Mona - blog

Jestem chora i nie powinnam ruszać się z łoża boleści, ale ruszyłam się w określonym celu: popatrzeć i posłuchać w niedzielnych,  porannych audycjach głosu PSL.
Zupełnie nie rajcują mnie ostatnio srogie kłótnie między przedstawicielami PiS i PO,  z  pominięciem reszty, która plecie stare bzdury. Uważnie nasłuchuję głosów ludowców. To oni mają bardzo ostry nóż na gardle: samorządy to jest ich ostatni  bastion, toutes proportions gardées - "Reduta Ordona", czy inna Alpuhara.

Nienawidzę posługiwania się mapkami, obrazkami, etc. Ale jak trzeba – to trzeba. Oczywiście znam ostatni, idiotyczny sondaż IBRIS, ale takimi głupotami bym się nie przejmowała.

Chyba mam chwilowo dosyć "bieżączki politycznej", bo co można dodać do tego, co już zostało napisane? I co komentujemy na bieżąco, choćby na twitterze?
W związku z tym postanowiłam podzielić się plotami, wprawdzie natury bardzo politycznej i futurologicznej, ale jednak - plotami. No, jeśli to tylko ploty!

Ten tekst został napisany natychmiast po wydarzeniach brukselskich, ale nie zdołałam go „wrzucić” z powodów, powiedzmy, osobistych. Myślę, że tak bardzo się nie zdeaktualizował. No, cóż, najwyżej nie przeczytacie.
………………
Stało się coś, czego większość Szanownych chyba nie ogarnia, bo nie usłyszałam zbyt wielu słów na temat, nad którym wszyscy się jakoś gładko prześlizgują: Oto byliśmy świadkami niezwykłych zaiste wyborów!

Przeczytałam dziś nareszcie ten wywiad z Pawłem Kukizem, mający być clou sezonu (tygodniowego) u Lisickiego.

Nie wiem, czy chce mi się radośnie podskakiwać na wieść o tym, że dobrano się do sermpiterny warszawskim łobuzom - przekręciarzom od "reprywatyzacji".

Zacznę od labidzenia: nie wiem, na ile mi wystarczy zdrowia na pisanie, a widzi mi się, że dzieje się coś groźnego, czego jeszcze nie dostrzegamy w pełni. Coś o wiele bardziej groźnego, niż nam się wydaje. Nie ma też sensu pisać tego na dotychczasowym, "salonowym mateczniku", który stał się nagle... no, dobra, wszyscy wiecie. C'est la vie...

Ale po porządku: Wszystkie portale zabawiają się w nieskończoność wczorajszymi demonstracjami "studentów trzeciego wieku", czyli kolejną odsłoną Ciamajdanu, na którą autorzy usiłują czym prędzej opuścić litościwą zasłonę milczenia.

Nieporadność PiS naprawdę zaczyna mnie denerwować.

Od wczoraj słucham - rada, nie rada – wszystkich możliwych przepychanek w sprawie uchodźców, czy „uchodźców”, jak kto woli. Słucham, bo u mnie z lekka pada, a mój domowy dyrektor pilota przeskakuje z kanału na kanał. Już się boję, że wszechobecny Kierwiński, z całym swoim cynizmem, wyleci mi nagle z przysłowiowej lodówki.

A tu rozmówcy z PiS latają ogródkami, stwarzając wrażenie, że nie chcą jasno odpowiedzieć na proste pytanie.

Patrzę na ten polski światek, a oczy mam na coraz dłuższych szypułkach.

Widzę oczywiście, że panu prezydentowi słupek zjeżdża, ale skąd biorą się ci, którzy wciąż chcą na niego głosować?

Rozumiem sympatie polityczne, nawet - bardzo na upartego -zawziętość w politycznych wyborach. Rozumiem też, że część publisi niemal każdego dnia dostaje kijem w ucho: nie spodziewała takich numerów po prezydencie, którego sobie zaserwowała. Sobie i przy okazji mnie, choć nie powiem, żebym sobie to zamawiała.