Koniec historii.

Koniec historii.
Miał być koniec historii (ten koniec od Franciszka Fukuyamy), miało być bogato, tęczowo i radośnie. Kapitalizm i liberalizm, w rączkę z tolerancją, miał ostatecznie wygrać ostateczny bój (w tle dudni międzynarodówka poprzeplatana z Odą do Berlina), a nieżyjący John Lennon, taki nowoczesny Jezus, miał poprawadzić radosną hordę człekokształtnych bezpłciowców w kierunku tęczowego, zachodzącego słońca.
Nie stało się tak, nadzieje na piękny globalny świat, świat  bez granic i w smaku kawki ze starbusia nie stały się „normalnością”, w zamian mamy „nową normalność”, po angielsku „the new normal”.
Więc co właściwie jest, w tej naszej nowej rzeczywistości, bez tęczowych barw. Otóż jest wirus, wirus przywleczony z Chin, bo taka organizacja WHO (która jest sterowana przez oszustów) twierdziła, że nie dochodzi do przenoszenia się wirusa z człowieka na człowieka, a loty z Chin „są jak najbardziej bezpieczne”. Dzięki temu zrobiło się niebezpiecznie na całym świecie, od bieguna do bieguna.
Giełda miała rosnąć jak na drożdżach i zapewnić nam spokojną bezdzietną starość, a tu giełda świeci na czerwono jak kokpit pasażerskiego „kamikadże”. Siedzimy sobie w fotelikach, dopijamy tę letnią kawusię (ze starbusia),  a tu raptem pani w telewizji prosi o zapięcie pasów i założenie maseczek. Niesympatycznie jakoś się zrobiło.
No i jest dramat, jak sobie ułożyć życie na nowo w tej „nowej normalności”. Nie można już odseparować się od tego syfu jak to zrobił kiedyś były już król Europy, Donald. Granice zamknięte, a na zachodzie, bez zmian, czyli koronawirus, wyznawcy Allaha i „dżender”. No i Greta, teraz to już specjalistka od koronawirusa, a nie od klimatu. Trudno uwierzyć, że wszystko się jakoś tam ułoży, a my pojedziemy na wakacje do Chorwacji, a na łykend sobie pofruniemy, tak za pół-darmo, na mecz „Premiership” rozgrywany u Józka w Londynie. Tego świata już nie ma, był, ale się rozwiał. Bolesne prawda?
Młodym milenialsom będzie  najciężej. Nie rozumieją tego co się wokół dzieje, wodzą spłoszonymi oczkami od komputera do telefoniku, od telefoniku do komputera. Znikąd pomocy.  Tego „koszmaru” w szkole nie uczyli (historia była okrojona, żeby nie stresowała), a tu raptem zamknięte granice w jeden dzień, puste półki, strach i nieznośna niepewność jutra. Oczywiście, że doświadczenia rodziców zawsze przyjmowało się ze wzruszeniem ramion, bo to była przeszłość. Mnie? Mnie tego nie dotyczy myślał sobie młody Europejczyk.  Zresztą co może wiedzieć o globalnym świecie dziadyga, który nie wie jak wgrać apkę na ajfona X?
I tak się toczy życie po infekcji. Globalnej.
Można więc powtórzyć, że mamy koniec historii. Koniec beztroski. Historycy z pewnością ocenią ten rok jako przełomowy, ale jeszcze nie najgorszy, następne będą dużo gorsze.