Godziemba's blog

Podczas agresji na Polskę we wrześniu 1939 roku Sowieci zamordowali setki żołnierzy polskich.
   
            W celu przyspieszenia planowanego wcielenia zagarniętych ziem do Związku Sowieckiego zadecydowano o eliminacji polskiej inteligencji oraz sfer „burżuazyjno-obszarniczych”. Jeszcze w trakcie działań wojennych zadanie te realizowały grupy sabotażowo-dywersyjne, zorganizowane wcześniej na Kresach Wschodnich II RP, które dokonały licznych samosądów na ludności polskiej.
 

Ugrupowanie gen. Orlik-Rückemanna najdłużej walczyło z sowieckimi agresorami w 1939 roku.
 

W agresji sowieckiej na Polskę we wrześniu 1939 roku wzięło udział ponad pół miliona czerwonoarmistów.
 
            W wystąpieniu na nadzwyczajnej sesji Rady Najwyższej ZSRS w dniu 31 sierpnia  1939 roku szef sowieckiego rządu Mołotow dowodząc, iż „układ o nieagresji między Niemcami a ZSRS stanowi zwrotny punkt w historii Europy, ale i nie tylko Europy” wskazywał, iż wrogość między Rosją a Niemcami zawsze przynosiła tym krajom największe straty.
 

Złe ustawienie jednostek wojskowych oraz dezorganizacja zaplecza walczących wojsk przyspieszyły klęskę Polski w 1939 roku.
 
      Polski plan obrony zakładał, iż własny wysiłek obronny zostanie wsparty poczynaniami sojuszniczych armii: francuskiej i angielskiej.
 

Obowiązkiem polskiego Sztabu Głównego było systematyczne prowadzenie prac przygotowawczych do konfliktów z potencjalnymi przeciwnikami.
 

Pomimo słabości kadrowych oraz błędów organizacyjnych polskie służby wywiadowcze właściwie rozpoznały główne kierunku niemieckich uderzeń we wrześniu 1939 roku.
 
      Przygotowania mobilizacyjne polskich służb informacyjno-wywiadowczych do wojny pozostawiały wiele do życzenia. Warszawska centrala nie miała nawet organizacji wojennej - nie przeprowadzano też podziału zadań o charakterze wojennym między komórkami centrali.
 

Przed wybuchem wojny w 1939 roku niemiecki wywiad posiadał znaczną przewagę na polskim.
 
      Po dojściu Hitlera do władzy wraz z rozbudową sił zbrojnych znacznie wzmocniono niemieckie służby wywiadowcze. W 1935 roku na czele najważniejszej z nich – Abwehry – stanął admirał Wilhelm Canaris, który przeprowadził szereg zmian mających na celu zwiększenie aktywizacji wywiadu.
 

W ramach operacji „wózek” zdobyto mnóstwo materiałów wywiadowczych dotyczących Niemiec.
 
 

Sukces w wojnie 1920 roku został odniesiony dzięki wspaniałej postawie świadomych Polaków.
 
 
      Powodzenie realizacji polskiego planu kontrofensywy zależało przede wszystkim od utrzymania Warszawy, na której przedpolu toczyły się ciężkie boje, Dlatego też 12 sierpnia Piłsudski opuszczając Warszawę i przenosząc się do Puław, gdzie objął dowództwo nad formowaną grupą uderzeniową, zażądał od Sosnkowskiego, by osobiście czuwał nad obroną stolicy I nie dopuścił do powstania antagonizmów wśród dowódców poszczególnych jednostek.