Nie ma innych drzwi

Weekend, nerwówa w Sejmie za nami , więc na luzie coś opiszę, ale również z cyklu: zdarzyło się naprawdę.
Czerwiec 1983 rok. Gdzieś około południa wylądowałam na porodówce Szpitala Bielańskiego w celu powicia wymarzonego syna. Nikt mi wtedy nie dawał gwarancji, że wydam na świat osobnika płci męskiej, ale ja (!) jako matka wiedziałam i byłam bardzo  spokojna o to, że urodzi się Bazyli – tak go nazywałam przez 9 miesięcy.
   W tamtych latach (wiele z nas, które wtedy rodziły dzieci pewnie pamięta) porodówki stanowiły swego rodzaju kołchozy do rodzenia: 8-10 łóżek rzędem, między nimi parawany, których nikt nie zasuwał, wszelkie rozmowy i odgłosy – jak na dłoni.
   Wylądowałam obok ślicznej, młodej dziewczyny, która, podobnie jak ja, rodziła pierwsze dziecko w życiu, ale – jak się szybko zorientowałam – trochę gorzej jej szło. Cóż? Każda z nas jest inna.
Ta dziewczyna darła się, denerwowała i wściekała w taki sposób, że zaczęłam się martwić o siebie i swojego Bazyla! Pamiętam jak myślałam: rozumiem, że boli, bo bolało i mnie, ale żeby się aż tak wydzierać?!

   W miarę upływających godzin zaczęłam ją usprawiedliwiać, bo zorientowałam się z rozmów między nią a położną, że ona tam już kilkanaście godzin usiłuje, ale wolno to idzie. Położna zaś, spokojna pani starszej daty uspokajała ją w dość osobliwy sposób wygłaszając raz na godzinę sakramentalne:
- Dobry poród to taki, gdy słońce dwa razy na horyzoncie obróci!

   Pod wieczór, gdzieś około 19-tej, pojawiła się w tym kołchoźniku kolejna zmiana lekarzy, wśród nich młody lekarz z Indii. Mówił po polsku jak umiał, co w obliczu stresu rodzących było swego rodzaju zabawną odmianą.
W pewnym momencie, korzystając z faktu, że ten hinduski lekarz przechodził obok, młoda dziewczyna zawołała go bardzo stanowczo do siebie i powiedziała:
- Panie doktorze! Ja to wszystko przemyślałam i zmieniłam zdanie! Nie będę rodzić.
Ja, która ciągle leżałam obok i ciągle z Bazylim w środku, zapomniałam o tym, że mnie coś boli i zaczęłam się chichrać po cichu, bo obok mnie rozgrywał się mniej więcej taki dialog:
- Niech ona się nie martwi, już niedługo urodzi.
- Pan mnie nie zrozumiał! Ja już nie chcę mieć dziecka! Rozmyśliłam się!
- Ona urodzi już niedługo…
- Nie urodzę! Ja chcę stąd wyjść! Wracam do domu! Poważnie mówię!
- Nie denerwuje się, urodzi, urodzi. Ona nie ma innych drzwi…
Chwilę trwało zanim zrozumiałam, że pan doktor z Indii chyba właśnie powiedział: „Ona nie ma innego wyjścia”.
Urodziłyśmy obie: ona śliczną córeczkę, ja swojego Bazyla a fraza -  „Ona nie ma innych drzwi” do dziś funkcjonuje w naszym domu, gdy się komuś czegoś bardzo nie chce zrobić a trzeba .