Paradygmaty

Wspólne paradygmaty są dziś podstawą uczestnictwa w europejskiej polityce zagranicznej. I mało kiedy było to widoczne bardziej niż podczas debaty nad stanem polskiej demokracji w Parlamencie Europejskim. Paradygmaty są jak reguły gry w każdej grze zespołowej – jeśli ktoś ich nie uznaje to go nie ma na boisku. Nie wyznając i nie deklarując dziś głośno wspólnych paradygmatów demokracji, wolności słowa czy dbałości o silną pozycję Unii Europejskiej nie tylko nie da się wygrać lub nawet przegrać żadnej debaty – po prostu nie ma szans w niej uczestniczyć.

Dlatego też tak wielką wściekłość polityków PO wywołały właśnie te słowa w wystąpieniu premier Beaty Szydło, w których nie tylko deklarowała szacunek dla demokratycznego porządku prawnego ale też pokazywała że nowe władze w Polsce rozumieją sens i mechanizmy zasad demokracji i pluralizmu Nie dość tego – Beata Szydło zadeklarowała tez dobitnie że Polska nie tylko nie myśli o żadnym wyprowadzaniu Polski ze struktur Unii ale wręcz będzie dążyć do zacieśnienia tych więzi. Czy to nie zastanawiające dlaczego polityków dzisiejszej opozycji nie oburzyły uzasadniania przez polską premier poczynań w sprawie mediów i Trybunału Konstytucyjnego ale właśnie te, wydawałoby się bezsporne, deklaracje potwierdzające wspólne wartości i cele?

Platforma Obywatelska jest bowiem partią która swoją pozycję od lat zawdzięczała głównie propagandzie polegającej na projekcji, że jej przeciwnicy nie wyznają wspólnych paradygmatów przez co należy ich bezapelacyjnie wykluczyć z debaty i rywalizacji politycznej.

Przez lata oskarżała swoich politycznych rywali o przeróżne bezeceństwa – a to o nielegalne podsłuchy, a to o laptopy niszczone młotkiem żeby zniszczyć dowody nadużyć, a to o doprowadzenie gospodarki do ruiny przez poprzedników, a to znowu o naciski polityków na wymiar sprawiedliwości czy wręcz o celowe doprowadzanie do czyjejś śmierci. Oskarżenia te działały jednak tylko doraźnie – zwykle jako słynne „ucieczki do przodu” w sytuacjach niekorzystnych dla rządu Donalda Tuska czy Ewy Kopacz.  Problem PO polegał jednak od wielu lat na tej „niezręczności” że na żadne ze swoich oskarżeń nie była nigdy w stanie znaleźć dowodów. Co gorsza kiedy opadał kurz zwykle okazywało się że to właśnie władze PO łamały wszystkie te zasady i to w skali dziesięć do jednego. Komisja naciskowa skończyła się informacją jej szefa że nie widzi dowodów na te naciski (za co zresztą został usunięty z życia politycznego) , niemal czteroletnie śledztwo komisji do zbadania politycznego sprawstwa w spowodowaniu śmierci Barbary Blidy skończyło się „sukcesem” odnalezienia ... deliktu konstytucyjnego w kilku wypowiedziach Ministra Sprawiedliwości, sprawa nielegalnych podsłuchów skończyła się w dniu kiedy minister Ćwiąkalski miał powiedzieć w sejmie o dowodach, a zniszczony brutalnie laptop Zbigniewa Ziobry nagle cudownie zadziałał na konferencji prasowej prokuratury, choć pomimo to żadnych dowodów na przestępstwa PiS-u nie udało się na nim odnaleźć. I tak to mniej więcej wyglądało przez całe osiem lat. Do danych o gospodarce z końca 2007 roku też jakoś przestano sięgać bo wzrost PKB na poziomie 6,7%, wprowadzenie właśnie wtedy Polski do Strefy Schengen czy wyposażenie Polski w Programy Operacyjne i pieniądze unijne na inwestycje – przy jednoczesnym niskim deficycie budżetowym, mogłoby wywołać niepotrzebne refleksje.

Zawsze działała jednak metoda projekcji że rywal nie wyznaje dopuszczających do debaty, wspólnych paradygmatów. Projekcja ta odbierała prawo do szacunku i wysłuchania bo adwersarz był rzekomo niewystarczająco wyedukowany, albo nie spełniał podstawowych kryteriów inteligencji czy wręcz zdrowia psychicznego. Zaprojektowanie właśnie tego typu  braku kompetencji środowiska PiS-u wystarczyło na osiem lat. Dziś tą paleczkę przejmie Nowoczesna - i to według dokładnie tych samych zasad projekcji. 

Walka PO i Nowoczesnej z rządem i polityczną ekipą PiS-u na arenie międzynarodowej miała być rozegrana dokładnie według tego samego schematu – czyli możliwie szerokiej projekcji, że ludzie ci nie wyznają koniecznych do międzynarodowego partnerstwa paradygmatów: respektu wobec zasad i mechanizmów demokracji, paradygmatu dobra wspólnoty europejskiej i sprzeciwu wobec mechanizmów totalitaryzmu.

Słuchając wystąpień większości eurodeputowanych – także tych krytycznych wobec rządu polskiego trudno było się nie zgodzić. Naprawdę niemal wszyscy oni wyrażali bardzo słuszne deklaracje obrony aksjomatów. Problem tylko w tym że w Polsce te aksjomaty nie tylko nie zostały złamane ale wręcz nikt ich nawet nie kwestionował w sferze wytycznych ideowych. Trudno się było na przykład nie zgodzić z europosłem z Katalonii kiedy mówił o szacunku dla mniejszości narodowych – to jest oczywiście wspólny paradygmat. Ale kiedy dramatycznie ubolewał nad setkami tysięcy represjonowanych i zastraszanych Ślązaków ( którzy gdyby ktoś pamiętał współrządzili w sejmiku województwa Śląskiego) to czar pryskał. Mimo naprawdę godnych uznania wyrazów dbałości o wspólne wartości uderzało to że większość tych ludzi nie miała bladego pojęcia co się dzieje w Polsce – choć byli na wylot przekonani ze ludzie rządzący dziś Polską nie wyznają wspólnych zasad. Skąd mogli wziąć takie przekonanie? 

Cala debata i objęcie Polski nadzorem struktur kontrolnych UE, poza sprzyjającymi interesami politycznymi, było oparte przede wszystkim właśnie na informacjach że Polską zaczęli rządzić ludzie nie respektujący wspólnych zasad – wspólnych reguł partnerstwa. Ludzie o innych cechach charakteru. 

I Beata Szydło już w pierwszym wystąpieniu te zarzuty wytrąciła z ręki, stąd tak duża wściekłość.

Politycy PO i Nowoczesnej mogli jedynie marzyć o tym że Szydło zachowa się tak jak Janusz Korwin – Mikke podczas jednego ze swoich dwóch wystąpień – czyli że powie po prostu że jest przeciwnikiem demokracji, i uważa ją za szkodliwą a Unię Europejską należy zlikwidować. I w ten sposób po prostu wykluczy się z debaty według wspólnych zasad. Nic co powiedziałaby później nie miałoby żadnego znaczenia. To tak jak by podczas meczu w piłkę ręczną nagle wyskoczył zawodnik, który by ją zaczął kopać – jakie znaczenie miałoby wówczas to że udało mu się strzelić w okienko? Beata Szydło nie tylko pokazała że zna zasady gry ale też zadeklarowała że będzie je szanować. I właściwie już to, merytorycznie  zakończyło debatę.

P.S.