Tragizm prof. Kieżuna

Można zamknąć oczy na niepasującą nam część rzeczywistości ale to nie chroni nas przed potknięciem się. Sprawa jest bardzo przykra. Do tego nakłada się kilka okoliczności, które pogłębiają tragizm. Otóż artykuł wpisuje się w linię burzenia "mitologii historycznej" Do Rzeczy której twarzą jest Zychowicz i dzielnie sekunduje mu Ziemkiewicz. Mimo wykształcenia historycznego nie mam odwagi nazwać twórczości Piotra Zychowicza nawet publicystyką historyczną. W dodatku zajmuje on stanowiska kierownicze w tymże tygodniku, którego redaktor naczelny również nie budzi mojego zaufania.

Zatem publikowanie w takich okolicznościach przez znanego i cenionego historyka, przynajmniej przez świadomą część narodu, jakim jest Sławomir Cenckiewicz artykułu ujawniającego współpracę prof. Kieżuna z SB jest dość niezręczne. Zwłaszcz w obliczu wielkiego zaangażowania prof. Kieżuna w działaność na rzecz pamięci o Powstaniu Warszawskim nie wspominając o jego bohaterstwie czasu wojny i cierpieniu w Związku Sowieckim a także represjach z rąk UB. Dodatkowo bardzo krytycznie na temat tego artykułu odniósł się inny Piotr Gontarczyk historyk, który kiedyś pisał właśnie z Cenckiewiczem współpracę Wałęsy z SB. http://www.fronda.pl/a/dr-piotr-gontarczyk-dla-frondapl-o-ataku-na-prof-witolda-kiezuna-zemsta-za-krytyke-historycznych-rewizjonistow,41924.html?page=2&#comments

Jednak w  wyżej przytoczonej opinii dr. Gontarczyka uderza argumentacja przeciwko artykułowi charakterytyczna, niestety, dla przeciwników lustracji. Dr Gontarczyk powiedział: "Nie będę wypowiadał na temat wiarogodności tych argumentów, zapewne są autentyczne. Inna rzecz to ich wiarygodność i krytyczna ocena...." Jeżeli historyk podważa krytyczną ocenę innego historyka to przydałyby się rzeczowe argumenty. W zamian otrzymujemy opnię w następnym zdaniu "Mówię tylko o jednej sprawie – za publikacją „Do Rzeczy” moim zdaniem nie stoi poszukiwanie prawdy czy chęć pokazania społeczeństwu czegokolwiek nowego o historii Polski. To przede wszystkim uderzenie w jedną z ikon Powstania, polskiego bohatera, który wypowiadał się o Powstaniu w sposób odmienny od publicystów tego tygodnika...".

Niestety nie można przyjąć argumentacji, że jeżeli mamy osobę zasłużoną dla Polski to nie można dociekać o niej prawdy. Na takim dogmacie zbudowana jest III RP a z tym chcemy przecież skończyć. Nikt do dnia dzisiejszego nie podał rzeczowych argumentów obalających współpracę prof. Kieżuna z bezpieką. Jakie było zatem wyjście z sytuacji? Wydaje się, że najlepszym byłoby przyznanie się samego prof. Kieżuna do tejże współpracy. Jednak nic takiego nie nastąpiło. Zgadzam się z Cenckiewiczem, że zawsze będzie zły moment na publikowanie takich spraw. Najlepszy był w 1989 ale przecież to uniemożliwiła republika kolesiów, która trwa w najlepsze.

 Sporo w tej sprawie wyjaśnia zapis czatu ze Słowmirem Cenckiewiczem.    http://www.slawomircenckiewicz.pl/aktualnosci/czat-ze-slawomirem-cenckiewiczem-w-do-rzeczy . Nie sięgnę po tygodnik "Do Rzeczy", ale uważam pracę S. Cenckiewicza i P. Woyciechowskiego za bardzo ważną. Czekam na obszerniejsze publikacje w tej sprawie. Niestety, prawda często boli, ale to nie oznacza, że jest niepotrzebna. 

fot. wPolityce.pl