Wrażenia Krzyżowca (5)

Wczesnym rankiem wyjeżdżamy z Batlejem. Na północ, do Galilei. Przez Jerozolimę przejeżdżamy w czasie porannego szczytu. Na dwupasmowych drogach zrównują się z nami autobusy miejskie. Uczniowie ubrani w mundurki, trzymają zeszyty, notatki, powtarzają lekcje. Wielu tradycyjnie ubranych żydów, w jarmułkach lub czarnych kapeluszach, czytają - trudno powiedzieć, Torę, albo modlitwy. Jeden ubrany w pełny modlitweny strój, czyli tałes - biały szal z czarnymi paskami, zakładany na głowę i tefilin - pudełeczko zawierające fragmenty Tory, przywiązywane na czole.
Góry maleją, stopniowo pojawiają się równiny. Dojeżdżamy do Cezarei. Miasto założone przez Heroda Wielkiego, w czasie okupacji rzymskiej było siedzibą prokuratorów Judei. Stąd Poncjusz Piłat, przed Świętami Paschy wyjeżdżał do Jerozolimy, aby w czasie dużego napływu ludzi być obecnym na miejscu. W Cezarei zachowały się ruiny akweduktu rzymskiego biegnącego wzdłuż brzegu morza.

Obecnie Cezarea to kurort śródziemnomorski. Piękna plaża, deptaki, skwery, hotele...
Jedziemy dalej, nad Zatokę Hajfy, na Górę Karmel. Hebrajskie Har HaKarmel to Winnica Boga, niezwykle piękne, urodzajne miejsce. Według tradycji, właśnie w masywie Góry Karmel prorok Eliasz pokonał proroków Baala, sprowadzając z nieba ogień i ukrywał się w pobliskich jaskiniach przed gniewem królowej Jezabel (1Krl.)  Na szczycie masywu nad sama Zatoką znajduje się klasztor Zakonu Braci Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel, czyli właśnie karmelitów. Duchowość karmelitańska to jeden z filarów duchowości katolickiej, opiera się na ascezie i mistyce. W tym zakonie żyli min. św. Jan od Krzyża, św. Teresa z Avilla, św. Teresa od Dzieciątka Jezus, św. Teresa Benedykta od Krzyża, czyli Edyta Stein.
W klasztorze uczestniczymy we mszy św.
Poniżej figura Maryi w głównym ołtarzu kościoła.


Bryła klasztoru:


Z Hajfy jedziemy do Kany Galilejskiej. Znów pojawiają się wzgórza, niższe, łagodniejsze niż w Judei. Mimo zimy jest bardzo ciepło, słonecznie, jak u nas w początkach września.
To tutaj Chrystus dokonał swojego pierwszego cudu - przemienił wodę w wino. Dla mnie tym cudem Chrystus pokazuje afirmację radości. Chrześcijaństwo to nie tylko przyjmowanie cierpienia, czy umartwianie się. Radość, zabawa też jest dobra, jest darem Boga.
W Kanie znajduje sie specjalna kaplica, w której małżonkowie odnawiają przyrzeczenia ślubne.


W naszej grupie jest 9 małżeństw, sprawowane jest więc nabożeństwo, w czasie którego odnawiamy nasze śluby. I znów przeżywam spory dysonans, zgrzyt.
Wszystko utrzymane jest w takiej cukierkowatej konwencji, filmowane, później można kupić sobie płytę oraz dyplomik potwierdzający odnowienie ślubów (i chyba w założeniu powiesić w domu na ścianie ;), brakuje jedynie różowych baloników i kicz w stylu Las Vegas byłby doskonały.
A jednocześnie świadomość, czym jest małżeństwo. Jedność dwojga ludzi, sakrament, a to znaczy, że mąż ma być dla mnie znakiem obecności Boga w moim życiu.
W pobliskim sklepie można kupić wino. Wino z Kany Galilejskiej! Najpierw degustacja. Hmm, słodkie wyjątkowo okropne, wytrawne nieco mniej, ale i tak wystarczająco kiepskie. Ulegamy jednak zbiorowemu rytuałowi i kupujemy bardzo ładnie zapakowny (koniecznie z metką, że to z Kany...) komplet dwóch butelek - wytrawne i połwytrawne. Teraz stoi w barku. Może kiedyś wypijemy ;).
Kolejne miejsce to Nazaret. Najpierw do hotelu, a po rozpakowaniu, zwiedzamy miasto, przede wszystkim Bazylika Zwiastowania. Za ołtarzem, w niszy, miejsce, gdzie przypuszczalnie rozegrała się scena Zwiastowania, gdzie był dom Maryi.


Bazylika zwieńczona jest ciekawą kopułą, od wewnątrz wydląda jak rozchylony kwiat lilii


A później spacer wieczornymi ulicami Nazaretu i taki smaczek pokazujący, że nawet tam trudno uniknąć......



Zdjęcie tytułowe - widok na Zatokę Hajfy z Góry Karmel.