Podróże

Każdy, kto podróżował wie, że im mniej bagażu, tym łatwiejsza, przyjemniejsza i bardziej komfortowa jest podróż.

Także podróż przez życie.

Nasze podróże z reguły nie są łatwe, przyjemne i komfortowe.

Ktoś, to niewiele wie o swoich przodkach, podróżuje łatwiej w czasie i przestrzeni niż ktoś obarczony pamięcią o nich.

Ktoś, kto niewiele wie o miejscu swojego urodzenia, opuszcza je łatwiej i dociera dalej niż ten, kto zna je pamięcią nie tylko własną, ale i poprzednich pokoleń.

Ktoś, kto bezrefleksyjnie tylko cieszy się nowym krajobrazem przesuwającym się za oknem, ma przyjemniejszą podróż niż ten, który te krajobrazy już widział lub  słyszał opowiadania o nich i zapamiętał widok lub/i słowa.

Zazdroszczę podróżującym bez bagażu, ale nie chciałbym być na ich miejscu. Życie jest podróżą, ale podróż nie jest życiem.

Kiedyś świat był rozległy, teraz świat jest mały. Kiedyś był poznawalny tylko powierzchownie. I tak zostało. Bawią i smucą mnie ludzie, którzy mówią „byłem tam i widziałem”. Byłeś? Jak długo? Widziałeś? Co widziałeś?

Granice poznania nie mają charakteru geograficznego, ale ontologiczny. Cóż z podróży, skoro nie ma dokąd wrócić? Cóż warta jest podróż, o której nie można opowiedzieć dzieciom?

Herodot wielkim podróżnikiem był. Przynajmniej jak na swoje czasy. Był podróżnikiem, który wiedział, że nie wie. Dlatego pisał: „Ja zaś muszę podać, co się opowiada, ale bynajmniej nie jestem zobowiązany w to wierzyć...” (Dzieje, VII, 52). Herodot, z tego co o nim wiemy, był emigrantem. O swoich podróżach opowiedział nam, ale nie wiemy, czy miał dzieci.

Winniśmy wdzięczność podróżnikom. Ale traktujmy ostrożnie ich relacje.

A podróżnicy powinni powinni pamiętać o anabasis i katabasis. Nie wszystkie podróże da się opisać.