Tęsknoty, powroty, kłopoty

   Muszę wyznać, że kłopoty, które czekały na mnie w Polsce po 10 latach pobytu we Francji (łącznie 12 lat, ale w pobycie nad Sekwaną była jednak dwuletnia przerwa) zgięły mnie w pół. Pandemia chyba zaskoczyła wszystkich, w całej Europie i na świecie, wiec nie będę się na niej zatrzymywać. Pandemia jaka jest każdy widzi – chciałoby się napisać.
Ale z tą pandemią wiąże się temat, który dotyka moich własnych kłopotów. Mam tu na myśli działania obecnego rządu nazwane tarczami antykryzysowymi, które mają wspierać przedsiębiorców w walce z nierówną walką z pandemią i jej negatywnymi skutkami gospodarczymi.
Przeglądam media społecznościowe i widzę wdzięczność, ale też narzekania: a że za mało, a że nie tak, a że nie tu, gdzie trzeba. Ja zaś, jako przedsiębiorca, którego dotknął kryzys na rynku deweloperskim a także usług finansowych z 2008 r. mam chęć, widząc te narzekania, wrzasnąć: „Cieszcie się, że w ogóle jest pomoc!”.
   Kryzys z jesieni 2008 r. miał także zasięg ogólnoświatowy, dość powiedzieć, że do dnia dzisiejszego pojawiają się artykuły w prasie francuskiej na temat jego dotkliwych skutków. Różnica między jedną a drugą plagą dla przedsiębiorców jest taka, że w roku 2008 r. przy władzy była radosna koalicja PO/PSL i kryzys dotykał przedsiębiorców-szaraków (takich, jak ja), których pozostawiono samym sobie, choć nie jest żadną tajemnicą, że ci, którzy się mieli nażreć na Euro2012 i tak się nażarli. Przykładów jest wiele, żeby wspomnieć tylko  informacje z mediów o zaległościach z płatnościami dla pracowników budowlanych na Stadionie Narodowym, czy słynne wystąpienie sejmowe jednego z przedstawicieli nowego rządu z roku 2015 r., który rozwijał wielometrowy wykaz polskich firm podwykonawczych, które zbankrutowały. Ludzie zostawieni bez jakiejkolwiek pomocy popełniali samobójstwa, chorowali, tracili dorobek całego swojego życia, wyjeżdżali za granicę w poszukiwaniu pracy.
   Wracałam do Polski z tęsknoty za bliskimi, z troski o starzejących się rodziców, z braku kontaktu z dziećmi, i ze zwykłej (jak nie lubię patosu tak muszę) tęsknoty za Polską.
   Radość z ostatniego kursu samochodem na trasie Paryż – świętokrzyskie trwała dokładnie 13 dni: wybrałam się do Katowic, przekroczyłam prędkość jadąc z wymarzonego spotkania z córką na wymarzone spotkanie z Tatą. Nie dojechałam.
   Przy sprawdzaniu mnie na okoliczność wspomnianego przekroczenia okazało się, że jestem poszukiwana przez policję. Słowo „poszukiwana” zawsze kojarzyło mi się z ukrywaniem (nie wiem, jak Wam), które to ukrywanie nigdy w życiu nie przyszłoby do głowy – toteż rozdziawiłam przysłowiową gębę ze zdumienia. Co więcej, na przestrzeni lat wiele razy bywałam w Polsce, latałam samolotami, gdzie zawsze podlegałam kontroli, byłam na rozprawie, na której podałam swój adres we Francji, więc sędzia miał świadomość, że mieszkam za granicą i pracuję z osobami starszymi jako funkcjonariusz publiczny (!).
Zatrzymanie, areszt śledczy, więzienie. O tym będzie kiedy indziej, bo nie nabrałam do tego należytego dystansu. Tylko gwoli wyjaśnienia: po 5 miesiącach za kratami doczekałam się w końcu wokandy i pani sędzia wyraziła zgodę na nadzór elektroniczny uznając, że nie stanowię zagrożenia dla prawa i porządku publicznego w Polsce. Mam to w postanowieniu i kiedyś oprawię to sobie w ramki.
   A powody poszukiwania mnie? Już wyjaśniam – według mojej najlepszej pamięci, bo treści wyroku nie znam, rygorów zawieszenia (bo wyrok był w zawieszeniu) również nie.
   W sierpniu 2008 r. jeden z pracowników budowlanych (pomocnik cieśli) firmy, której byłam członkiem zarządu, po godzinach pracy (mimo zakazu pracy w nadgodzinach bez mojej zgody), bez konieczności wynikającej z harmonogramu prac, bez zabezpieczenia (mimo że szelki były zakupione przez firmę) wszedł na wysokość 4,5 m by układać wciągane mu z dołu przez kolegów płyty kartonowo-gipsowe. Płyty były dość duże, może miały wymiar 1,2 m x 2 m, nie pamiętam, ale były to spore, regularne, płaskie elementy. Pracownik układał je tak niechlujnie, że gdy niestabilny  stos zaczął się zsuwać – pracownik „spietrał” (jak zeznał jeden z jego kolegów) i zaczął skakać po elementach wystających z konstrukcji, nie trafił nogą i spadł. Chwała Bogu, założył kask, ale to był ciężki wypadek przy pracy, „mój” pomocnik cieśli spędził 2 tygodnie w śpiączce farmakologicznej, ale wyszedł z wypadku cało.
Reasumując: pracownik złamał zasady BHP (został przeszkolony przez firmę), obowiązki wynikające z Kodeksu Pracy a także bezpośrednie nakazy i zakazy pracodawcy, czyli mnie, jednak zgodnie z prawem, to ja odpowiadałam za jego bezpieczeństwo.
   Postępowanie w tej sprawie trwało kilka lat i swym zakresem czasowym nałożyło się na chorobę nowotworową i śmierć mojego męża, z czym długo nie mogłyśmy  się pogodzić, więc wszystkie moje emocje i energia (a raczej jej brak) pochłaniały żałoba i strach i o córkę. Niedługo po śmierci męża (sygnatura akt jest łamana na 2013 r. a mąż zmarł na jesieni 2012 r.) zostałam skazana przez sąd na rok pozbawienia wolności w zawieszeniu na 2 lata. Nie miałam świadomości tego wyroku, nie pamiętam tego, możliwe, że reprezentujący mnie adwokat poinformował mnie o tym mailem, ale z całą pewnością nie było alarmu "wołami" na czerwono: musi się pani skontaktować z kuratorem takim a takim. Nic z tych rzeczy. Tego jestem pewna. Z resztą – mój beztroski powrót do Polski niejako potwierdza moją niewiedzę.
Zostaje mi więc domyślać się, że miałam być w kontakcie z kuratorem, a nade wszystko – miałam nie wchodzić w konflikt z prawem. Nie wchodziłam, jak nigdy przedtem w życiu. Niczego więc nieświadoma – zmagałam się z samotnym wychowywaniem córki i niełatwą pracą zawodową we Francji. Domyślam się, że po okresie tych dwóch lat zawieszenia kurator powiadomił sędziego, że mnie na oczy nie widział i sędzia wyrok odwiesił. W konsekwencji – od roku 2015 r. byłam osobą poszukiwaną.
   Ciąg dalszy tej opowieści przez życie napisanej nastąpi, ale do faktu, że spędziłam 5 miesięcy za kratkami nie nabrałam jeszcze żadnego dystansu. Nie mogę się otrząsnąć, ale chcę zakończyć jeśli nie zabawnym, to tragikomicznym akcentem.
   W „mojej”  8-osobowej celi (ja, samotnik plus 7 innych osób – niczym kara w karze) osadzone słuchały disco-polo, oglądały tylko „Fakty” TVN, bo „tam są najlepsze informacje”, czasem przełączały na Polsat, śledziły losy bohaterów hotelu Paradise, zaśmiewały się z „Kanapowców” (to taki program, o istnieniu którego dowiedziałam się w więzieniu, rzecz polega na tym, że jakaś grupka ludzi ogląda telewizję i komentuje to, co widzi i te komentarze mają być śmieszne i na tym polega ten program).
   A wśród nich ja, PiS-ówa, ja moher, ja PiS-owski beton głosujący na PJK lub Zbigniewa Ziobro. Już wyczuwacie do czego zmierzam? Oglądamy te „najlepsze informacje” w Faktach, pojawia się na ekranie pan mister sprawiedliwości (moja polityczna sympatia, Boże, co za ironia), wszystkie jak jedna, na jego widok rzucają bluzgi, o których nie wiedziałam, że istnieją i wrzeszczą: „To przez tego ch.ja siedzę!”. Nie przez wyłudzenia, handel narkotykami, nie za zamordowanie człowieka – tylko przez ministra Ziobro. Bodaj raz się ośmieliłam odezwać i rzuciłam nieśmiało: „Mnie skazano w roku 2013, więc przez tego akurat ch.ja nie siedzę!”