Mój dom noszę w sobie...

I się narobiło!
   Muszę się przyznać, że niemal do końca nie wierzyłam, że sami-wiecie-który portal nie jest już moim portalem. To nie jest niczyja wina, bo (najpierw) przesłanek, a (później) komunikatów wprost było aż nadto, aby zrozumieć. To tylko sprawa charakteru, a raczej tej jego cząstki, która nosi w sobie niepoprawną naiwność dziecka. Póki gmach stoi, nawet podparty jedynie trzeszczącą z wysiłku zapałką, to stoi! A jak soi, to się nie zawali. Tak mam.
   Ja akurat nie należę do tych, co biegają z uporem maniaka po różnych miejscach w sieci, aby tam zagościć na dłużej. Owszem, nie powiem, czytam, zaglądam, czasem sobie coś kopiuję, ale później ciężko mi sobie przypomnieć, gdzie to znalazłam.
Tym boleśniej odczułam tąpnięcie ziemi a później zachwaszczenie niepoprawnego miejsca w sieci, które niemal przez cztery lata było moim wirtualnym domem.

   I tu się pojawia mój największy dylemat: w tym formułowaniu „wirtualny dom”. Jedna rzecz to taka, że odczułam – jak chyba nikt inny – realną (a nie wirtualną) pomoc ze strony niepoprawnych blogerów, niektórych miałam zaszczyt poznać osobiście, z wieloma rozmawiałam, czy przez telefon, czy przez Skypa, od wielu otrzymywałam wiadomości elektroniczne, od kilkunastu – listy i kartki pocztowe, niektórych poznał osobiście tylko mój śp. pamięci mąż, bo ja czekałam na niego we Francji, a on tułał się po szpitalach w Polsce.
Ale nie o tym chciałam.
   Dla mnie więc rozterka związana z porzuceniem tego jedynego miejsca w sieci była wyjątkowo trudna.  Był czas, gdy dochodziło do tego poczucie jakiejś zdrady, której się właśnie dopuszczam, poczucie winy, wstyd, że tyle dobrego zaznała TAM moja rodzina, a ja się teraz wypinam.
Otrząsnęłam się jednak.

   Po pierwsze, i chyba najważniejsze (choć wszystko jest ważne tak samo), to nie domena niepoprawnych mi pomogła, a piszący na niej ludzie. To od nich zaznałam pomocy, a portal był jedynie platformą do zawarcia tych znajomości, nawiązania kontaktu, przekazania sobie danych.
  
   Druga rzecz to taka, że w stanie obecnego zachwaszczenia – tak ja, jak i moi koledzy blogerzy (obu płci J) – jesteśmy stamtąd nieustannie wyganiani i żegnani, przez grono zjawisk nowych lub starych- nieobecnych, którzy ocknęli się z długiego snu po to, aby się cieszyć z odejścia „starych” niepoprawnych, którzy z wysiłkiem nadawali kształt temu miejscu.
I wreszcie, po (tytułowe) trzecie: mój dom (w tym wypadku – ten wirtualny) jest tam, gdzie ja jestem i gdzie, mam nadzieję, odnajdą się wszyscy, których mi tak bardzo teraz brak.

   Ta notka była przygotowana już kilka tygodni temu, a dziś przyszedł dzień, gdy znów mamy swoje miejsce i gdzie się wszyscy odnajdziemy. Taką mam przynajmniej nadzieję i tego sobie i portalowi z głębi serca życzę.
Witam się z Wami na nowo po tej tułaczce.