Pożegnanie wrażliwego chama

No to pucio, pucio Panie Wojciechu...

Młynarski był artystą pokoleniowym, choćby dlatego, że frazy z jego tekstów zadomowiły się w języku kilku pokoleń Polaków.

Był artystą niezwykle wrażliwym na nastroje i zjawiska społeczne, miał ogromny talent do ich trafnego i syntetycznego opisu.

Od prawie 40 lat nie lubiłem Młynarskiego, choć go ceniłem.

Żegnając nielubianego i cenionego, chciałbym się z tego wytłumaczyć.

Gdzieś w 1977 lub 1978 poszedłem sobie do kina Wars – kino to kultowe było – na seans jakiegoś australijskiego dramatu. Film był dobry i „ciężki”. Byłoby fajnie, gdyby nie fakt, że za mną siedział Wojciech Młynarski z jakimś towarzystwem. Jeszcze przed rozpoczęciem projekcji zaczął swoim charakterystycznym sznapsbarytonem opowiadać o swoich wrażeniach z niedawnego pobytu w Australii, a następnie przeszedł do komentowania poszczególnych filmowych epizodów. To było upiorne!

Uznałem go wówczas za chama, chama którego sam tak chętnie i celnie wykpiwał w swoich tekstach. I tej opinii nie zmieniłem. Ale był to cham bardzo wrażliwy.

Dlatego nie będę mu wypominał „Winy Tuska”.

Niech Mu ziemia lekką będzie.