Godziemba - blog

Wkrótce po opuszczeniu Związku Sowieckiego przez armię gen. Andersa rozpoczęły się dezercje żołnierzy narodowości żydowskiej.
 
       Na podstawie umowy z 14 sierpnia 1941 roku Sowieci zgodzili się na sformowanie Armii Polskiej w Rosji. Jej dowódcą został gen. Władysław Anders.
 
      W dniu 22 sierpnia 1941 roku gen.  Anders wydał rozkaz nr 1, w którym wezwał (…) wszystkich obywateli Rzeczypospolitej zdolnych do noszenia broni, by spełnili swój obowiązek względem Ojczyzny i wstąpili pod sztandary Orła Białego”.
 

W czasie negocjacji pokojowych w 1920 roku nie uwzględniono niemal żadnych postulatów strony węgierskiej.
 

Po I wojnie światowej Węgrzy zostały zmuszone do podpisania upokarzającego traktatu pokojowego,.
 
       Podczas gdy jeszcze w styczniu 1918 roku prezydent Stanów Zjednoczony Thomas Woodrow Wilson w swoich słynnych 14 punktach podkreślał konieczność zapewnienia ludom Austro-Węgier „możności autonomicznego rozwoju” w ramach monarchii, na konferencji pokojowej w Paryżu, która rozpoczęła się w styczniu 1919 roku, wszyscy uznali, iż powrót do dawnych rozwiązań jest absolutnie niemożliwy.
 

Wbrew podjętym zobowiązaniom rząd w Pradze nie nadał autonomii Rusi Zakarpackiej.
 
       Dziesięcioletni okres rządów gubernatora Antonija Beskyda charakteryzowały działania idące w kierunku ściślejszego powiązania Rusi Zakarpackiej z pozostałą częścią kraju. Tym działaniom sprzyjała reforma administracyjna z 1927 roku, która ujednoliciła ustrój samorządowy na terenie Republiki czechosłowackiej, wprowadzając też jednolite organa administracji.
 

W 1919 roku do Czechosłowacji przyłączono Ruś Zakarpacką.
 
      Leżąca wzdłuż południowo-wschodnich Karpat Ruś Zakarpacka, zwana także Rusią Węgierską oraz Zakarpaciem, przed I wojną światową wchodziła jako prowincja w skład cesarstwa austro-węgierskiego.
 

Ostateczna decyzja o podziale Śląska Cieszyńskiego wykopała przepaść pomiędzy Warszawą a Pragą.

Władze czechosłowackie torpedowały wszelkie propozycje kompromisowego rozwiązania problemu Śląska Cieszyńskiego.

Po brutalnej agresji dokonanej w styczniu 1919 roku Czesi zagarnęli większość Śląska Cieszyńskiego.

      Na początku stycznia 1919 roku Czesi wydawali się wystarczająco silni militarnie, aby wobec zaangażowania polskiego we Lwowie rozstrzygnąć na swoją korzyść ewentualną walkę o Śląsk Cieszyński. Masarykowi jednak zależało, aby ewentualna interwencja zbrojna miała mandat Ententy, co gwarantowało sukces całego przedsięwzięcia. Prowadzone w Paryżu zakulisowe działania czeskich dyplomatów nie przyniosły jednak efektu.

Czesi od początku dążyli do przejęcia władzy nad całym Śląskiem Cieszyńskim.

Bogusław Miedziński był, obok Karola Polakiewicza i Mariana Kościałkowskiego, ważnym reprezentantem Piłsudskiego w Sejmie I kadencji.

      Najważniejszą rolę spełniali wyżej wymienieni w sejmowej komisji wojskowej.  Ich działania miały na celu zdecydowaną krytykę polityki wojskowej kolejnych rządów oraz uświadomienie opinii publicznej, iż armia pozostaje bez wodza, w związku z czym niezbędny jest powrót Marszałka do czynnej służby wojskowej.