Automat, który daje stówę

 |  Written by Marcin Brixen  |  0
Hiobowscy wybrali się do centrum handlowego. Nalegała bardzo na to mama Łukaszka. Argumentowała na różne sposoby, począwszy od tych ekonomicznych po żądanie uszanowania jej praw do robienia zakupów.
- No dobrze, jedźmy - złamał się tata Łukaszka.
Do samochodu zapakowała się cała rodzina.
- Nie chcieliście jechać podobno? - szydziła mama Łukaszka zapinając pasy.
- W telewizji jest tylko trzygodzinny maraton hitów Norbiego - odparła babcia Łukaszka.
I pojechali.
Mama Łukaszka nic nie kupiła, ani nawet nie wykazywała zamiaru kupna czegokolwiek. Chodziła po przepastnych korytarzach centrum handlowego i oddychała tak jak astmatyk nad morzem.
- Tu jest wolność, czujecie?! - okręciła się tanecznie pod sklepem z ubraniami marki Schrott und Scheisse z Niemiec. - Wolny handel! Ludzie są w pracy! Demokracja! Konstytucja! Nikt nie łamie praw człowie...
- A gdzie są wszyscy? - przerwała jej niegrzecznie siostra Łukaszka. - No wiecie, chodzi mi o klientów.
- Faktycznie, pusto - rozejrzał się dziadek Łukaszka. - Może jest zamknięte?
- Jak zamknięte, skoro weszliśmy?! - parsknęła babcia Łukaszka. - I sprzedawcy są w sklepach. Poczekajcie tu, pójdę i się spytam.
Weszła do sklepu, ale dosłownie trzy sekundy później już była z powrotem.
- I co powiedział? - zainteresował się Łukaszek.
- Nic.
- A to cham.
- Nie do końca - westchnęła babcia. - Nic nie powiedział, bo go nie spytałam.
- Dlaczego?
- Bo nie będę rozmawiać z idiotą, który uważa, że pomidory popierają CIA!
Wszyscy zaczęli się śmiać, babcia się obraziła, że jej nie wierzą, i kto wie jak by to się skończyło, gdyby sprzedawca, młody chłopak, nie zdecydował się wyjść ze swojego sklepiku.
- Kto tu jest idiotą, hę? - spytał pochmurnie wywołując kolejną falę wesołości. Na obszernym t-shircie widniały bowiem litery

tomaTY
za
cJA

- Buahaha! - kwiczeli Hiobowscy. Siostra też, ale dopiero po tym, jak jej wytłumaczyli o co chodzi.
- Zniewolenie świata przez maszyny tak państwa śmieszy? - burknął sprzedawca. Spojrzał na swój t-shirt i zrozumiał. Wyprostował się i okazało się, że w fałdach koszulki ukrył się jeden rząd liter. Teraz napis brzmiał tak:

deau
tomaTY
za
cJA

- Jest pan przeciwko maszynom? - upewniał się tata Łukaszka. - Taki współczesny luddysta?
- Przecież nawet na wsi wszystko robią maszynami - zaprotestowała babcia Łukaszka.
- Nie chodziło mi o ludowca, tylko o luddystę, wyznawcę luddyzmu - uściślił tata.
- Nie jestem przeciwko wszystkim maszynom tak w ogóle - wyjaśnił sprzedawca. - Jestem przeciwko tej jednej maszynie, która stoi na końcu centrum i łamie Konstytucję!
Mama Łukaszka krzyknęła boleśnie.
- O co chodzi tak właściwie? - Hiobowscy nie mogli zrozumieć. Sprzedawca machnął ręką.
- Zamknę na chwilę boks i pójdę tam z państwem. To trzeba zobaczyć, bo mózg tego nie ogarnia...
I tak zrobili. Za zakrętem korytarza ujrzeli rozkrzyczany, rozentuzjazmowany tłum. Ludzka ciżba oblegała stoisko na korytarzu składające się z kontuaru, osoby obsługującej oraz automatu podobnego do bankomatu. Co i raz ktoś odchodził powiewając w euforii banknotem i wrzeszcząc:
- Mam stówę! Automat dał mi stówę!
- Nie wierzę - wyszeptał tata Łukaszka.
Łukaszek wbił się w tłum, Wrócił po jakiejś minucie i w zadumie zaczął pocierać brodę.
- No i?! - ponagliła go mama.
- Ten automat faktycznie wypłaca po stówie - powiedział powoli Łukaszek. Hiobowscy zaszumieli.
- Cisza! - krzyknął tata. - To "daje" czy "wypłaca"? Bo to kolosalna różnica.
- Wypłaca. Trzeba wrzucić żeton, to z automatu wypada stówa.
- A ten żeton to skąd? - napierał tata.
- Trzeba zakupić na stoisku.
- Za ile?
- Trzy razy pięćdziesiąt euro.
- Przecież to sto pięćdziesiąt! - tata osłupiał. Zobaczył jakiegoś człowieka, który odchodził akurat z banknotem w dłoni i cieszył się jak dziecko. - Hej, panie! Co to za pieniądz?!
- Stówa! - facet nie posiadał się z radości. - Dostałem stówę! Boże, co za fantastyczne centrum handlowe! Odkąd zmienił się zarząd...
- A ile pan zapłacił za żeton?
- Trzy razy pięćdziesiąt, bo co?
- To razem sto pięćdziesiąt! Rozumie pan?! Zapłacił pan sto pięćdziesiąt!! A dali panu tylko stówę!!! Oszukali pana!!! - wrzeszczał tata trzymając faceta za kurtkę.
- Proszę pana - odparł z ze spokojem facet wyszarpując rękaw. - Nigdy nikt mi nic nie dał. Nigdy. Wszystko tylko wyciągają ode mnie pieniądze. To pierwszy taki przypadek gdy ktoś był tak miły i dał jakieś pieniądze mnie. Więc ja taki gest doceniam i szanuję. Nie uważam, żebym był jakoś oszukany czy okradziony. Bo co to panie za kradzież, gdy dają pieniądze? Ale jak pan chce, to stań pan w kolejce, weź pan pieniądze i krzycz pan że pana okradli. Powodzenia!
I facet odszedł chichocząc.
- To bezsensowne - mruknął tata Łukaszka patrząc na tłum który wciąż gęstniał i wciąż go przybywało. - Teraz rozumiem, dlaczego jest pan za deautomatyzacją. Ten automat należy zniszczyć.
- To za mało - pokręcił głową sprzedawca. - Należy przywrócić poprzedni zarząd centrum handlowego, który przywróci swój automat.
- Jak to, to tu wcześniej stał inny automat? I jak on działał?
- Podobnie. Też kupowało się żeton za sto pięćdziesiąt euro.
- I ile on wydawał? Dwieście?
- Co pan, centrum by zbankrutowało. Tamten automat w ogóle nie dawał pieniędzy.
- To co on dawał? - spytali zdumieni Hiobowscy. Sprzedawca wyprostował się i rzekł z namaszczeniem:
- RIGCZ.
-------------
marcinbrixen.pl
http://www.wydawnictwo-lena.pl/brixen3.html - blog w formie książki
https://pl-pl.facebook.com/marcin.brixen
5
5 (2)

Więcej notek tego samego Autora:

=>>