Godziemba's blog

Hitem PRL-u była produkcja tanich win owocowych.
 
 
      W okresie PRL-u osławione rodzime wino owocowe nazywano  zazwyczaj alpaga i zostało uwiecznione w licznych piosenkach, np. „Autobiografii” Perfectu  - „Alpagi łyk i dyskusje po świt,/ niecierpliwy w nas ciskał się duch”.
 
 

Choinki w obecnej formie pojawiły się najpierw w Niemczech, lecz zwyczaj strojenia drzewek pochodzi z celtyckiej Brytanii. Z Niemiec zwyczaj ten przywędrował do pozostałych krajów Europy
 

Wybory z 1922 roku pogłębiły podziały w społeczeństwie polskim, czego skutkiem było zamordowanie prezydenta Narutowicza.
 

5 listopada 1922 r. przeprowadzono wybory do Sejmu I kadencji, a tydzień później do Senatu I kadencji.
 

     W trakcie niezwykle ostrej kampanii wyborczej w 1922 roku zgłoszono 19 państwowych list wyborczych.
 

     Związek Ludowo-Narodowy, Chrześcijańsko-Narodowe Stronnictwo Rolnicze i Chrześcijańska Demokracja utworzyły wspólny blok wyborczy pod nazwą Chrześcijańskiego Związku Jedności Narodowej.
 

Ponad rok po uchwaleniu konstytucji marcowej, 28 lipca 1922 roku Sejm Ustawodawczy uchwalił ordynację do Sejmu i Senatu RP.
 
 
       Po uchwaleniu 17 marca 1921 roku przez  Sejm Ustawodawczy  ustawy zasadniczej  jego misja była spełniona, choć nadal nie rozstrzygnięta była kwestia przynależności Górnego Śląska oraz Wileńszczyzny. Dopiero po ostatecznych  decyzjach w tych kwestiach oraz wielomiesięcznej dyskusji, Sejm zadecydował o kształcie nowej ordynacji wyborczej.
 
 

Polscy sportowcy zadebiutowali na igrzyskach w 1924 roku.
 
 
      W 1921 roku ostatecznie zadecydowano, że w roku Igrzysk VIII Olimpiady (1924) rywalizacja w konkurencjach zimowych odbędzie się w Chamonix, na kilka miesięcy przed rozpoczęciem igrzysk letnich w Paryżu. Początkowo nie miała ona jednak statusu olimpijskiego, ponieważ działacze MKOL chcieli się przekonać, czy igrzyska zimowe uzyskają właściwą rangę.
 
 

Wojna polsko-bolszewicka uniemożliwiła polskim zawodników udział w Igrzyskach Olimpijskich w Antwerpii w 1920 roku.
 
 
      Sportowcy polskiego pochodzenia po raz pierwszy wystąpili na igrzyskach olimpijskich podczas zawodów w Londynie w 1908 roku.
 
 

 Ostatni mecz w piłce nożnej przed wybuchem wojny reprezentacja Polski rozegrała 27  sierpnia 1939 roku z Węgrami.
 
 
      We wrześniu 1936 roku polska drużyna poniosła największą porażkę w okresie międzywojennym przegrywając z Jugosławią w Belgradzie 3:9. 
 
 

Pierwszym w dziejach oficjalnym meczem reprezentacji Polski w piłce nożnej było spotkanie z Węgrami, które odbyło się 18 grudnia 1921 roku w Budapeszcie. Sędziował je Czech Ernst Grätz.
 
 
      Polska reprezentacja zagrała w składzie: bramkarz – Jan Loth II, obrońcy – Ludwik Gintel, Artur Marczewski, pomocnicy – Zdzisław Styczeń, Stanisław Cikowski, Tadeusz Synowiec (jako kapitan zespołu) oraz napastnicy – Stanisław Mielech, Wacław Kuchar, Józef Kałuża, Marian Einbacher i Leon Sperling. Trener był węgierski szkoleniowiec Imre Pozsonyi.
 

Duże emocje wywoływały w przedwojennej Polsce także mecze drużyn różnych narodowości oraz z różnych części kraju.
 
 
      Pod koniec marca 1930 roku piekło rozpętało się w Warszawie po tym, jak piłkarze żydowskiej Gwiazdy stracili bramkę w meczu z Warszawianką. Ofiarą niepohamowanej złości tych pierwszych padł strzelec gola Jan Luxenburg, którego bramkarz Gwiazdy „nagrodził” kopniakiem, a nadbiegający z drugiej strony obrońca – sierpowym w policzek.