Godziemba's blog

Dowódcą batalionu „Kiliński”, który zdobył „PASTĘ” był olimpijczyk, rotmistrz Henryk Roycewicz „Leliwa”.

    Henryk Roycewicz urodził się 30 lipca 1898 roku w Janopolu na Litwie jako syn Roberta i Eugenii z domu Likiewicz. Po ukończeniu 7-klasowej Szkoły Handlowej w Kownie, w dniu 5 grudnia 1918 roku wstąpił ochotniczo do Wileńskiego Pułku Ułanów, walcząc w jego szeregach w wojnie z bolszewikami.

Od wybuchu wojny polsko-niemieckiej we wrześniu 1939 roku Związek Sowiecki zintensyfikował swoje przygotowania do agresji na Polskę.

   Po podpisaniu paktu Ribbentrop-Mołotow władze sowieckie starały się przekonać własne społeczeństwo, iż jego zawarcie spowodowane zostało zerwaniem przez Francję i Wielką Brytanię rokowań z Moskwą oraz odmową Polski wpuszczenia Armii Czerwonej na swoje terytorium. W konsekwencji to Polska, Francja oraz Wielka Brytania miały ponosić winę za wybuch ewentualnej wojny.

Latem 1941 roku politycy związani z rządem Sikorskiego rozpoczęli bezpardonową walkę z gen. Sosnkowskim, która przybrała formę przemysłu pogardy.

    W końcu lipca 1941 roku gen Sosnkowski złożył – na znak protestu wobec podpisania przez gen. Sikorskiego niekorzystnej dla Polski umowy ze Związkiem Sowieckim – dymisję z funkcji ministra w rządzie RP na uchodźstwie, zachowując funkcję następcy Prezydenta RP.

Generał Kazimierz Sosnkowski opracował podstawowe zasady organizacji i działalności Związku Walki Zbrojnej.

    Komenda Główna ZWZ była z założenia centralnym aparatem dowodzenia całą organizacją konspiracyjną, która działała na terenie okupowanej Polski. Początkowo podlegało jej 6 Komend Obszarów w Kraju, a następnie skorygowano pierwotne założenia organizacyjne tworząc dwie komendy: okupacji niemieckiej i okupacji sowieckiej.

W listopadzie 1939 roku gen. Kazimierz Sosnkowski został Komendantem Głównym Związku Walki Zbrojnej.

W dniach 1-2 września 1939 roku Wołyńska Brygada Kawalerii skutecznie powstrzymała natarcie niemieckiej 4 dywizji pancernej.

W obliczu pogorszenia się stosunków polsko-niemieckich, Japonia starała się podjąć rolę mediatora.

W latach trzydziestych doszło do zacieśnienia relacji polsko-japońskich.

     W latach trzydziestych wzrosło zainteresowanie Japonii Polską, co związane było przede wszystkim z poszukiwaniem wsparcia na forum Ligi Narodów w związku z pogarszającą się pozycją Tokio na arenie międzynarodowej po zajęciu przez nią Mandżurii i utworzeniu Mandżukuo.

W czasie wojny 1920 roku Węgry udzieliły Polsce bardzo dużego wsparcia.

    Nie bez kozery Stalin uważał Węgrów za jedyny, obok Polaków,  w Europie Środkowo-Wschodniej naród o tradycji szlacheckiej, i co za tym idzie o bardzo silnym poczuciu honoru oraz wartości niepodległościowych.