Godziemba - blog

Po kryzysie, który dotknął Islandię w 2008 roku dawno nie ma już śladu.
 

Po stronie polskiej w 1920 roku walczyły także jednostki kozackie i białoruskie.
 
        Po zamachu bolszewickim większość oddziałów kozackich opowiedziała się po stronie „białych”. W odpowiedzi w instrukcji podpisanej przez członka KC partii bolszewickiej Jakowa Swierdłowa polecono: „Przeprowadzić masowy terror przeciwko bogatym Kozakom, likwidując ich całkowicie; przeprowadzić bezwzględny masowy terror w stosunku do wszystkich Kozaków biorących jakikolwiek bezpośredni lub pośredni udział w walce z władzą radziecką”. 

W 1920 roku po stronie polskiej walczyło szereg jednostek ukraińskich.

      Po klęsce wojsk Ukraińskiej Republiki Ludowej w walkach z bolszewikami oraz rosyjską armią gen. Denikina nastąpił upadek Dyrektoriatu, a główny ataman Semen Petlura w grudniu 1919 roku przybył do Warszawy, gdzie rozpoczął rozmowy z przedstawicielami Józefa Piłsudskiego. W ich wyniku w kwietniu 1920 roku została podpisana polsko-ukraińska umowa polityczna oraz konwencja wojskowa.

W wojnie polsko-bolszewickiej po stronie polskiej walczyło kilka jednostek rosyjskich.
 

W grudniu 1953 roku płk Mazurkiewicz został skazany przez sąd wojskowy na karę dożywotniego więzienia.
 

Szefowie MBP chcieli połączyć sprawę „Radosława” z oskarżanym o tzw. nacjonalistyczne odchylenie gen. Spychalskim.
 
        Choć w żadnym miejscu Mazurkiewicz nie przyznawał się do jakiejkolwiek nielegalnej działalności przeciwko władzom Polski Ludowej, jego zeznania umocniły śledczych w przekonaniu, że cała akcja ujawnieniowa od samego początku była próbą wyprowadzenia w pole organów bezpieczeństwa publicznego oraz przykrywką dla planowanej nielegalnej działalności przeciwko władzom komunistycznym.
 

Pułkownik Mazurkiewicz został aresztowany przez ubeków w lutym 1949 roku.
 

Działalność Komitetu Nieinterwencji nie wpłynęła w żadnym stopniu na przebieg hiszpańskiego konfliktu.
 
        W momencie wybuchu wojny domowej w Hiszpanii we Francji rządził lewicowy rząd, na którego czele stał Leon Blum. Obawiał się on, iż przypadku zwycięstwa Franco Hiszpania zostałaby sojusznikiem Niemiec i udostępniłaby im swoje bazy morskie na Morzu Śródziemnym. Jednocześnie był świadomy, iż jednoznaczne poparcie dla hiszpańskiego rządu mogłoby doprowadzić w wybuchu niepokojów nad Sekwaną.
 

Oprócz dostaw broni Moskwa wysłała do Hiszpanii kilka tysięcy żołnierzy oraz specjalistów cywilnych.