Godziemba's blog

W wyniku kolejnych zmian organizacyjnych, w 1930 roku powstała Liga Morska i Kolonialna.

     Prowadzona na szeroką skalę w latach 1920-1921 akcja propagandowa przyniosła Lidze Żeglugi Morskiej znaczne sukcesy – organizacja w końcu 1921 roku liczyła ponad 20 tysięcy członków. W 1922 roku Liga, kierowana już przez Juliana Rummla, późniejszego dyrektora „Żeglugi Polskiej”, zainicjowała organizowanie dorocznych regat żeglarskich w Gdyni.

Od początku istnienia II RP działała wpływowa grupa zwolenników prowadzenia aktywnej polityki morskiej.

      W końcu września 1918 roku z inicjatywy niedawno przybyłego do Warszawy b. kontradmirała floty rosyjskiej Kazimierza Porębskiego odbyło się spotkanie jego b. podkomendnych, znajomych inżynierów i pracowników żeglugi. Przedmiotem spotkania było „szerzenie idei morskiej w społeczeństwie”. W trakcie dyskusji narodził się pomysł utworzenia stowarzyszenia skupiającego osoby, specjalizujące się w problematyce morskiej i żegludze śródlądowej.

W drugiej połowie 1919 roku doszło do ostatecznej unifikacji Wojska Polskiego.

W kwietniu 1919 roku rozpoczęła swoją działalność Francuska Misja Wojskowa w Polsce.

     Oficerowie francuscy wnieśli wielki wkład w organizację Armii Polskiej we Francji. Po zakończeniu wojny światowej oraz powstaniu państwa polskiego Komitet Narodowy Polski dążył do przetransportowania hallerczyków do Polski. Świetnie wyposażona i dobrze wyszkolona armia dowodzona przez gen. Hallera miała zachować zwarty charakter i tym samym stać się ważnym argumentem w rywalizacji z Piłsudskim.

Polacy na Łotwie w latach 1939-1945 doświadczyli terroru sowieckiego, niemieckiego i ponownie sowieckiego.

     Po agresji niemieckiej, a następnie sowieckiej na Polskę we wrześniu 1939 roku, polsko-łotewską granicę koło Turmont zaczęli przekraczać uciekinierzy cywilni oraz polscy żołnierze.

W okresie międzywojennym na terenie Łotwy mieszkało prawie 60 tysięcy Polaków.

Na początku stycznia 1920 roku wojska polskie w czasie operacji „Zima” zdobyły łotewski Dyneburg (Dźwińska), wypierając z miasta bolszewików.

Na jesieni 1919 roku rozpoczęły się przygotowania do operacji militarnej, której celem było wyparcie bolszewików z Dyneburga i przekazanie Łotyszom tego ważnego miasta.

     W wyniku ofensywy, prowadzonej od sierpnia do października 1919 roku wojska polskie osiągnęły na froncie północno-wschodnim linię rzeki Dżwiny, dochodząc po Połock, a następnie linię rzeki Berezyny wraz z Borysławem i Bobrujskiem.

Na początku stycznia 1919 roku polskim oddziałom nie udało się obronić Wilna przed bolszewikami.

    Wobec zaangażowania powstającego Wojska Polskiego w walkach z Ukraińcami, cały ciężar działań organizacyjno-militarnych na ziemiach litewsko-białoruskich spoczywał na polskiej Samoobronie. Dekretem Naczelnego Wodza z 8 grudnia 1918 roku gen. Wejtko został dowódcą Samoobrony Litewsko-Białoruskiej.