Wileńszczyzna – drugi Krym?

Oczywiście! 
Możemy mówiąc oględnie nie przepadać za Lietuvisami (nauczymy się odróżniać ich od Litwinów), ale pisanie nieprawdy o ich języku, nie jest za bardzo sensowne, bo podważa wiarygodność pozostałych - prawdziwych przecież tez zawartych w tekście. Już w XVII wieku istniał słownik polsko - łacińsko - litewski.

A to że antypolski nacjonalizm Lietuvisów był podgrzewany przez Rosjan i Prusaków?!
Nie pierwszy to i nie ostatni nacjonalizm, nie pierwsze i nie ostatnie budowanie na siłę bytu państwowego przeciw Polsce... 

I jeszcze jedno: jeśli zdarzy się, że dzisiejsza Litwa stanie się kolejnym celem Rosji, a Lietuvosi nie będą tym zachwyceni, to trzeba ich będzie popierać. 
Powściągliwie.
 

Tak dobrze, że ani nie żądamy, ani nie prosimy. Naciskać też nie wypada. O Polakach za granicami obecnymi naszego kraju zapomniano całkiem.
Nikt nie próbuje nawet uzyskać czegoś dla nich na zasadzie wzajemności. Nie ma układu: wy nam polskie szkoły, polskie media, wy nam to samo. Można mówić, że to wina Tuska a Sikorski złym ministrem. Tylko jakoś nikt od nich nie wymaga innego postepowania. Zawsze nie wypada komuś podpaść.
Sa, oczywiście, postawy szlachetne, godne poparcia, które wzajemności wymagać nie mogą. Tak jest np. z językiem białoruskim.
Umarł chyba w ubiegłym roku Sokrat Janowicz, białoruski pisarz z obecnej Polski. Zdolny człowiek był, jak się okazało, do wszystkiego (oczywiście TW). Tenże Janowicz podniósł kiedyś krzyki, że Polska słabo promuje szkolnictwo mniejszości białoruskiej na swoim terenie. Potem pojechał Sokrat do Mińska na jakiś zjazd ludzi kultury i próbował zamówić obiad w restauracji. Próbował po białorusku. Obśmiano go po rosyjsku za chamstwo, bo Mińsk to miasto i wsi nie wypada robić. Poszedł głodny Janowicz szukać białoruskiego szkolnictwa na Białorusi i znalazł chyba ze dwie akademickie katedry. Z Witebskiem może nawet i trzy. Nie wiem, czy teraz została chociaż jedna. Wrócił do swoich Krynek i grzecznie odszczekał.
Język białoruski faktycznie był, istniał, ale do końca XIX wieku w formie mówionej. Potem zapisywany alfabetem łacińskim (którym posługiwał się np. Bogdanowicz). Jako język domowy właśnie dogorywa, zastąpiony rosyjską trasianką. Jeśli cokolwiek zostało, warto go przechować.

Całymi latami, w myśl dobrosąsiedzkich kontaktów z Litwą, pozwoliliśmy sobie włazić na głowę i traktować Polaków jak nieproszonych gości. Polskość była czymś kłopotliwym. Dziś resztki polskiej prasy czytają już tylko staruszkowie. Młodzieży nie interesuje, kto dwa tygodnie wcześniej odprawił mszę w intencji kolejnej rocznicy.
Polska znaczy dla nich coraz mniej. Polska nie jest żadną obietnicą czy nadzieją na przyszłość.

Algirdas Kovalskas z "własnej nieprzymuszonej woli", a Wolfgang Kowalskas "wskutek agitacji niemieckiej". Chłopaki wcale nie musiały się znać.

Zwinięcie w rulonik też  na wiele się nie zda, bo mleko matki smakuje i na nic zaklęcia, że jesteśmy dorośli. Belgowie napuszczali Tutsi na Hutu dlatego, że to trafiało - jak widać i na dzisiejszym obrazku, na podatny grunt.
(O innych, mniej egzotycznych wyssaniach wspominać nie będę, bo i po co).