Od wybuchu wojny polsko-niemieckiej we wrześniu 1939 roku Związek Sowiecki zintensyfikował swoje przygotowania do agresji na Polskę.
Po podpisaniu paktu Ribbentrop-Mołotow władze sowieckie starały się przekonać własne społeczeństwo, iż jego zawarcie spowodowane zostało zerwaniem przez Francję i Wielką Brytanię rokowań z Moskwą oraz odmową Polski wpuszczenia Armii Czerwonej na swoje terytorium. W konsekwencji to Polska, Francja oraz Wielka Brytania miały ponosić winę za wybuch ewentualnej wojny.
Latem 1941 roku politycy związani z rządem Sikorskiego rozpoczęli bezpardonową walkę z gen. Sosnkowskim, która przybrała formę przemysłu pogardy.
W końcu lipca 1941 roku gen Sosnkowski złożył – na znak protestu wobec podpisania przez gen. Sikorskiego niekorzystnej dla Polski umowy ze Związkiem Sowieckim – dymisję z funkcji ministra w rządzie RP na uchodźstwie, zachowując funkcję następcy Prezydenta RP.
Generał Kazimierz Sosnkowski opracował podstawowe zasady organizacji i działalności Związku Walki Zbrojnej.
Komenda Główna ZWZ była z założenia centralnym aparatem dowodzenia całą organizacją konspiracyjną, która działała na terenie okupowanej Polski. Początkowo podlegało jej 6 Komend Obszarów w Kraju, a następnie skorygowano pierwotne założenia organizacyjne tworząc dwie komendy: okupacji niemieckiej i okupacji sowieckiej.
W latach trzydziestych doszło do zacieśnienia relacji polsko-japońskich.
W latach trzydziestych wzrosło zainteresowanie Japonii Polską, co związane było przede wszystkim z poszukiwaniem wsparcia na forum Ligi Narodów w związku z pogarszającą się pozycją Tokio na arenie międzynarodowej po zajęciu przez nią Mandżurii i utworzeniu Mandżukuo.
W czasie wojny 1920 roku Węgry udzieliły Polsce bardzo dużego wsparcia.
Nie bez kozery Stalin uważał Węgrów za jedyny, obok Polaków, w Europie Środkowo-Wschodniej naród o tradycji szlacheckiej, i co za tym idzie o bardzo silnym poczuciu honoru oraz wartości niepodległościowych.