Dwaj panowie K.

Trudno pisać o Kazimierzu Kutzu i Wojciechu Kilarze nie rozwodząc się nad filmem i muzyką. Chętnie jednak oddam te tematy w bardziej kompetentne ręce, ograniczając się jedynie do kilku skojarzeń, które obie postacie budzą u takiego adresata ich twórczości jak ja – obserwatora mimochodem.

Wywołany przez media do wspomnień o zmarłym kompozytorze Kazimierz Kutz wyraża się o nim z należną estymą, nazywając go wręcz genialnym artystą. A jednak, jak to u Kutza bywa, usłyszeć można protekcjonalne tony, których nie sposób nie traktować jako część większej całości.

O ile wypominanie rozgłosu jaki rzekomo przynieść miało młodemu wówczas kompozytorowi pisanie muzyki do pierwszych filmów Kutza można uznać za zwykłą małostkowość, o tyle jego opinia o poglądąch i postawie życiowej Kilara wymaga mniej zdawkowego komentarza.

Bóg, Honor, Ojczyzna – Kilara oraz ateizm i niechęć do – jak to Kutz określa - „polskiego nacjonalizmu” to przecież niebo i piekło. Nie znam historii ich długoletniej przyjaźni, mogę się tylko domyślać, że łączyło ich obcowanie ze sztuką i Śląsk, którzy obaj uznali za swoje miejsce na ziemi. Różniło to, co różni przecież także innych Polaków: stosunek do Boga, historii i przyszłego kształtu Ojczyzny. A także język, którym mówili o świecie. Nie, nie język sztuki – ten język, którym o sobie nam chcieli opowiedzieć.

Słuchałem ostatnio wywiadów nagranych z Wojciechem Kilarem przed laty. Mówił, że czuje się spełniony, że nie boi się śmierci, boi się umierania. Mówił o muzyce, miłości, o Bogu, który mu darował talent i pozwolił z talentu korzystać. Uderzał spokój i pewność, którą czerpał z przyjętej hierarchii wartości. Aż chciało się słuchać jak można - będąc świadomym własnej pozycji wśród artystów - mówić w tak skromny i pełen prostoty sposób …

Nie dawniej niż wczoraj Kazimierz Kutz wygłosił swoje credo. Z okazji ogłoszenia go „jedynką” na śląskiej liście TR do europarlamentu powiedział między innymi, że zgodził się kandydować bo jego nazwisko „coś znaczy”. Ma zamiar pozostać w polityce i kontynuować wysiłki by wprowadzić do niej „nowy język”, który – jeszcze w PO – próbował upowszechniać wraz z Palikotem i Niesiołowskim.

Tak, tak! Nie inaczej. Tak właśnie powiedział. Nowy język, nowy sposób narracji, nowe to, nowe tamto … - tym i innym śmieciom próbuje się dziś nadać rangę nowych wartości. Zamiast Dekalogu – gender, zamiast życia w zgodzie z Bogiem – rozpasany egoizm, zamiast prawdziwego piękna – piękno mianowane …

Nie da się! Są rzeczy dobre i złe, są piękne i obrzydliwe. Ci, którzy pragną odwrócić porządek i zamazać różnice skazani są na porażkę.

A nowy język – żałosne! Przecież Polacy nie gęsi ...

ed. img. SG, from:http://www.naszdziennik.pl/mysl/64470,jasna-gora-wojciecha-kilara.html