Zmierzch zachodu.

Celna analiza.
Muszę jednak ze smutkiem wyznać, że zanim w makroskali nastąpił zmierzch Zachodu, obserwowałem w mikroskali zmierzch ideowej jednoznaczności na Blog-n-rollu. Jak pisałem tygrysy czasów Tuska, zamieniły się w domowe kocury czasów Kaczyńskiego. Czarne i białe zamieniło się w szare, wczesniej oczywiste w nieoczywiste, krytykowane w bronione. W miejsce życia i prawdy pojawiło się wypieranie prawdy i powolna, intelektualna śmierć.
 Cóż się dziwić Zachodowi, Danz?

Cały czas zgoda. Zrozum tylko, że niewolnikiem możesz stać się w sercu, zanim założą Ci wirtualne, czy realne kajdany. Wtedy stajesz się prawdziwym niewolnikiem. To się dzieje w tej właśnie mikroskali sumienia. W wyborze: czy nasi mogą więcej bo są nasi i czy ja mogę wyrzec się swoich idei bo to nasi je łamią? Danz. Kto dziś chciałby pogadać o Smoleńsku? Bez awersji czy znudzenia? Kto odpowiada za ten stan rzeczy? I tu już staliśmy się niewolnikami.

Zarysowana tu dość przygnębiająca wizja upadającej cywilacji wcale nie musi się spełnić. Przynajmniej nie w sposób wymazujący nas z przyszłości i mapy NWO. Paradoksalnie, Polacy zostali w znacznej liczbie zaimpregnowani i są w duzej mierze odporni na tendencje samozniszczenia kultury europejskiej. Wydaje się, że liczy się ilość i nasycenie  miejsca w którym dochodzi do odrzucenia trendów mających na celu calkowite rozmontowanie systsmu wartości, na jakim opiera się nasza kultura. Zadziwiające jest jednak, to że oto stajemy się świadkami spelniającej się, wydawało by się czystej fantazji jakiegoś autora, o zmierzchającym Zachodzie.

Ale wraz z rozpoczynajacym się Zmierzchem Zachodu, Polacy mogą i mają na co liczyć. Mogą liczyć na siebie i na swoj instynkt, który przetrwał w nas dzięki komunizmowi, który zakonserwowal naszą wolę przetrwania i zachowania własnej tożsamości, pamięć tego co było naszym własnym sukcesem, realizowanym przez nas i dla nas. W okresie międzywojennym.

Tylko czy wśród nas są ludzie zdolni pokierować losami narodu i państwa, tak by ominąć największe rafy jakie nas czekają na tym wzburzonym morzu przyśpieszonych pandemią zmian? PiS zdaje się przyjął strategię na przeczekanie. Bo wydaje się, że zaniechał systemowych reform, unika jakichkolwiek konfliktów z zewnętrznymi wrogami. Jakby strategicznie chciał zmniejszać potencjalne lub oczekiwane pola konfliktów. Budzi to niezrozumienie i złość twardego elektoratu i potencjalnie zmniejsza szanse na wygraną w najblizszych wyborach. Ale sytuacja wewnętrzna jest ku temu sprzyjająca. Rozedrgana, niesabilna, bez programu i pomysłu na siebie opozycja, jedynie ułatwia przyjęcie takiej strategii. Tyle, że nikt naprawdę nie wie jak długo potrwa taka sytuacja. I nikt nie zna nawet w przyblizeniu jak sytuacja się rozwinie. Zwolennicy ZP są trzymani w niepewności, co tylko potęguje obawy, już i tak wywołane epidemią.

Ten demontaż kultury i organizacji państw europejskich nie jest żadnym następstwem niepowstrzymanej kolei losów, ale celowym i z rozmysłem realizowanym planem. Mamy już oczywiste dowody, że tak jest i znani są nawet autorzy oraz realizatorzy tego planu. To, w przeciwnieństwie do upadku innych cywilizacji, może być powodem dla którego możliwe będzie zarządzanie tym kryzysem. Być może nie wszystko już jest stracone? Akcja wywołuje reakcję. Mamy swiadomość sytuacji. Potrzebny jest mądry wybór i plan.

Odniosę się jeszcze do zdania:
"Żeby nie ciągnąć tematu, wyzwań jest multum, a poziom klasy politycznej żenujący".
Lata dwudzieste XXw. "Bunt mas" Ortegi Gasseta:
"Przypomniało mi to, że na ortodoksyjny buddyzm składają się dwie zasadniczo różne religie: jedna
bardziej wymagająca i trudna oraz druga bardziej swobodna i łatwa: Mahayana - „wielki pojazd” czy „wielki
wóz” - i Hinayana - „mały wóz”, „mniejsza ścieżka”. Istotne jest to, z którym „wozem” zwiążemy własne życie,
maksymalnych czy też minimalnych wymagań".
Masy ściągają do "małego wozu". Daliśmy sobie wmówić, że każdy może być posłem, prezydentem, ministrem. Jeśli nie wymaga się od siebie, to nie chce się, by ktoś był od nas lepszy, więc wybory odbywają się na podstawie emocji, a nie poziomu intelektualnego, kwalifikacji czy postawy moralnej. To samo dotyczy doboru kadry administracyjnej w samorządach, urzędach wojewódzkich i w ministerstwach.
Wielokrotnie pisałam od początku transformacji w Polsce, że nie mogę zrozumieć zwrotu "gospodarowanie zasobami ludzkimi". To takie uprzedmiotowienie i wykorzystywanie "masy". Podobnie dzieje się w kulturze. Zasłużyliśmy na to?
Pozdrawiam



 

Katarzyno, chciałbym odnieść się jedynie do małego, ale wydaje mi się istotnego fragmentu.

Piszesz:"Jeśli nie wymaga się od siebie, to nie chce się, by ktoś był od nas lepszy, więc wybory odbywają się na podstawie emocji, a nie poziomu intelektualnego, kwalifikacji czy postawy moralnej. To samo dotyczy doboru kadry administracyjnej w samorządach, urzędach wojewódzkich i w ministerstwach."

Kto i od kogo ma wymagać?

Byłem radnym. Wymagającym radnym. Ale mialem świadomość, że muszę wymagać bardziej od siebie i udowodnić innym, że spełniam te wymagania. To wymagalo nieustannego samoksztalcenia się, uczenia się. Właściwie całe moje życie to jedno pasmo zdobywania wiedzy, uczenia się. Ale obserwowałem innych. Niewiele osób mialo  wogóle jakiekolwiek watpliwości co do własnych kompetencji. Dla większości pozycja radnego oznaczała nowe albo dodatkowe możliwości realizacji swoich oraz osób z nimi zaprzyjaźnionych, lub powiązanych rodzinnie, interesów. Przedewszystkim to.

Na każde zwrócenie uwagi, że naszym zadaniem, jako radnych z wyboru, jest przedewszystkim dbanie o interes społeczności, wyborców, ludzi którzy wymagają naszej uwagi, spotykało mnie napomnienie, że to są rzeczy, które załatawia się przy okazji. Że "tamci" i tak nie zrozumieją tego co robimy, że wielu nie zasluguje by im cokolwiek załatawiać, bo nie ma co oczekiwać wdzięczności i w następnych wyborach wybiorą kogoś innego. Jakby wdzięczność wyborcy miała by mieć dla tych ludzi jakiekolwiek znaczenie.

Zawsze wtedy zdumiewał mnie brak obaw wygłaszania takich poglądów. Uderzała mnie swoboda z jaką lekceważono zwykłych ludzi. Pogarda z jaką traktowano jednostkowe sprawy, którymi ci radni jednak musieli się zająć. Zadziwiające było to, że takie podejście było udziałem niemal wszystkich radnych, niezależnie z którą partią czy obozem wyborczym byli związani. Analizowałem, na swój użytek, kim są ci ludzie, skąd się wzięli, jaką drogę edukacji i zawodową przeszli. Ale to się okazywało często mylące. Gdy typowałem sojuszników do jakiegoś projektu, często okazywało się, źe się mylę. Wyznacznik wykształcenia, pochodzenia, edukacji, a nawet doświadczenia zawodowego, zawodził. Nie zawodził inny czynnik. Kto z kim i na jakich zasadach robi interesy. Koterie powiązane interesami, a często szemranymi lub wręcz nielegalnymi przedsięwzieciami, decydowały co przejdzie na radzie, a co nie. Niemal wszystko decydowalo się poza radą. Głosowania stanowiły jedynie przylkepanie tego co ustalono wcześniej i gdzieś poza murami ratusza.

Tyle jeśli chodzi o moje doświadczenia z radnymi.

Ale wyborcy nie są wiele lepsi. Choć nie należy mieć zbyt dużych oczekiwań w stosunku do nich, to jednak coś ten wyborca wiedzieć powinien. Tyle, że nikt nie stawia wyborcy żadnych wymagań. Aby być wyborcą, wystarczy, że nim po prostu jesteśmy. Z własnej i nie przymuszonej woli. A to pokazuje, że poprzeczka jest ustawiona tak nisko jak tylko jest to możliwe. Niżej już poprostu się nie da.

W takim świecie, gdzie z jednej strony nikt nie oczekuje jakichś specjalnych kompetencji od kandydatów, a wyborca moźe, ale nie musi pojawoć się przy urnie, demokracja odbywa się na zupelnie innych zasadach, niż sączona nam bajka dla grzecznych dzieci. To się nazywa wolne wybory.

Tymczasem wolność ma tu dwa oblicza. Jednym jest swoboda decyzji wyborcy. To sam obywatel decyduje czy stanie się wyborcą. I jeśli zdecyduje, że nie chce brać udziału to, nikt nie może go zmusić. Jedynym czynnikiem nakłaniającym jest bardzo liberalnie rozumiane prawo do podjęcia takiej decyzji.

Zupełnie inaczej jest z kandydatami. Kandydaci muszą spelnaić kilka kryteriów. Ale żaden nie wspomina o kompetencjach ani wyznawanych zasadach moralnych. Te, domyślnie w myśl ustawy, rozumieją się same przez się. W zasadzie wystarczy, że kandydat należy do danej partii. Liczy się gotowość do wspierania działań towarzyszy partyjnych danego ugrupowania w sejmie (czy innego ciała wybieralnego). Lojalność. No i oczywiście własne zaplecze w terenie. Kto i co jest tym zapleczem? To zależy od pozycji w lokalnym środowisku establiszmentu. Należy mieć dostatecznie dużo, dobrze umocowanych w tym samym środowisku znajomych, rodzinę, kolegów, przyjaciół. Wszyscy oni powini wyznawać podobne zasady, mieć podobne poglądy na sprawy małe i duże jakie są udziaĺem danego środowiska. Ale nade wszystko popierać linię polityczną partii. Wyznawać zasady nie bedące w sprzeczności z nią.

Tak skonstruowana grupa ludzi, może oddzialywać na inne środowiska pozyskując nowych zwolenników linii partii, na zasadzie kooptacji do grup powiązanych biznesowo, towarzysko, zawodowo i rodzinnie. Zatem w istocie same partie, wcale nie są w swoich najgłębszych strukturach tworami demokratycznymi, ale koteriami. Grupami bardziej lub mniej powiązanymi wzajemnie poprzez cały system dzialań nie koniecznie, a raczej wręcz luźno związanymi z ideologią. To zwyczajne organizacje lobbystyczne i grupy interesu, umożliwiające sobie stworzenie alibi w formie partii politycznej.

Tak to wygląda wprzypadku PO i kilku innych tzw partii politycznych. Jak jest w PiS? Podobnie.

Dlaczego tak jest? Najprościej i chyba najbliżej prawdy jest powiedzieć, że zdecydowana większość ludzi szuka w partii metody na zdobycie władzy i pieniędzy. Nasza klasa polityczna, której tylko części udalo się kiedyś ukarść ten swój pierwszy milion, jest zwykle biedna jak mysz kościelna.

Zatem wybieramy albo nowouryszy, dla których bycie politykiem jest sposobem na zarabianie pieniędzy. Albo kandydatów na nowouryszy, którzy wkrótce po wyborach, przejdą przyspieszony krótki kurs, jak nie zostać złapanym na gorącym uczynku.

W ten sposób spoleczeństwo, nieświadome zagrożeń jakie z tego stanu wynikają, buduje sobie system quasi oligarchiczny, pozbawiając się możliwości wplywania na stan osobowy polityki. Na ich merytoryczną wartość. Można by napisać niejedną książkę na ten temat. Wyjałowiona niczym pustynna gleba, Polska nie ma swojej prawdziwej, bo pochodzącej z wcześniej ustanowionych historycznie ale przedewszystkim umocowanych i ukorzenionych politycznie i pod każdym innym względem, wyźyn społecznych. Ludzi bogatych, ale zarazem patriotów. Ludzi identyfikujących się z Polską i kierujących się tym przy podejmowaniu swoich ważnych decyzji. Bo chyba ani Niesiołowski, Kopacz, Tusk czy Trzaskowski nie są w żadnym razie politykami. To są jedynie marni naśladowcy, którym wydaje się, że nimi są.

Zatem kto i kogo wybiera? Na jakich zasadach i dlaczego? Wszystko to jest dziełem spadku po PRLu i późniejszych machinacji, manipulacji, machlojek, kodeksu wyborczego i późniejszych jego modyfikacji oraz całego szeregu mniej lub bardziej prowokowanych stanów zastanych, faktów dokonanych. Nad tym wszystkim, w naszej rzeczywistości, czuwają media w rękach Niemców.

W Polsce demokracja jest pewnego rodzaju fasadą, za którą schowane są mechanizmy pozwalające manipulować wyborcami, kandydatami i prawem. Nie jesteśmy w zakresie polityki państwem tramsparentnym i przestrzegającym skrupulatnie prawa. Już sama konstytucja, jest tak napisana, aby dawała możliwość manipulacji, rozmaitych jej interpretacji. Jest rozciągliwa jak guma. A im dalsze od konstytucji prawo, tym wątpliwości więcej i możliwości większe.

Zatem po co nam tak naprawdę TA kostytucja?

Jakość naszego życia jest wypadkową przypadkową gdy rządzi prawica i wypadkową nie przypadkową gdy rządzi lewactwo. I to mnie martwi.

Co widać wyraźnie w ostatnich latach, a co dotyczy poziomu klasy politycznej? To że istnieje ogromny wysiłek, aby polska klasa polityczna nie uzyskała swojej właściwej i odpowiedniej dla rozmiaru kraju i jego sily gospodarczej i geopolitycznej, SIŁY. Dlatego oprócz zasady dziel i rządź stosowanej  odniesieniu do spłeczeństwa, podobną zasadęstosuje się wobec klasy politycznej. PiS, jako zagrożenie dla neomarksizmu, musi być marginalizowany i wyszydzany miliony razy, aby to kłamstwo mogło zapanować jako prawda. I tak samo ze wszystkim co polskie i katolickie.

Z drugiej strony Polacy często sami siebie marginalizują. Na przykład właśnie nie idąc głosować w wyborach. To bardzo ważny element systemu tej demokracji.

Jako naród, jesteśmy spóźnieni z edukacją obywatelską. Nie przyswoiliśmy sobie w odpowiednim czasie (w sensie historycznego rytmu wydarzeń/dziejów) nawyków, które są cechą innych narodów. Komunizm odebrał nam bardzo wiele z możliwości rozwoju cywilizacyjnego, ale też uchdonił przed niektórymi nurtami "postępowymi". Postęp obywał się wszędzie indziej. Jednak nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. We wcześniejszym wpisie zwracam uwagę na istniejący potencjał, który zachował część instynktu samozachowawczego i samoobrony, pod wpływem, a w zasadzie pod osłoną komunizmu. Zakonserwowane wartości są promykiem nadziei, że nie da się nas tak do końca zepchnąć w czeluść marksizmu.