Gift from God

Zostaliśmy wzięci przez zaskoczenie. Córka oznajmiła, że niedługo pójdzie na studia, brata już nie ma w domu, więc nie zostawi nas samych i chociaż psa musicie mieć, zkończyła swój wywód. Opór żony słabł coraz bardziej, zakończył się życzeniem: jak już, to niech to będzie bokser. Powróciły wspomnienia sprzed lat. Moi rodzice mieli wyjątkową bokserkę o wyjątkowym imieniu Rajka. Od tego momentu nie było już odwrotu.

Rozpoczęliśmy poszukiwania w Internecie i trafiliśmy na zdjęcie Maggie w Boxer Rescue, charytatywnej organizacji opiekującej się porzuconymi bokserami. Zgoda była natychmiastowa – tylko ona.
 

Miała wówczas rok i trzy miesiące, usuniętą ciążę i kilkumiesięczny pobyt w schronisku. Została z nami przez natępnych jedenaście lat i dwa miesiące. Wypełniła nasz dom sobą, swoim byciem każdego dnia, każdej nocy, cierpliwym czekaniem na powroty. Podarowała nam całą siebie, radosną, pełną energii a przy tym delikatną, uważną i dyskretną, szczególne połączenie. Nie można było tego nie odwzajemnić. Uczyliśmy się razem. Ona naszych słów, polskich i angielskich, gestów i nastrojów. My jej zchowań, humorów i przekazów. Nie tylko my staraliśmy się z nią porozumieć, ona również mówiła do nas. Czasami okazywało się, że to my byliśmy bardziej opornymi uczniami w przyswajaniu tych, przecież oczywistych i wielokrotnie powtarzanych, przekazów.

Niedawno żona powiedziała, że boi się o Maggie, bo ona już wszystko wie, wszystko umie...

Skończyły się wspólne spacery, nikt nie czeka w oknie, nie trzeba szybko zamykać drzwi za sobą, chociaż dalej to robię. Zostały odnajdywane zabawki, które trudno wyrzucić, coraz mniej włosów rozsianych po domu i zdjęcia do nigdy nienapisanej notki... „Gift from God” – powiedział sąsiad, który również niedawno stracił swojego przyjaciela.