Ludzie radzieccy mordują Ukraińców

Melduję się, zgodnie z obietnicą :)
Przede wszystkim bardzo dziękuję Ci za opublikowanie tego tekstu także i tutaj, choć - jak widzę - nie zyskał tu popularności. Jak już wczesniej napisałam pod poprzednią Twoją notką, uważam, że tekst jest naprawdę dobry i pokazuje ten aspekt ukraińskiego buntu, o którym rzadko się mówi.
Nie uważam, abyśmy akurat my, Polacy, jako potomkowie niedawnych przecież ofiar wyjątkowo okrutnie potraktowanych przez ukraińskie oddziały UPA, byli w jakikolwiek sposób zobligowani do szukania usprawiedliwień, których wszak nie ma. Nie tylko ten jeden naród walczył o swoje samostanowienie, a jednak nie posuwał się do zbrodni ludobójstwa, do tego przeprowadzanej w tak okrutny i nieludzki sposób, że stworzono dla niej odrębne określenie: "Genocidum atrox" , czyli ludobójstwo straszne, okrutne - co jest klasyfikacją silniejszą od zbrodni niemieckich i sowieckich. Nikt o zdrowych zmysłach nie będzie próbował tej straszliwej zbrodni wybielać. Jestem jednak zdania, że warto dowiedzieć się czegoś więcej z historii, niźli tylko przyjąć, że nagle Ukraińcy żyjący dotąd w zgodzie z polskimi sąsiadami obrócili się przeciw nim z tak niespotykaną zajadłością. Bo nie nagle. Całkiem słusznie napisał Ro, aczkolwiek powstrzymał się już przed wyciągnięcie z tego dalszych wniosków. Przypomnę jego komentarz, by było wiadomo, do czego się odnoszę:

Z natury i przyrodzenia łagodnym jak gołąbki Ukraińcom tę mentalność "ludzi radzieckich" zaszczepiono?
Sienkiewicz antycypował? 
OK! Może.
A Singer? Też? No dobrze.
W październiku 1648 roku niejaki Krzywonos Maksym dostał zadanie: zdobyć Wysoki Zamek. Na zdobycie samego Lwowa Chmielnicki był za krótki. Dlaczego zatem obrońcy miasta zgodzili się na okup, skoro wzorce bezprzykładnej agresji i sadyzmu przy rozwiązywaniu konfliktów miano Ukraińcom zaszczepić dopiero za trzysta lat?

Przepraszam za ten sarkazm, ale na prawdę!...
Wzorce sowieckie, to był strzał w tył głowy.

No właśnie. Nic nie stało się "nagle". I nawet nie dopiero w czasach Chmielnickiego. Kozacy, do których tradycji Ukraina odnosi się historycznie do dziś i taktuje ich jako jedno z najważniejszych źródeł swojej tożsamości narodowej, to nie był przecież jakiś odrębny etnicznie lud, ale różnoetniczni zbiegowie z wielu części ziem należących dziś do Ukrainy, a w dawnych wiekach - częściowo do Rzeczypospolitej, częściowo do Rosji carskiej. Uciekali oni z terenów zamieszkałych na stepy zwane Dzikimi Polami, a uciekali od pańszczyzny, od wyzysku, od fałszywych oskarżeń, od danin, od złego traktowania przez swoich panów. Wsród nich byli także pospolici przestępcy i rzezimieszki uciekające przed ówczesnym surowym wymiarem sprawiedliwości. Nie powinno to specjalnie dziwić, bo w tamtych czasach (a mowa jest o XIV-XV wieku), życie chłopa pańszczyźnianego, bez względu na to, gdzie mieszkał, mozna spokojnie porównać do życia czarnego niewolnika na plantacji. Pan decydował o jego życiu i śmierci, a dosyć powszechne było przekonanie, że chłop nie ma duszy. Jakie traktowanie takie przekonanie implikuje, to łatwo sobie wyobrazić. Kozacy więc to początkowo zupełna mieszanka - a od XVI wieku nie brakowało wśród nich także Kozaków-chrześcijan - która z czasem zaczęła się czuć odrębnym społeczeństwem i walczyć o autonomię. Walczyć także sposobami, o których wspomniał Ro, bo nie nalezy zapominać o wpływach tatarskich, przed którymi to zreszta Tatarami Kozacy musieli się bronić. Mocą Unii Lubelskiej Dzikie Pola stały się częścią Korony i od tej pory dla Kozaków główny wróg przeszkadzający im w utworzeniu autonomii został nazwany - to Polacy.Wraz z Dzikimi Polami odziedziczyliśmy kolejne krwawe powstania kozackie.

Jeśli ktoś lekceważąco mówi, że naród ukraiński to twór sztuczny, rodem dopiero z XX wieku, to zapomina o tych kozackich tradycjach i o wielowiekowym pragnieniu ustanowienia własnego państwa.

Zatem nic nie było tak całkiem nagle, bo problem nabrzmiewał, choć możliwe że, gdyby nie sowiecka propaganda napuszczania Ukraińców na Polaków, nie przybrałby tak wynaturzonej skali.
To jest bardzo wielki skrót historyczny, bo warto też wziąć pod uwagę losy tworzenia autonomicznych ukraińskich państewek, warto przypomnieć sobie Wielki Głód, który acz przecież nie na ziemiach ukraińskich należących do Rzeczypospolitej został wywołany, ale we wschodniej Ukrainie, jednak miał ogromny wpływ na ukraińską mentalność, warto też przypomnieć sobie nadzieje, jakie dawał Ukraińcom nie tyle sam Hitler, co Heinrich Himmler i Otto von Wachter.
Zatem rzeczywiście - Ukraińcy nie byli i nie są gołabkami pokoju. A tak już na marginesie, to mało kto wie, że decyzję o eksterminacji ludności polskiej wydał nie Bandera, a najpewniej zapadła ona w gronie trzech dowódców - Wasyla Iwachowa, Iwana Łytwynczuka i głównego inspiratora zbrodni - Dmytro Klaczkiwskiego, ps. "Kłym Sawur".

Jeszcze zdań kilka - już bezpośrednio do notki, bo to, co do tej pory, należałoby nazwać rozległą dygresją :) Ale to za chwilę - w osobnym komentarzu.

Dramat Ukraińców polega dziś w dużej mierze na tym, że społeczeństwo to próbuje się w dramatyczny sposób wyrwać spod terroru i mentalności człowieka radzieckiego. Prawdziwą tragedią Ukraińców jest jednak to, że przez pokolenia mentalność ludzi radzieckich – upodlenie, brutalną agresję, poczucie bezradności wobec korupcji i bezprawia – a ponad wszystko wzorce bezprzykładnej agresji i sadyzmu przy rozwiązywaniu konfliktów, także im skutecznie zaszczepiono.

Jeśli dobrze rozumiem, Waw-owi nie chodziło o to, że to sowieci są odpowiedzialni za całe zło, jakiego dopuścili się w przeszłości Ukraińcy. Na pewno doświadczyli wywózek i łagrów, prześladowań i mordów, podobnie jak Polacy - a przecież nie skłoniło to Polaków do bestialskich zachowań. Tam prześladowania sowieckie musiały trafić na, istniejący już wcześniej,  podatny grunt.
Myślę, że Waw zastosował tu pewien skrót myślowy, który powoduje, że zarówno Ty Ro masz rację,  jaki i Waw.

Ukraińcy próbowali po rozpadzie Związku Radzieckiego stworzyć demokratyczne państwo, jednak nigdy nie udało im się do końca uwolnić od rosyjskich wpływów i - niestety - od sowieckiej mentalności, która im zaszczepiono w czasach, gdy Ukraina była republiką związkową. Pod tym względem udało się sowietom wyhodować we wszystkich swoich dawnych republikach „sowieckiego człowieka”, co zresztą było ich nieustannym staraniem. Mieli być upodleni, bezradni i posłuszni tak samo, jak inne narody podległe ZSRR, w tym także sam naród rosyjski. A w jaki sposób to wymuszano, to doskonale wszyscy wiemy. Ile dla sowietów znaczy ludzkie życie, to też wiemy. Kości budowniczych Kanału Białomorskiego czy Martwej Drogi, można odnaleźć tam niepogrzebane jeszcze dziś. Inwestycje takie miały być przede wszystkim demonstracją siły i sprawności władzy sowieckiej wobec własnych obywateli, w tym mieszkańców republik związkowych, nie zaś służyć praktycznym celom ekonomicznym czy choćby politycznym. Pranie mózgu połączone ze strachem przed represjami wyhodowało właśnie „człowieka sowieckiego” ( tu wspieram Ro w sugestii, że lepiej jest używać określenia „sowiecki” niż „radziecki”).
Państwo ukraińskie niejako odziedziczyło całe to „dobrodziejstwo sowieckiego inwentarza”.
Nie kochamy Rosjan, a jednak ich masowy protest przeciwko władzy kremlowskiej przyjęlibyśmy, jak sądzę, z pełnym zrozumieniem i kibicowalibyśmy mu. Dlaczego - to wiemy sami. Widzielibyśmy, że próbują się wyrwać spod terroru, ale i z ram „człowieka sowieckiego” narzuconych przez kremlowskich tyranów. Niczego innego nie próbują dziś zrobić Ukraińcy.