Zagadki archeologii - Giganci

Ponieważ ostatnimi czasy pod notką DocEnta na temat teorii ewolucji kilka osób przyznało się do zainteresowania archeologią, a zarazem dyskusja zeszła na kontrowersyjnego autora, Michaela Cremo i różne tajemnicze odkrycia archeologiczne, które trudno jest wyjaśnić, postanowiłam o niektórych napisać i spróbować się wspólnie z Wami zastanowić, które z nich może jednak znajdują jakieś racjonalne wytłumaczenie, które mogą być oszustwami, a które z kolei być może muszą jeszcze poczekać na swoje wyjaśnienie do czasu, gdy na gruncie naszej wiedzy będziemy mogli z całą pewnością potwierdzić lub wykluczyć ich autentyczność.


We wspomnianej notce DocEnta pojawiło się między innymi takie zdjęcie, jakie stanowi ilustrację tego tekstu. Wynikałoby z niego, że badacze natrafili na szkielet człowieka ogromnych, niespotykanych rozmiarów. Dziś więc może zastanówmy się czy oznacza to, że kiedyś na świecie istnieli… giganci.

Zacznijmy od tego zdjęcia, które niestety jest spreparowane. Dowód? Porównajcie sobie wygląd czaszki na nim przedstawionej z wyglądem czaszki sfotografowanej na innym zdjęciu i w zupełnie innych okolicznościach.


Prawda, że to dokładnie ta sama czaszka? Na marginesie – to także najlepszy dowód, że nie wszystko, co widziane jest „na własne oczy”, musi być prawdą. Doskonale wiedzą to dziennikarze stacji telewizyjnych, które czasem wręcz po mistrzowsku manipulują przekazem.

Podobnych zdjęć pojawiło się zresztą więcej. W 2004 roku zaczęto rozpowszechniać niezwykłe zdjęcie przedstawiające ogromny ludzki szkielet odkopany gdzieś na pustyni w Arabii Saudyjskiej. W sieci zawrzało. Rozniosła się informacja, ze oto mamy do czynienia z przełomowym odkryciem, dowodem na to, że kiedyś na Ziemi żyli giganci. Trzy lata później w indyjskim miesięczniku Hindu Voice ukazał się artykuł informujący, że National Geographic Society wspólnie z tamtejszym wojskiem wykopały ogromny ludzki szkielet. W grobowcu znaleziono również antyczne tablice, z których wynikało, że olbrzym był przedstawicielem potężnej rasy opisywanej w hinduskich pismach sprzed tysięcy lat. I wtedy sprawą zainteresowała się naprawdę redakcja National Geographic, która odkryła, że autorem fotki jest Kanadyjczyk o pseudonimie IronKite, który przerobił autentyczne zdjęcie szkieletu mastodonta. W grudniu 2007 roku National Geographic opublikowało historię zdjęcia wyjaśniając tym samym tę „archeologiczną tajemnicę”. Poniżej można sobie porównać zdjęcie autentyczne z przerobionym.

     


Czy jednak ta manipulacja jest zarazem dowodem na to, iż żadna gigantyczna rasa ludzka nigdy nie istniała na Ziemi? Na opisy olbrzymów wszak można natknąć się w bardzo wielu dawnych kronikach i w literaturze. O gigantach mówią także mitologie całego świata – od Europy, przez Afrykę, po Azję i Amerykę. Mówi o nich również Pismo Święte. Kim był wszak choćby walczący z Dawidem Goliat, jeśli nie olbrzymem?




No dobrze, ale zapisane opowieści mogą być wyłącznie wytworem ludzkiej fantazji. Gdzie mamy dowody materialne? Czy gdziekolwiek na świecie naprawdę wykopano ogromny szkielet i czy można go gdzieś dziś obejrzeć?

Najpierw trochę historii takich odkryć.
W 1577 roku w szwajcarskiej Lucernie znaleziono ogromne kości, należące do mężczyzny o wzroście 5.8 metra. W 1613 roku w pobliżu zamku Chanmoiil odnaleziono szczątki olbrzyma o wzroście 7.6 metra. W krypcie grobowej odnaleziono gotycką inskrypcję "Tcntobochlus Rex", która wskazywałaby, że mogą one należeć do króla Cmiliri.
W czasie swych wypraw sławni podróżnicy także napotkali gigantów i to czasami żywych! Gdy w roku 1520 Magellan zimował w zatoce San Julian u wybrzeży Patagonii, natknął się tam na olbrzyma, któremu sięgał ledwie do pasa. Ludzie Magellana złapali dwóch olbrzymów, jednak ci, zakuci w łańcuchy, nie przeżyli podróży a ich zwłoki wyrzucono do oceanu. Natomiast angielski korsarz F. Drake zanotował w 1578 roku, że na Patagonii stoczył potyczkę z olbrzymami, których wzrost sięgał 2.8 metra. A w roku 1592 badacz Anthony Knyret określił wzrost znanych mu (a więc żywych) olbrzymów na od 3 do 3.5 metra.

Kiedy w 1874 roku budowano linię kolejową w Północnej Karolinie, natrafiono na katakumby wypełnione szkieletami, które mierzyły od 2.5 do 3 metrów. Natomiast 20 lat później, niejaki pan Dyer poszukujący w Irlandii rud żelaza, odkopał zmumifikowane szczątki olbrzyma o wymiarach: wzrost 3.6 metra, objętość klatki piersiowej 1.95 metra a waga 350 kg. Pan Dyer prezentował swoje znalezisko w Dublinie, Liverpoolu, Manchesterze i Londynie. Olbrzymia skrzynia ze zmumifikowanym gigantem jest podobno przechowywana w Towarzystwie Kolei Żelaznych. Byłby to więc wreszcie rzeczowy dowód, ale niestety nie byłam w stanie nigdzie znaleźć potwierdzenia ten informacji. W 1912 roku odkopano 18 szkieletów gigantycznych ludzi niedaleko stanu Wisconsin. Na groby olbrzymów natrafiano także całkiem niedawno  w stanie Minnesota przy różnych okazjach. W miejscowości Clearwater znaleziono siedem szkieletów olbrzymów pochowanych głowami w dół. W 1988 roku uczeni znaleźli w Dolinie Śmierci (wschodnia Kalifornia. USA) dwu i pół metrowy skamieniały szkielet kobiety.

Jest jednak jeden nienaturalnie duży szkielet, który można sobie obejrzeć w filadelfijskim Mütter Museum. Jest on tam opisany jako… dewiacja genetyczna, a samo muzeum jest poświęcone tematyce medycznej. Tymczasem jednak ów szkielet jest jednym z wielu, jakie odkopano w Kentucky. Do niedawna w tej samej gablocie stał – dla porównania – także szkielet “normalnego” człowieka, który sięgał gigantowi do połowy ramienia. Został on jednak usunięty. Jest tam  teraz szkielet karła, co wprowadza dezorientację w wyobrażeniu sobie właściwych proporcji olbrzyma.
A oto zdjęcie z ekspozycji.




Porównując wymiary olbrzymów opisywanych w różnych przekazach, gdzie raz mają one 2,5 metra wzrostu lub niewiele więcej, a innym znów razem są nawet trzykrotnie wyższe i sięgają ponad 7,5 metra,  łatwo zauważyć, że na opisy te najwyraźniej wpływają dwa istotne czynniki: znana zasada, iż „strach ma wielkie oczy” oraz coś, co można by nazwać „syndromem wędkarza”, w którego opowieściach o ostatnio złowionej „taaaaaakiej rybie”, owa ryba zyskuje na wielkości w miarę kolejnego powtarzania opowieści. Jeśli ludzie Magellana czy Francisa Drake stoczyli walkę z autochtonami, to znaczniej przyjemniej jest opowiedzieć, że siły były nierówne, a mimo to zwyciężyła ich odwaga i sztuka walki. Jeśli natomiast ktoś dokonał odkrycia dużego szkieletu, to na pewno większe zainteresowanie wzbudzi, jeśli będzie podkreślał, że szkielet był nie tylko duży, ale wręcz ogromny. A jeśli tylko był duży, czyli taki poniżej 3 metrów, to czy należy mówić o jakimś tajemniczym zjawisku?

Według wiarygodnych materiałów medycznych najwyższym człowiekiem współczesnych nam czasów był Robert Pershing Wadlow urodzony 22.02.1918 roku w USA, który zmarł  15 lipca 1940 roku. Urodził się jako niespełna czterokilogramowy noworodek, ale w wieku 5 lat miał już 155 cm wzrostu, a w wieku 13 lat – 224 cm. W dniu 21 urodzin ważył 222,7 kg i nosił buty rozmiaru 37 AA (47cm). W dniu 27 czerwca 1940 roku został gruntownie zmierzony: miał 272 cm wzrostu, a rozpiętość ramion wynosiła 288 cm. Zmarł na skutek zakażenia niewielkiej ranki. Pochowano go w Alton, stan Illinois, w trumnie o długości 328 cm, szerokości 81 cm i głębokości 76 cm.

      
  
Prawda, że duży?


Najwyższą kobietą współczesnych lat była olbrzymka Zeng Jinlian, urodzona 26 czerwca 1964 roku w Chinach. Zmarła13 lutego 1982 roku i miała wtedy 247 cm wzrostu.

Do ludzi o znacznym wzroście należeli także, między innymi: John William Rogan (1871-1905) z USA - 264 cm wzrostu, F.Carroll (1932-1969) z USA - 263.5 cm, Valno Myllyrinne (1909-1963) z Finlandii - 251,4 cm, Don Kochler (1925-1981 z USA - 248.9 cm czy też Bernard Coyne (1897-1921) z USA -248.9 cm wzrostu.

A tutaj kilka innych fotografii:


- zdjęcie olbrzymiego Mongoła



- zdjęcie zawodnika wrestlingu o pseudonimie „The Grat Khali”



- zdjęcie koszykarza Yao Ming



- i jeszcze gigant z Ukrainy

Najwyższym obecnie żyjącym mężczyzną jest Sultan Kosen z Turcji mierzący 251 zm. Podobno nadal rośnie.


 

Może zatem wszystkie te znalezione szkielety należały po prostu do ludzi cierpiących na schorzenie zwane gigantyzmem przysadkowym, które powoduje właśnie nadmierny wzrost?
Istnieją jednak starsze dużo znaleziska, które zaświadczają o istnieniu gigantów w prehistorii.
Są to: olbrzym z Jawy - olbrzym z południowych Chin i olbrzym z Transwalu – czyli z południowej Afryki. Na południu Chin istniała niegdyś rasa pitekantropów, gigantów o wzroście przewyższającym 3-6 razy wzrost człowieka, a datowana na okres niższego paleolitu. U aptekarza chińskiego w Hongkongu w 1935 roku odkryto wielkie zęby człowiekowatego. Przypuszczenia te zostały potwierdzone w 1956 i 1957 roku przez odkrycie w prowincji Kuangsi zębów oraz fragmentów szczęki, które należy przypisać temu samemu gatunkowi olbrzymów. Szczęki olbrzymów znalezione w południowych Chinach u podnóża Góry Olbrzymów świadczą o tym, że te istoty osiągały wzrost od 3.5 do 4 metrów. To jednak dużo więcej, niż osiągnął jakikolwiek człowiek znany z imienia i nazwiska.

Dysponujemy jednak jeszcze jednym dowodem – tzw. pięściakami znalezionymi w Syrii i w Maroku. Są to prymitywne narzędzia z ociosanego kamienia, które nazwę swoją zawdzięczają temu, iż przystosowane są do wielkości ludzkiej dłoni. Te znalezione, ważyły po ponad 4 kg, były długie na 32 cm i szerokie na 22 cm. Żeby mogły zmieścić się w ludzkiej pięści, to człowiek, do którego by owa pięść należała, musiałby mierzyć ponad 4 metry wzrostu.

I jeszcze jedno dziwne znalezisko. Niewiele lat temu, bo w 2003 roku, na indonezyjskiej wyspie Flores, odkopano szczątki miniaturowych ludzi, mierzących około metra wzrostu. Odkrycia tego dokonał zespół antropologów pod kierownictwem dr Mike’a Morwooda, który eksplorował jaskinię Liang Bua na stokach wulkanu Ebulobo. Naukowcy nazwali tych małych ludzi „hobbitami”. Badania przeprowadzone na Australijskim Uniwersytecie Narodowym w Canberze potwierdziły, że był  to odrębny gatunek człowieka, którego czaszka przypominała czaszki praludzi wymarłych przed milionem lat, a jednocześnie plemię to żyło zaledwie 12-18 tysięcy lat temu, czyli równolegle z „homo sapiens”. Nie może być zatem elementem naszej ewolucji. Nie można także stanowczo wykluczyć, że ów praczłowiek na pewno całkowicie wyginął, ponieważ żyjące tu plemiona twierdzą, że raz po raz natykają się jeszcze na tych małych ludzi w dżungli. Nie byłby to w tym rejonie jedyny taki biologiczny przypadek. To miejsce jest tak izolowane od świata, że żyjące tu gatunki nie miały szansy krzyżować się z innymi populacjami i ich rozwój przebiegał innym torem. Przetrwały tu więc niektóre pragatunki. Żyjące tu słonie skarłowaciały, a jaszczurki wyolbrzymiały (spokrewnione z dinozaurami smoki z Komodo – wysepki leżącej tuż obok Flores). Jeszcze 12 tysięcy lat temu, czego dowodzą odnalezione na wyspie szkielety, żyły tu plejstoceńskie słonie – skarłowaciałe stegodony, spokrewnione z mamutami.
Skoro więc okazuje się, że  istnieli „hobbici”, to może również istnieli giganci?

Znamienne, że największe miasto Flores nazywa się Ende, czyli po prostu Koniec…