A Jacek Żakowski się w ornat przebrał...

Można się tylko domyślać, z jakiego powodu zwykle opanowany, a nawet zbliżający się do stanu nobliwości redaktor Żakowski stracił kontrolę nad swoimi emocjami, co jest zresztą delikatnie powiedziane. Właściwe określenie to erupcja wściekłości. Coś jakby stan wulkanu tuż po erupcji, czarny dym wszędzie, lawa rozżarzona się leje po zboczach, dookoła pożary i zgliszcza.

Zaczął felieton niby dość tuzinkowo jak na czerskiego dziennikarza, ot takie tam porównanie Polski do Afganistanu, czyli normalka w tym postępowym gronie. Ale potem się rozgrzewał w miarę pisania, jakiś ogień widocznie w nim buzował coraz bardziej i potem już poooszło! Wszystko mu się zlało w jeden niepowstrzymany potok inwektyw pod adresem Kościoła Katolickiego w Polsce.

Czego tam nie było. Palikot by się nie powstydził. Bubel mógłby Żakowskiemu po zapałki latać, jeśli chodzi o wymyślność sformułowań. Antysemityzm rzecz jasna, w tym spalenie tęczy jako odpowiednik palenia synagog. O prawo kanoniczne po drodze mimochodem także zahaczył.

Szerzenie przemocy i nienawiści, a jakże; homofobiczna piromania(tak!); redaktor Michalkiewicz jako dyżurny antysemita; są oczywiście nieśmiertelne Protokoły Mędrców Syjonu – nie mogło ich zabraknąć, tym bardziej, że analogią do nich według redaktora są „Resortowe dzieci”. Także gorzkie wyrzuty za krytykę WOŚP, a Fronda przy okazji została zjechana niczym bura suka. Dalej nobliwy redaktor pojechał bez trzymanki po biskupach, księżach oraz świeckich za sianie nienawiści, judaizowanie mniejszości seksualnych(tak!), praktykowanie pogardy i przemocy.

A potem jeszcze mroczniej i bardziej perwersyjnie, bo o popełnianie przestępstw seksualnych i rasistowskich; szowinizm i aberrację religijną. A zakończył króciutką, ale żałosną elegią nad upadkiem polskiego katolicyzmu, który według niego nie zdoła się podnieść z obłędu. Chwilę przedtem powołał się na utwór marnego pisarza, który donosił na własnych rodziców. I teraz przyszedł czas nie tyle na wyartykułowanie diagnozy stanu, w jakim niespodziewanie znalazł się zwykle nobliwy i opanowany Żakowski, ale na wyłuszczenie przyczyn tego stanu.
 

Moim zdaniem redaktor popadł w ślepą furię przede wszystkim dlatego, że kościół w Polsce stawił skuteczny opór totalniackiej ideologi gender. Ministerstwo Równości zaczęło przegrywać walkę z polskim katolicyzmem. Kościół wreszcie zaczął się skutecznie bronić przed propagandą dewiacji, lewacki greps o homofobii Polaków przestał przynosić efekt, a ukochane dziecię postępu społecznego Jurek Owsiak zaczął tracić popularność. Ludzie nie odeszli od Kościoła pomimo lawiny fałszywych oskarżeń o powszechną pedofilię wśród księży. Kościół Lemańskich i Bonieckich otwarty na oścież na wszelką postępową dewiację, satanizm, patologie, został przez Polaków odrzucony. Wydano kilka ważnych książek i zrobiono kilka filmów demaskujących dzieci resortowe w szerokim znaczeniu tego określenia. Wszystko to skumulowało się w jednym czasie i widmo klęski zajrzało w oczy akolitom i poputczykom komuny w nowym kubraczku gender.

O panice świadczą także odniesienia Żakowskiego, który z rozpaczy odwołuje się do nauki papieża Franciszka, którego na początku czerskie media chciały katolikom zohydzić i na drugi dzień po wyborze ochoczo drukowały informacje o jego rzekomym donosicielstwie. Kiedy to nie przyniosło rezultatów spróbowano Franciszka przeciwstawić polskiemu kościołowi dokonując fałszu na jego wypowiedziach. Dzisiejszy groteskowa skarga Żakowskiego do papieża na Polaków to także świadectwo, że i ta próba zantagonizowania katolików się nie powiodła. No i tego redaktor już nie zdzierżył, eksplodował piromanią homofobiczną, a cholera go nieomal zabiła. Ale przedtem dla niepoznaki  się w ornat przebrał...  


ed.img. SG.żródło:http://janusz1959.salon24.pl/557692,resortowe-dzieci-to-tabu-jak-sznurek-w-domu-wisielca