Rozwiązanie sprawy Sosnkowskiego nastąpiło w czasie trwania Powstania Warszawskiego.
(1)
Godziemba's blog
Latem 1941 roku prezydent Raczkiewicz wbrew sugestiom generała Sosnkowskiego nie zdecydował się udzielić dymisji premierowi Sikorskiemu.
Gen. Sikorski, który latem 1940 roku uratował władzę dzięki gen. Sosnkowskiemu nie czuł się wdzięczny, wręcz przeciwnie – bardzo szybko zaczął odsuwać swego zastępcę od najważniejszych spraw, zlecając mu coraz bardziej drugorzędne zadania. Wkrótce też odżył ponownie konflikt gen. Sosnkowskiego z ministrem Stanisławem Kotem i jego zausznikami na tle spraw krajowych i wojska.
Gen. Sikorski, który latem 1940 roku uratował władzę dzięki gen. Sosnkowskiemu nie czuł się wdzięczny, wręcz przeciwnie – bardzo szybko zaczął odsuwać swego zastępcę od najważniejszych spraw, zlecając mu coraz bardziej drugorzędne zadania. Wkrótce też odżył ponownie konflikt gen. Sosnkowskiego z ministrem Stanisławem Kotem i jego zausznikami na tle spraw krajowych i wojska.
(2)
Pomimo wspólnoty ideowej współpraca prezydenta Raczkiewicza z generałem Sosnkowskim nie przebiegała harmonijnie.
Gdy generał Sosnkowski, najstarszy stopniem generał w służbie czynnej, wsławiony dokonaniami we wrześniu 1939 roku, dotarł w dniu 11 października 1939 roku do Paryża najważniejsze stanowiska zostały już obsadzone – nowym prezydentem był Władysław Raczkiewicz, a premierem, a wkrótce także naczelnym wodzem, gen. Władysław Sikorski.
(3)
Zdecydowana większość działaczy organizacji kresowych jednoznacznie opowiadała się za nienaruszalnością granicy ryskiej.
(1)
Latem 1943 roku prezydent Raczkiewicz przeforsował nominację generała Sosnkowskiego na stanowisko Naczelnego Wodza.
Po śmierci gen. Sikorskiego, najstarszy stopniem oficer w Wojsku Polskim gen. Kazimierz Sosnkowski wydawał się jedynym kandydatem na stanowisko Naczelnego Wodza. Wicepremier Stanisław Mikołajczyk, obsesyjnie nienawidzący piłsudczyków, podjął jednak próbę storpedowania tej kandydatury.
Po śmierci gen. Sikorskiego, najstarszy stopniem oficer w Wojsku Polskim gen. Kazimierz Sosnkowski wydawał się jedynym kandydatem na stanowisko Naczelnego Wodza. Wicepremier Stanisław Mikołajczyk, obsesyjnie nienawidzący piłsudczyków, podjął jednak próbę storpedowania tej kandydatury.
(2)
Kresowiacy brali aktywny udział w życiu zbiorowym wojennego uchodźstwa i powojennej emigracji politycznej.
W 1942 roku stworzyli oni swoją pierwszą organizację – Związek Ziem Północno-Wschodnich RP, stawiający sobie za cel walkę polityczną i propagandową o powrót Ziem Wschodnich do Polski. Wśród jego założycieli znalazły się znane postacie przedwojennego życia politycznego i społecznego – gen. Lucjan Żeligowski, Stanisław Mackiewicz oraz senator Józef Godlewski.
W 1942 roku stworzyli oni swoją pierwszą organizację – Związek Ziem Północno-Wschodnich RP, stawiający sobie za cel walkę polityczną i propagandową o powrót Ziem Wschodnich do Polski. Wśród jego założycieli znalazły się znane postacie przedwojennego życia politycznego i społecznego – gen. Lucjan Żeligowski, Stanisław Mackiewicz oraz senator Józef Godlewski.
(1)
Inaczej do kwestii Europy Środkowej podchodził związany z piłsudczykami Aleksander Wojtecki.
(1)
Polscy geografowie i geopolitycy starali się w okresie II RP znaleźć odpowiedź na niemiecką koncepcję Mitteleuropy.
(2)
Do końca swych dni Oskar Halecki pozostał zdecydowanym przeciwnikiem Rosji Sowieckiej.
(1)
Oskar Halecki był gorącym propagatorem odbudowy unii jagiellońskiej.
Chaos, który ogarnął Europę Wschodnią w wyniku wojny i rewolucji, wymagał jego zdaniem powrotu do jagiellońskiego doświadczenia federacji – „związku wszystkich narodów, zamieszkujących zachodnią połać Wschodniej Europy, między Niemcami a Moskwą, dla wzajemnej obrony przed niebezpieczeństwami, grożącemi im z obu stron”.
Chaos, który ogarnął Europę Wschodnią w wyniku wojny i rewolucji, wymagał jego zdaniem powrotu do jagiellońskiego doświadczenia federacji – „związku wszystkich narodów, zamieszkujących zachodnią połać Wschodniej Europy, między Niemcami a Moskwą, dla wzajemnej obrony przed niebezpieczeństwami, grożącemi im z obu stron”.
(2)