Bo wszystkie dzieci Państwa są

Była taka piosenka gdzie, bodaj Majka Jeżowska śpiewała "Bo wszystkie dzieci nasze są". Teraz, z jakiś nie do końca dla mnie powodów, tzw. "nasze Państwo" zrobiło się strasznie opiekuńcze w stosunku do dzieci. Tyle tylko, że ta opiekuńczość jest wg mnie dzienie jednostronna i niesprawiedliwa, ukierunkowana tylko na biednych, a tym samym naruszająca elementarne zasady równości. A co z bogatymi?  Praktycznie codziennie słyszymy o odbieraniu dzieci rodzicom z powodu biedy, patologii, nieprzystosowania i innych, cywilizacyjnych przyczyn. Godne to i właściwe odebrać dziecko zboczeńcowi, narkomanowi czy człowiekowi dysfunkcyjnemu. Tylko czemu to się odbywa tylko w stosunku do ludzi biednych? Fakt, że żyjąc w  biedzie łatwo się stoczyć i na życie patrzeć przez pęknięte szkło. Ale, i tu się będę upierał, nie trudniej, a nawet łatwiej jest się stoczyć będąc bogatym. Czy gnający jak konie na Wielkiej Pardubickiej,  za pieniędzmi, sławą oraz tandetnym i niczemu sensownemu nie służącym blichtrem, rodzice mają czas dla swych pociech? Czy te tzw. „pociechy” są dla nich faktycznie pociechami? Przez niedopatrzenie albo z powodu jakiś dziwnych refleksji (to pewnie jest ta opresja kulturowa i stereotypy obyczajowe) dzieci te nie zostały wyabortowane i jest z nimi tylko kłopot. Życie ucieka, a tu tyle jeszcze do jest do kupienia, tyle do wychlania i tyle do wybungabungowania się. W gazetach mniej i bardziej kolorowych pełno jest informacji o problemach z dziećmi różnych celebrytów i tym podobnych elitersów. A co się dzieje wśród tzw. „klasy średniej”? Wystarczy posłuchać o czym, a co gorszat JAK rozmawiają dzieci z gimnazjów, liceów czy studenci. Włos się jeży gdzie tylko się da i nie da, bo to przecież jest „przyszłość narodu”. Jasne, nie wszyscy są tacy, ale jest ich nie mało. Dodatkowo, zwykle są bardzo bezczelni i butni czym maskują swoje  lenistwo i tępotę, a przede wszystkim braki w wychowaniu, a świat zewnętrzny pakuje w nich nieustannie miliardy błyskotek i bezużytecznych informacji. Co z tego, że taki jeden z drugim czy drugą, są ubrani, najedzeni i otabletowani ponad miarę (na konsumpcję rodzice im nie żałują), jeśli są niedokołysani, o prawdziwym życiu nie mają (i chyba specjalnie nie chcą mieć) bladego pojęcia, a ich wrażliwość zaczyna się zrównywać z empatią wędzonej ryby? Przecież państwo powinno rodzicom i takie dzieci odbierać (patologia niejedno ma imię) i próbować je ratować i z biedy (niematerialnej oczywiście) wyciągać! Przecież rolą państwa jest zapewnienie powszechnej szczęśliwości wszystkim, a nie tylko tym ubogim. Czas już chyba, po nowoczesnemu postępować i zacząć patologicznym rodzinom odbierać dzieci z powodu bogactwa.