Endless shittiness

Ktoś, kto namalował w nocy na pomniku gen. Iwana Czerniachowskiego w Pieniężnie znak Polski Walczącej, uznał to zapewne za gest patriotyczny i bohaterski. Być może przez chwilę poczuł się jak żołnierz Armii Krajowej. Może malując napis „Precz z komuną”, heroicznie przeciwstawił się w ten sposób agresji Putina na Ukrainę. Na szczęście wojna z pomnikiem jest bezpieczniejsza niż bój ze specnazem. – napisał dzisiaj w swoim organie redaktor Paweł Wroński.

Pomnik został zdewastowany przez nieznanych sprawców. Taki komunikat nie budzi sprzeciwu ani w sferze faktów, ani w sferze semantycznej. Ale mainstream sugeruje lub mówi wprost o zbezczeszczeniu pomnika przez wandali, co powtarza dosłownie tezę oświadczenia rosyjskiego MSZ.

Wroński posuwa się jeszcze dalej w swoim sarkazmie. Ciekawe, skąd czerpie pewność, że nieznani sprawcy nie byli żołnierzami specnazu lub przynajmniej nie poczuli się na chwilę jak owi żołnierze?

Czyżby redaktor Wroński i wszyscy podzielającym jego opinię dopatrywali się tu analogii z innym aktem pomnikowego wandalizmu, który miał miejsce w Warszawie 11 lutego 1942 roku? Wedle współczesnych wydarzeniu źródeł wyglądał on tak:

Wandal pozostał nieznany ówczesnym władzom. Zmarł w rok później wskutek ran odniesionych w akcji pod Arsenałem. Nazywał się Maciej Aleksy Dawidowski.