Godziemba - blog

W Wielkanoc 1919 roku oddziały Wojska Polskiego zdobyły Wilno.

     W połowie grudnia 1918 roku bojówki komunistyczne pod wodzą Kapsukasa-Mickieviciusa dokonały zbrojnego przejęcia władzy w Wilnie, tworząc Tymczasowy Rząd Robotniczo-Włościański. Przywódcy państwa litewskiego uciekli z miasta.
  

Major Jerzy Żychoń aż do lutego 1944 roku kierował polskim wywiadem w Oddziale II Sztabu Naczelnego Wodza.

Ważne miejsce w historii polskich służb specjalnych podczas II wojny światowej zajmuje mjr Jan Żychoń.

Zastanawiające kontakty Witowskiego z Abwehrą doprowadziły do skazania go na karę śmierci.

     Wkrótce po przekroczeniu linii frontu, grupa Szadkowskiego została zatrzymana przez sowiecki patrol i przewieziona do najbliższego sztabu. Polacy zeznali, iż zostali wysłani przez polską organizacje konspiracyjną, która od początku 1940 roku współpracowała z sowieckim wywiadem, w celu nawiązania łączności z powstając na terenie Związku Sowieckiego armią polską.

Podejrzane kontakty Stefana Witkowskiego z niemieckim wywiadem przyczyniły się do jego śmierci.

     Od 1940 roku Stefan Witkowski „Inżynier” utrzymywał – wbrew zakazom kierownictwa ZWZ oraz Sztabu Naczelnego Wodza nieformalne kontakty nie tylko z wywiadem brytyjskim, ale także niemieckim, włoskim i sowieckim.

Od 1940 roku działalność „Muszkieterów” budziła coraz większe wątpliwości dowództwa ZWZ oraz gen. Sosnkowskiego

Na początku października 1939 roku została założona w Warszawie jedna z najbardziej tajemniczych polskich organizacji konspiracyjnych – „Muszkieterzy”.

W czasie sowieckiej okupacji Łomży ważną rolę spełniała prasa gadzinowa, wydawana w języku polskim.

W końcu września 1939 roku żołnierze sowieccy wkroczyli do Łomży.

     W przeddzień agresji sowieckiej na Polskę, w dniu 16 września 1939 roku w rozkazie nr 005 Rada Wojenna Frontu Białoruskiego wskazywała, iż „idziemy nie jako zdobywcy, lecz jako wyzwoliciele naszych braci Białorusinów, Ukraińców i ludu pracującego Polski”.

Władysław Studnicki był zdecydowanym  przeciwnikiem współpracy polsko-rosyjskiej.

     „Kapitałem politycznym – podkreślał Studnicki – jaki urobiłem sobie na Syberii była znajomość Rosji i niechęć ku niej jako głównej antagonistki Polski”. I dodawał: „Stosunki polsko-rosyjskie dadzą się streścić w słowach: 15 wojen, podziały, ujarzmienie, powstania, prześladowania, męczeństwo i bohaterstwo jednostek, niewola, (…) sprzeczność cywilizacyjna, sprzeczność ustrojowa od zarania dziejów tych państw do chwili obecnej włącznie”.