Co wspólnego mają Rafał Ziemkiewicz i Sun Tzu?

   Wiem,  że mi się oberwie. Trudno. Proszę tylko, żebyście Drodzy Czytelnicy atakowali idee, a nie osoby. Pisałem już kiedyś, że:
 
  "Jeżeli naszym wspólnym celem ( przynajmniej tak jest w moim przypadku ) jest kształtowanie przyszłości, wpływ, poprzez blogosferę, na przyszłość narodu, na kształt państwa, to musimy rozmawiać o ideach, a nie ograniczać się do szafowania oskarżeniami o korwinizm, pantoflarstwo, faszyzm, prorosyjskość..."
I proszę o to jeszcze raz.

Zanim przejdę do rzeczy jeszcze jedna sprawa. Uważam  oskarżanie redaktora Ziemkiewicza o prorosyjskość, a już zupełnie o agenturalność, za wyssane z palca. Jeżeli nawet się mylę, to nie o tym jest ta notatka, więc proszę, jeśli ktoś to chce roztrząsać, niech sobie napisze swoją. Dobra?
 
A teraz: ad rem!
 
   Rafał Ziemkiewicz w swych wystąpieniach publicznych i tekstach promuje co jakiś czas pewną ideę. W skrócie mówiąc, uważa między innymi, że dla przetrwania narodu, dla ratowania obywateli przed niechybną zgubą, taką jaką na przykład była II Wojna Światowa, na bok trzeba odłożyć wszystko, w tym honor. Że wobec przeważającego wroga trzeba postępować tak, by jak najmniej stracić. Jak najmniej krwi, jak najmniej ludzi, jak najmniej miast, jak najmniej ziemi... Uważa on, że dobrze jest, wzorem Francuzów, jak nie ma wyjścia - to się poddać, pozostawiając w odwodzie jednego deGaulle'a i kilka, góra kilkanaście osób w ruchu oporu, na których da się potem, jak już inni załatwią  "kłopot" ze szwabami, zbudować legendę dzielnego narodu francuskiego. To nic, że trzeba pomagać w wywózce Żydów do gazu, ważne, żeby to nie nas wywożą, i nie u nas gazują...
 
   Za taki pogląd, spotkała go krytyka. Szczególnie w takich miejscach jak NaszeBlogi, w miejscach, w których, jak sądzę, spotykają się ludzie wychowani w pewnej tradycji, w szacunku dla polskich ofiar represji, mordowanych  przez sowietów, przez niemieckich nazistów, zdradzonych przez "aliantów. Krytykują go ludzie przekonani, że honor, jest czymś najważniejszym, czymś, czego za żadną cenę sprzedać nie wolno. Moim zdaniem ten bunt, odruch oporu przeciw obrazoburczym tezom redaktora Ziemkiewicza jest zrozumiały. We mnie też się obudził. Przecież Polska to: Zawisza Czarny, Jerzy Michał Wołodyjowski, Jan Skrzetuski, Hubal, rotmistrz Pilecki, Żołnierze Wyklęci, Powstańcy Warszawscy... Ludzie odważni, honorowi, bohaterowie!
 
   Z tym, że niestety, jak się nad tym zastanowić, redaktor Ziemkiewicz ma rację. Francuzi wyszli na tym znacznie lepiej od nas.
 
   Jak więc pogodzić jedno z drugim? Jak pogodzić przekonanie, że wartości reprezentowane przez wymienionych wyżej polskich bohaterów i tych istniejących realnie i tych tylko "papierowych", są warte ryzyka, warte własnego życia,  warte ofiar - z praktycznym podejściem do tego problemu, reprezentowanym przez redaktora Ziemkiewicza, zakładającym, że znacznie ważniejsze jest przetrwanie narodu, niż honor.
 
   Pozwolę sobie w tym miejscu przywołać postać pułkownika Kuklińskiego, oficera, który dla dobra narodu złożył w ofierze swój oficerski honor! Jego przykład dowodzi tego, że możemy szanować tych, którzy w imię dobra wyższego, w imię przetrwania narodu, położyli na szali wszystko nawet honor! I za to, stawiamy mu pomniki. Drugi przykład to Augusto Pinochet. Jego życie dowodzi, że aby chronić naród przed śmiertelnym zagrożeniem, jakim dla Chile był komunizm, jednostki muszą wziąć na siebie odpowiedzialność, choćby kosztem krwi na rękach i konieczności dokonywania morderstw.
Pinochet - nie wahał się popełniać zbrodni by chronić naród przed zarazą komunizmu. Krew na rękach Pinocheta i plama na honorze oficera, który złamał przysięgę są przykładami działań, których  autorzy, ze względu na ich skuteczność, na to, że okazały się słuszne, a przede wszystkim konieczne, zasługują na miano bohaterów! Wojna i polityka międzynarodowa, to sprawa brudna, brutalna i wygrywa nie zawsze ten, kto postępuje honorowo...
 
   Osobiście myślę, że nasze dzieci powinniśmy wychowywać w szacunku dla naszych bohaterów, by - gdyby zaszła taka potrzeba potrafili stanąć do walki o wolność. Ale dowódców naszych armii, oraz przywódców zajmujących się polityką zagraniczną, zobowiązać do podejmowania decyzji takich, jakie trzeba! Takich, jakie są w danej chwili konieczne! Bez oglądania sie na honor!
 
   Niech naród czyta Henryka Sienkiewicza, a ministrowie spraw zagranicznych - Rafała Ziemkiewicza.
 
   Niech szeregowi żołnierze za przykład biorą Małego Rycerza, Zawiszę Czarnego, Powstańców, ale kadra dowódcza, ci, którzy szafują krwią swych podwładnych, niech się wzoruje na pułkowniku Kuklińskim a politycy na Pinochecie...
 
I to już chyba wszystko...
 
   No tak! Jeszcze należy się Wam, Drodzy Czytelnicy, wytłumaczenie tytułu. Otóż według generała Sun Tzu jest pięć sposobów na zwycięstwo, a pierwszy z nich brzmi tak:
By zwyciężać, trzeba wiedzieć, kiedy walczyć, a kiedy nie walczyć!
 
Z uszanowaniem
 
Losek