O utopii w czas roztopów grożących potopem

Niejaki Tomasz Morus zrobił sobie chyba jaja. Dlatego też jedni tłumaczą termin „utopia” jako miejsce, którego nie ma, a inni, jako dobre miejsce.

Nasze współczesne doświadczenia wskazują jednak, że utopia to miejsce gdzie można się utopić lub miejsce, w którym wszystko się topi.

W jednej z klasycznych utopii, „Mieście Słońca” Tomasza Campanelli, najwyższym władcą jest niejaki Metafizyk, człek dobrze wykształcony i w rzemiosłach biegły.

Nasz rodzimy Metafizyk posiada te cechy, reprezentowane przez magisterium u profesora Wapińskiego i perfekcyjne opanowanie rzemiosła czyszczenia i malowania na wysokościach. Metafizyczność naszego Metafizyka jest niewątpliwa i nie wymaga komentarzy.

Metafizyk zbudował swoją utopię na wzór platońskiej Atlantydy. Atlantyda była wyspą i Zielona Wyspa też jest wyspą. Atlantydę się utopiła, a Zielona Wyspa się topi, aż wreszcie się utopi.

To jest utopia

Wystarczy wskazać na te dwie, uderzające zbieżności, aby uzyskać wrażenie prawdopodobieństwa graniczącego z pewnością, że żyjemy w utopii.

Ale nil desperandum, Obywatele! Topienie się kojarzymy zwykle z wodą. I słusznie. A woda, jak powszechnie wiadomo, spływa do morza gdy już utopi to, co utopić miała.

Po nas choćby potop, rzekł władca. A co po potopie? Po potopie tęcza! Nie ta sztuczno-kwiatowa na konstrukcji metalowej, ale naturalna.

To jest potop

A to jest tęcza. Prawdziwa

Czy jest nam potrzebna arka? Może wystarczy barka? To zależy od tego, czy uznamy naszą utopię za heroiczną, czy też za eskapistyczną.

Ale niezależnie od tego, czy do arki, czy do barki, to tego kruka i tę gołębicę warto ze sobą zabrać.


ed img. SK    Drzeworyt Ambrosiusa Holbeina "Utopia"