Godziemba's blog

W marcu 1938 doszło do incydentu na granicy polsko-litewskiej, w wyniku którego zginął polski żołnierz.

    Spór o Wilno sprawił, iż Polska i Litwa nie utrzymywały stosunków dyplomatycznych. Na początku 1938 roku stosunki polsko-litewskie nadal były napięte. O ile Warszawa skłaniała się do szukania drogi do porozumienia, to Kowno nadal było niechętne uregulowaniu stosunków z Polską.  Spora część polityków litewskich była przekonana, iż z braku stosunków z Warszawą Litwa miała więcej korzyści niż szkód.

Wkrótce po nominacji gen. Sosnkowskiego na Naczelnego Wodza, Mikołajczyk podjął próbę ograniczenia jego kompetencji.

    Nie zważając na interes Polski Mikołajczyk i Popiel próbowali doprowadzić do swoistego zamachu stanu i pozbawić prezydenta jego konstytucyjnych uprawnień. Wspomniana umowa paryska nie pozbawiała bowiem prezydenta wyłącznej prerogatywy mianowania Naczelnego Wodza. 

Na początku lipca 1943 roku gen. Kazimierz Sosnkowski został Naczelnym Wodzem.

    Po śmierci gen. Sikorskiego, najstarszy stopniem oficer w Wojsku Polskim gen. Kazimierz Sosnkowski wydawał się jedynym kandydatem na stanowisko Naczelnego Wodza. Wicepremier Stanisław Mikołajczyk, obsesyjnie nienawidzący piłsudczyków, podjął próbę storpedowania tej kandydatury.

Pozostawiona przez Mikołajczyka Maria Hulewicz ponad 6 lat spędziła w komunistycznych aresztach i więzieniach.

    Maria Hulewiczowa poddana została bardzo ciężkiemu śledztwu, wzywana codziennie, nierzadko w nocy, na przesłuchania, starała się nie ujawnić tajemnic b. premiera ubeckim śledczym.

Uciekając z Polski w 1947 roku Mikołajczyk nie zadbał o los swojej sekretarki i kochanki Marii Hulewiczowej.

Ambasador rządu warszawskiego w Rzymie Stanisław Kot na każdym kroku przeciwstawiał się polityce gen. Andersa.

    Kot nie zdołał zyskać wsparcia rządu włoskiego, który nie zamierzał zmieniać swojego stosunku do II Korpusu. „Ciągłe nadawanie Andersowi – żalił się ambasador – obywatelstw honorowych przez miasta włoskie, asysta organów rządowych przy każdym jego wystąpieniu, dowodzi tendencji Rządu”.

Stanisław Kot, b. ambasador RP w Moskwie, minister w rządzie gen. Sikorskiego, a potem Stanisława Mikołajczyka był zdecydowanym zwolennikiem porozumienia z Moskwą.

Na początku września 1953 roku ekspert ONZ prof. UJ Marek Korowicz wybrał wolność, „zdradzając swoją ludową ojczyznę”.

    Marek Korowicz urodzony w 1903 roku był profesorem prawa międzynarodowego i znanym przedwojennym propagatorem taternictwa, sekretarzem Sekcji Taternickiej krakowskiego AZS. Po przegranej wojnie 1939 roku przedostał się do Francji, gdzie wstąpił do Wojska Polskiego.

Najważniejszą rolę w nadaniu Wojsku Polskiemu „ludowego” charakteru odegrały Informacja Wojskowa, sądy wojskowe oraz prokuratura wojskowa. 

    W dniu 10 września 1944 roku komunistyczne władze utworzyły Zarząd Informacji Naczelnego Dowództwa WP, którego struktura opierała się na sowieckich wzorcach – kontrwywiadu wojskowego „SMIERSZ”.

    Pierwszym szefem Informacji został sowiecki oficer płk Piotr Kożuszko, współpracownik gen. NKWD Gieorgija Żukowa, łącznika władz sowieckich z armią gen. Andersa, podczas jej pobytu w Związku Sowieckim.