Dziwny telefon

Przeczytałem wczoraj, iż „Misiek” Kamiński wypowiedział się dla „Polska the Times”, że: - „...zadzwoniły do niego ważne osoby z Platformy”. Wtedy przypomniało mi się, że niedawno też miałem bardzo dziwny telefon.

Od razu się przyznaję, że nie wiedziałem do końca, czy nie wybrać dla tej opowiastki kategorii „Humor i satyra”. Na wszelki wypadek zaręczam, że zdarzyło się to naprawdę.

Jakiś czas temu, pod wieczór zadzwonił telefon. Po chwili żona przyniosła słuchawkę i podała mi ją mówiąc – to do ciebie, z „orendżu”. Z „orange” nigdy do mnie sami nie dzwonili, chyba, że w sprawie ankiety po jakiejś wykonanej usłudze. Zdziwiony wziąłem słuchawkę i spytałem – czym mogę służyć?

- Pan jest właścicielem telefonu? – usłyszałem pytanie.

- Tak, słucham pana – rzuciłem do słuchawki.

- Dzwonię z „orange” i informuję, że ta rozmowa jest nagrywana.

- Słucham pana – powtórzyłem.

- Proszę pana działamy z siecią na pana ulicy i chciałbym poinformować, że jak się z tym uporamy, to będzie panu lepiej funkcjonował internet i w telefonie poprawi się jakość.

Możliwe, że nawet będziemy mogli panu obniżyć opłaty, więc chciałbym spytać, czy mogę potem do pana zadzwonić. To oczywiście nie jest nic zobowiązującego.

- Przepraszam, ale nie rozumiem – odezwałem się do gościa po drugiej stronie linii – o co panu właściwie chodzi?

- No mówię panu, że poprawiamy sieć i w telefonie nie będzie trzasków. Będzie panu lepiej działać internet 10 mega i może będzie taniej. Dlatego dzwonię, żeby spytać, czy mogę później zadzwonić, kiedy już będzie lepiej działać?

- Ale po co pan chce dzwonić? - Dalej nie rozumiałem.

- Już mówiłem, może będzie można zrobić... żeby uzgodnić, może będzie nawet taniej.

Zacząłem się trochę irytować. Gość zabiera mi czas, i bajdurzy, że dzwoni do mnie w zasadzie tylko po to, żeby spytać, czy może do mnie zadzwonić. Tak już mam, że jak się zaczynam irytować, to nadal jestem spokojny, ale głos zaczyna mi się nieco podnosić.

Wtedy z kuchni usłyszałem głos żony skierowany do syna.

- Idź no do ojca, bo ktoś od niego coś chce, a ojciec nie rozumie o co chodzi.

Od razu przeszła mi irytacja. Ciężko zachować powagę, kiedy usta same układają się do śmiechu. Zebrałem się jednak w sobie i pociągnąłem rozmowę.

- Nie wiem, czy pana dobrze zrozumiałem. Mówi pan, że poprawiacie stan sieci, że po tej robocie lepiej będzie działać u mnie internet i w telefonie nie będzie trzeszczeć. I pyta pan mnie, czy może pan potem zadzwonić, by ze mną porozmawiać w sprawach telefonu i internetu.

Dobrze zrozumiałem?

- Tak, o to mi właśnie chodzi.

- Czy po tej robocie coś się zmieni w stosunku do mojej umowy?

- Nie, wszystko zostanie po staremu.

- Czyli nadal będę miał telefon internetowy i internet 10 MB?

- Dokładnie tak.

- To po co ta dzisiejsza rozmowa?

- No chcę, żeby pan się zgodził ze mną porozmawiać, żeby pan wyraził zgodę na to, bym mógł do pana później zadzwonić.

Pomyślałem sobie – ale uparty gość. Przecież to nie ma żadnego sensu. Tak, jakby ktoś sobie robił jakieś „jaja” i nagrywał rozmowę, by potem puścić ją w internecie. Ale skąd by znał mój numer, wiedział, że jestem abonentem „orange” i o jakiej przepustowości mam internet?

- Skąd pan ma mój numer? – Zapytałem.

- Mamy go w dokumentacji – odparł lekko zdziwiony.

- Jak pan się do mnie dodzwonił? – Zadałem następne pytanie.

- No wybrałem numer i już – odparł lekko skonsternowany. Chyba nie rozumiał po co pytam.

- A pytał się pan mnie, czy może pan do mnie zadzwonić? - Rzuciłem kolejne pytanie.
W słuchawce zapanowała cisza. Po chwili odpowiedział pytaniem:

- Jak mogłem zapytać, skoro pierwszy raz dzwonię? Ale teraz dzwonię i dlatego pytam. Może uda się panu obniżyć opłaty?

- Proszę pana, jeśli „orange” to poważna firma i dba o klienta, to uważam, że jeżeli może poprawić parametry linii i na dodatek obniżyć jeszcze mi opłaty, to powinna to zrobić i tylko mnie o tym poinformować. A już na pewno nie musi mnie pytać, czy może do mnie w tej sprawie dzwonić. Bo chyba tylko jakiś idiota miałby coś takiego komuś za złe.

- Wie pan, mnie kazali dzwonić i pytać. Niektórzy nie chcą. Więc jak, zgadza się pan, żebym zadzwonił?

Uparta sztuka. Zagryzłem zęby i pomyślałem sobie – niedoczekanie twoje. Nie uda ci się mnie wyprowadzić z równowagi. Podjąłem rozmowę, a że zagryzłem zęby, wyszło mi nieco zgryźliwie.

- Drogi panie, różni ludzie do mnie dzwonią i nikt mnie nie pyta o to, czy mu na to pozwolę.

Różni ludzie dzwonią do różnych ludzi i też nikt o pozwolenie nie pyta. Kto panu zabroni do mnie zadzwonić? Jaki to ma sens?

Przecież pan zna mój numer, bo pan dzwoni. Ja nie znam pana numeru, więc nawet nie będę wiedział, że to dzwoni pan. Więc, jak pan zadzwoni, to i tak, ktoś pewnie w tym domu pański telefon odbierze.

- Z panem to się nie można dogadać. W takim razie, jak pan będzie coś chciał zmienić, lub obniżyć opłaty to niech pan sam dzwoni do „orange”, albo na błękitną linię – powiedział i się rozłączył.

Dziwny człowiek. A ja nawet nie zdążyłem mu powiedzieć, że przecież w takich przypadkach zawsze i tak dzwonię do operatora. I do głowy by mi nie przyszło, żeby się pytać – czy mogę zadzwonić?
Ale nadal nie pojmuję - w jakim celu ten gość do mnie dzwonił?