Najdłuższy dzień

Wittman dosłużył się jedynie stopnia hauptsturmfuehrera (z czasem) - czyli kapitana. W realiach służby w broni pancernej przekłada się to na dowodzenie kompanią, 5-10 czołgami.

To nie był ktoś z generalicji, on nie planował i nie rozpoczął tej wojny. Poszedł na front walczyć, kazali mu.

Nie tak dawno temu Godziemba opublikował u nas dwie notki o Erichu von Mansteinie, jednym z najwybitniejszych strategów II wojny ("jednym z" bo mam w pamięci, na przykład, Kesselringa) - przeczytałem, jak zawsze teksty Godziemby, z przyjemnością. Ale nie widziałem tam oburzonych komentarzy - a akurat ten pan miał to i owo na koncie (niewiele, ale miał). Czy zmienia to fakt, że był genialnym dowódcą? Nie.

***
Wojna sprawiedliwa...
Termin politologiczno - filozoficzny, nawet bardziej filozoficzny - o ile pamiętam, wymyślił go Cyceron. Zawsze miałem tutaj mnóstwo wątpliwości, co do sensowności klasyfikacji - ale to temat na inną notkę. :) Generalnie: jak zabijają ludzi w słusznej sprawie to ok, a jak w niesłusznej, to nie ok? "Wojna obronna"  - w miarę logiczne, teza łatwa do obrony: wojna obronna jest sprawiedliwa. Reszta - niech Cyceronowi, świętemu Augustynowi i paru innym teoretykom "wojny sprawiedliwej" ziemia lekką będzie, ostatecznie "chcieli dobrze".

PS. Odwaga nigdy nie jest czynnikiem obciążajacym - ta cnota jest wartością zawsze i wszędzie, sama z siebie.
:)

Rozumiem Twoje stanowisko: zależy w jakiej sprawie i po co - potem ewentualnie można mówić o bohaterstwie.
W porządku.

Ja się tylko otwarcie przyznaję - atawistycznie samcza część automatycznie mojej natury oddaje hołd, właśnie za odwagę i umiejetności. :) Nie jestem specjalnie osamotniony - popatrz, na czym "jedzie" większość filmów akcji, zawsze i z przejęciem ludzie kibicują tym, których jest mniej. I też, zdarza się, eksploatują motyw "bohatera w złej sprawie".

pozdrawiam

 

Szczerze, to troszkę więcej mam tam przeczytane niż "jedna biografia" - ale niech i tak będzie. :)

Stosunek Wittmana do ideologii i wodza był taki sam, jak 95% z jego pokolenia (i nie tylko), entuzjastyczny. Z czasem ten entuzjazm zaczął przygasać, w miarę jak Niemcom szło coraz gorzej. Ale zauważ: prawie wszyscy Niemcy dali się opętać, skutecznie i do końca, Hitlera wizji III Rzeszy. Cywile też! Te spontaniczne wiece, rankiem w zbombardowanym przez (dobrych) aliantów mieście, gdzie ludzie kryli się po piwnicach, licząc, że rodzina przeżyje - bo dom już i tak szlag trafił. A potem demonstrowali solidarnosć z wodzem. Skala obłędu.

W pierwszym komentarzu napisałem, wprost, "bohater w mundurze Waffen-SS" - albo podobnie, nie ukrywałem niczego. SS i Waffen SS - uznane w Norymberdze za organizacje zbrodnicze - i słusznie. Ale weź poprawkę, że Waffen-SS (żołnierze frontowi) liczyło w pewnym momencie (1944, jakoś wtedy) koło miliona ludzi. Większość z nich nie miała nic wspólnego z einsatzgruppen, z obsadą obozów koncentracyjnych, ba, nawet o takich praktykach nie wiedzieli. Poszli walczyć w trochę innym mundurze, nie feldgrau, z wyboru, przymusu bądź z przypadku. Jeśli z wyboru, to chcieli być bardziej elitarni (nagminnie łatano dziury na froncie właśnie dywizjami waffen-SS), jak i miec łatwiejszy "start" (o awans w wehrmachie było trudniej). Mniejsza.

Akurat Wittman, podobnie jak wielu innych, nie popełnił żadnych rzeczy "nagannych". Walczył za złą sprawę? Tak. Dla niego i innych ta sprawa nie była zła. Nie rozstrzeliwał ludności cywilnej, nie dorzucał cyklonu B do komór. Ogłupiony, jak miliony Niemców, wierzący w mit tysiącletniej Rzeszy. No i poszedł chłopak bić się, i dobrze mu to wychodziło.

Sprawy sobie nie zdawałem, że taką małą burzę spowoduję krótkim komentarzem. :)
Źle, że Niemiec, że waffen-SS, że wojna niesprawiedliwa?
Niestety, wybitnych czołgistów alianckich, czy polskich, nie ma, nic mi o nich nie wiadomo, a gdyby byli, ktoś by już "wygrzebał". :)