się, aby ostrzeżenia i refleksje, które się stały moim udziałem – jakoś w końcu uporządkować. Zostawię je z nadzieją, że będą stanowiły materiał do przemyśleń dla innych, czasem zalążek do zmiany prawa w Polsce, bo otarłam się o wiele absurdów, z których wiele nadal obowiązuje.
   „W niedziele i święta” dział rozważań nad zjawiskami gospodarczymi będzie nieczynny, pojawią się za to luźniejsze wspomnienia z przeszłości, do których – dzięki Bogu – zdołałam już nabrać dystansu, bo inaczej przyszłoby mi tylko „siąść i płakać”.
  
   Prowadzenie bloga zobowiązuje, trzeba być sumiennym a pisanie książki można odkładać, odkładać i odkładać. A ponieważ życie kocha mnie dalej tak, że nie daje mi pożyć – odkładanie wychodzi mi nad wyraz dobrze.
   Jeszcze chyba należy się niektórym tutaj niewielkie wyjaśnienie. W tak zwanym międzyczasie, ze względu na zaginione wpisy, które chciałam odzyskać, pojawiłam się na chwilę na niepoprawnych. Przypomniałam tam swój stary wpis o Adrianie Klarenbachu, który się jakoś nawrócił do ludzi, ale pamiętam (Wy pewnie też), jak strasznie mnie złościł w przeszłości PO/PSL swoją postawą. Tamten wpis powstał na niepoprawnych i się tam należał (choć był mój), ale ja nie publikuję w dwóch miejscach tego samego. Tak mam.
   Nie o Klarenbachu jednak chciałam. Nasz stary, wspólny znajomy, Dixi, podesłał mi parę linków (sama nie miałam głowy i odruchu, by szukać) ze stekami pomyj, jakie się wylały na moją biedną głowę, o szarganiu pamięci mojego nieżyjącego męża nie wspomnę – za ten niby powrót na niepoprawnych. Telepie mnie po tym dziś.
  
   Kończąc swojego wstępniaka zostaję z nadzieją, że wiele wiedzy, obserwacji i przemyśleń Wam się przyda, bo czy zabawne, czy absurdalne, czy wręcz tragiczne – mają one w sobie jeden niepodważalny walor: one naprawdę się wydarzyły. Sama czasem zadaję sobie pytanie – jak dałam radę i nie zwariowałam?

I oczywiście, korzystając z okazji: Wielu Bożych Łask, wszelkiej pomyślności i zdrowia dal Was i Waszych bliskich.