Piątkowe popołudnie, w domu dwoje dzieci i dwa psy, u rodziców dwa psy zostawione same: teściowe wyjechali na weekend i prosili, żeby wyprowadzać, dawać jeść i dolewać wody do michy.

   Poprosiła, żeby wyrzucił śmieci. Wziął kosz i zszedł na dół (dwa piętra). Zapadł noc, faceta nie ma, kosza na śmieci też nie i ten brak był chyba bardziej uciążliwy. Pochłonięta opieką nad dziećmi i walką z dwoma psami pomyślała, że pojechał do teściów, wyprowadził te psy, a że zrobiło się późno – postanowił zostać na noc i wróci po porannym spacerze. Zeszła na dół i za drzwiami od klatki schodowej znalazła swój kosz.
   Minęła sobota z niedzielą i nic. Żadnych zmian osobowych w składzie domowników. Niby się ostatnio nie żarli, ale uznała, że widać potrzebował odsapnąć od dzieci drących koty o byle co i że postanowił spędzić cały weekend z pustym mieszkaniu rodziców.
Wrócił w poniedziałek po południu i od progu spytał:
- Byłaś wyprowadzić psy u rodziców?
- Ja?! – wrzasnęła zdumiona.
- O kurwa! – krzyknął i wybiegł.

   Późniejsza opowieść pozwoliła odtworzyć następujący przebieg zdarzeń: gdy był na dole z tym koszem, w bramę podwórka wszedł dobry kumpel (nota bene muzyk z kapeli Wielanka). Kumpel miał już w garści dwa bilety na pociąg do Katowic, który odjeżdżał za godzinę z kawałkiem: jeden dla muzyka, drugi dla wyrzucającego śmieci. Chodziło o to, że podczas ostatniego koncertu w Częstochowie muzyk poczuł się bardzo źle, miał kłopoty z sercem, wylądował w szpitalu a w pokoju hotelowym zostawił mandolinę, która nie dość, że była pamiątkowa, to jeszcze zabytkowa, w każdym razie cenna.
   Ponieważ muzyk bał się, że znowu może poczuć się źle (z sercem nie ma żartów) a mandolinę chciał i musiał odzyskać – poprosił, by ten z nim pojechał, co wyrzucający śmieci chętnie uczynił.
Jak już udało się przedostać do Częstochowy (z tych Katowic) i odzyskać instrument, nic nie stało na przeszkodzie, aby jakoś uczcić odzyskanie instrumentu.

Szczegóły stanu, w jakim wyrzucający śmieci znalazł mieszkanie rodziców pomijam ze względów estetycznych. Dość powiedzieć, że sprzątania było na kilka godzin.

   To, niestety, przykład jeden z tysiąca. Dzielę się nim, bo na fali dyskusji o feministkach, roli kobiety w życiu rodzinnym, omawianiu wyższości kariery zawodowej nad rolą matki/żony (lub odwrotnie) – przemilcza się rolę i pozycję facetów. A wśród tychże, jakże często rosną, jak grzyby po deszczu, Piotrusie Pany. O tym, co pojechał po mandolinę, matka do dziś mówi (facet ma około 60-tki): „Mój ciapciaczek”.

   Niemało znam facetów w wieku lat 30-35 (wśród nich jest niestety, mój syn) których dorosłość polega na przekroczeniu magicznej bariery 18 lat, a niedojrzałość objawia się w nieustannym „To twoja wina, ty mnie tak (lub „źle”) wychowałaś". Żeby przykryć wszystko: nieumiejętność utrzymania pracy, niezdolność do ukończenia studiów, brak pieniędzy, rozbity samochód, ułomność w opiece nad własnymi dziećmi. Żadnego brania odpowiedzialności za własne życie na siebie.

Ale to nie tylko to pokolenie. Znam takiego, co ma 48 lat i gdyby tylko było to możliwe – matka zaniosłaby własny mocz na badanie przed kursem prawa jazdy, na który zapisała, który opłaciła, wybrała godziny i kupiła skrypty do nauki. Samochód też mu kupi, jak tylko on ten kurs zda.

   Przykładów na Piotrusie Pany nie chce mi się mnożyć, ale jest ich aż nadto by twierdzić, że rola, pozycja, przede wszystkim zaś cechy charakteru faceta faceta, takiego z krwi i kości, który jest silny, odpowiedzialny, wie jak i umie chronić rodzinne stado, zaskakuje, bawi, jest zaradny (!), nie użala się, że jest ciężko i sobie nie radzi…- to wszystko gdzieś się rozmyło.
Wiem, wiem, są wyjątki. Sama znam taki jeden (!), ale – jak dla mnie – przy tej skali Piotrusiów Panów to jest wyjątek potwierdzający regułę. Albo tylko ja jakoś nie mam szczęścia, co też jest możliwe.