Wypalić kleszcza!

Są takie zdania, które – gdy wplecione w tekst – tkwią w nim jak ledwie widoczny kleszcz i infekują rany, nie pozwalając im się zabliźnić.

 Od czterech lat słyszę, z początku nieśmiałe, z czasem coraz głośniejsze, ostatnio nabrzmiałe jak odwłok kleszcza zdanie: Jarosław Kaczyński wykorzystuje tragedię smoleńską do celów politycznych.

 Nie wspomnę Palikota, czy obłąkańczych tyrad Niesiołowskiego, ale sam widziałem jak polski premier, Donald Tusk, z trybuny sejmowej patrząc w oczy oddalonego o kilka kroków prezesa PiS nie wahał się wygłosić tych właśnie kilku ohydnych słów.

 Mam dwóch braci. Gdyby – nie daj Boże – jednemu z nich przytrafiło się nieszczęście podobne temu, które musiał przeżyć Jarosław Kaczyński, a jakiś łajdak śmiałby mi zarzucić, że śmierć brata próbuję wykorzystać do celów … jakichkolwiek – wstałbym i dałbym łajdakowi w mordę.

 Czy jest na świecie ktoś, kto nie czułby, że powinien postąpić podobnie?

 Podziwiam Prezesa. Potrafić w takiej chwili i wielu podobnych chwil zachować spokój świadczyć może wyłącznie o jednym: jest w Polsce człowiek, dla którego majestat Najjaśniejszej ważniejszy jest niż osobisty ból. Wszyscy mamy rodziców, wielu rodzeństwo i przyjaciół. Kto z nas pozwoliłby ich cześć i pamięć szargać w zamian za limuzyny i żyrandole?

 Są tacy? Są!

 Są między nami ludzie, których sumienia już dawno zwiędły. Jakim więc prawem mają nas swoją miarą mierzyć? Jak długo mamy im pozwalać szargać świętości? Jak długo jeszcze mamy im pozwalać traktować nas jak ostatnie kanalie, gotowe sprzedać to, co najdroższe za byle jaki, marny grosz?

Ja mam dość.