Godziemba's blog

Od jesieni 1937 roku Partia Niemców Sudeckich (SdP) Konrada Henleina dążyła do wywołania kryzysu międzynarodowego, który pozwoliłby oderwać niemieckie Pogranicze od państwa czechosłowackiego.
 
      Władze w Pradze, choć domyślały się prawdziwych intencji Henleina, zmuszone były iść wobec niego na kolejne ustępstwa, gdyż nalegały na to państwa zachodnie, bez pomocy których Czechosłowacja nie była w stanie obronić się przed niemieckim atakiem.
 

W okresie wielkiego kryzysu konflikty niemiecko-czeskie uległy znacznemu zaognieniu.
 

Wśród czeskich Niemców dominowały nastroje opozycyjne wobec rządu w Pradze.
 

W powstałym w listopadzie 1918 roku państwie czechosłowackim Niemcy stając się mniejszością narodową, utracili dotychczasową uprzywilejowaną pozycję.
 

Na początku XX wieku Niemcy stanowili ponad 30% mieszkańców ziem czeskich.
 

Istotny wpływ na rozwój stosunków polsko-czechosłowackich miała sytuacja Polaków na Śląsku Cieszyńskim.
 
       Po przyznaniu Śląska Cieszyńskiego Czechosłowacji stosunki między Polakami a Czechami na pograniczu pozostawały napięte. Polacy żywili głębokie przekonanie o swojej krzywdzie, podczas gdy Czesi uważali, iż konferencja w Spa przyznała im tereny, które słusznie im się należały.
 

Rozbieżne cele polityczne, różnice mentalnościowe obu  narodów oraz uprzedzenia polityków miały decydujący wpływ na brak porozumienia polsko-czechosłowackiego w okresie międzywojennym.
 

Po kryzysie, który dotknął Islandię w 2008 roku dawno nie ma już śladu.
 

Po stronie polskiej w 1920 roku walczyły także jednostki kozackie i białoruskie.
 
        Po zamachu bolszewickim większość oddziałów kozackich opowiedziała się po stronie „białych”. W odpowiedzi w instrukcji podpisanej przez członka KC partii bolszewickiej Jakowa Swierdłowa polecono: „Przeprowadzić masowy terror przeciwko bogatym Kozakom, likwidując ich całkowicie; przeprowadzić bezwzględny masowy terror w stosunku do wszystkich Kozaków biorących jakikolwiek bezpośredni lub pośredni udział w walce z władzą radziecką”. 

W 1920 roku po stronie polskiej walczyło szereg jednostek ukraińskich.

      Po klęsce wojsk Ukraińskiej Republiki Ludowej w walkach z bolszewikami oraz rosyjską armią gen. Denikina nastąpił upadek Dyrektoriatu, a główny ataman Semen Petlura w grudniu 1919 roku przybył do Warszawy, gdzie rozpoczął rozmowy z przedstawicielami Józefa Piłsudskiego. W ich wyniku w kwietniu 1920 roku została podpisana polsko-ukraińska umowa polityczna oraz konwencja wojskowa.