Obłęd

odnosiły się do opisywanej przez Ciebie postawy Sakiewicza i Targalskiego, co dość jasno wynika z treści mojego komentarza. Za podziękowania dziękuję (za tekst również), samozadowolenia (aczkolwiek w tym wypadku nieuzasadnionego) gratuluję i pozdrawiam noworocznie.

Jeszcze raz i żebym był dobrze zrozumiany. Dla mnie prawdziwa Polska, to Rzeczpospolita. I tej Rzeczypospolitej jestem wierny. Natomiast obecna "Polska" - zarówno w kształcie II PRL, jak i w kształcie proponowanym przez środowiska narodowe, to marne popłuczyny mojej Rzeczypospolitej.

Oczywistym jest, że bliższa koszula ciału i jeśli Ukraińcy napadną Polskę, to wybiorę Polskę. Ale póki co nie muszę takiego wyboru dokonywać. W chwilach rozpaczy nad obecną Polską myślę sobie: "psiakrew, jak Polacy nie potrafią się w Polsce urządzić, to może wyjadę na sarmacką Ukrainę i tam sobie urzadzę prawdziwą Ojczyznę". A potem - wedle słów Piłsudskiego - "przyłączę Polskę do Litwy".

Na tym obszarze geograficznym, w Sarmacji, na razie tylko potencjalnie, ale jest jakiś wybór.

A co do Michnika... Czy naprawdę myślisz, że Michnik kocha Ukraińców?

Coraz cieplej :-))

Przytoczone fakty są mi znane. Ukraińcy w znacznej mierze są rozbrojeni moralnie, więc poboru nie chcą., Tym bardziej, że znają doskonale swoją "armię". Albo raczej: "swoją" armię.

Są jednak stosunkowo liczne, elitarne grupki fanatyków, którzy zasilają oddziały ochotnicze. I to na tych oddziałach i ich liderach opiera się w zasadzie cała obrona. Na szczęście charakter tej wojny i ogólnie zmiany w taktyce i strategii sprawiają, że na razie to wystarcza. Nie wiadomo jak długo.

Tak jest, można ten rząd nazwać rządem oligarchów. Bohaterowie majdanu tacy jak chociażby sotnik Parasiuk mówią wyraźnie: nie zrealizowano żadnego z postulatów majdanu, zrobiono tylko "dobry poczatek". Bez przerwy mówi się o pozornych ruchach rządu i Ukraińcy widzą to doskonale. Może dlatego ci słabsi i mniej ideowi nie palą się do służby w armii.

Problem potencjału Ukrainy to jest sprawa wielkiego ryzyka. Ukraińska oligarchia ciągle straszy powrotem do broni atomowej. I możliwe, że to nastąpi. Mądrzej byłoby mieć z nimi tę broń na spółkę, niż pozwolić, aby nam pod bokiem wyrósł problem trzy razy gorszy, niż Białoruś. Nie wiem czy ktokolwiek u nas rozumie to zagrożenie.

W kwestii Orląt Lwowskich: Orlęta Lwowskie Lwów obroniły, ale go nie zdobyły. Dostał się on w nasze ręce w zamierzchłych czasach Kazimierza Wielkiego, gdy szlachta polska i ruska nie miały wzajemnie narodowościowych uprzedzeń. Trochę tam podbijania i wojny było, ale w sumie dokonało się to raczej na drodze Łoża, niż Miecza. Ignorowano przy tym arcyważne uprzedzenia religijne. Jestem przekonany, że jeśli Lwów kiedykolwiek "wróci do >Polski<", to dokona się to poprzez Łóżko właśnie. Matrimonium. Innej opcji nie widzę.

chodziłam dziś wokół Twojego wpisu z wieloma mieszanymi uczuciami. Doskonale wiesz przecież, jakie są moje emocje związane z tym tematem. Czasami czuję się rozdarta, bo chciałabym, aby państwo ukraińskie mogło normalnie funkcjonować, najlepiej w przyjaźni z nami, po uznaniu i przeproszeniu za zbrodnie na Wołyniu i Podolu. A jednocześnie pojawia się tam wiele sytuacji, które budzą niepokój. Podobne uczucia przeżywałam w czasie naszej letniej wizyty we Lwowie. Byłam tam pierwszy raz, starałam się podchodzić do wszystkiego bez uprzedzeń, z otwartoścoią. Spotkaliśmy się z miłym, życzliwym, naprawdę(!), przyjęciem, a jednocześnie pojawiały się zgrzyty.
Ul. Bandery (dawna Sapiehy, ale to wiesz, przy niej znajduje się Politechnika Lwowska)


Przy tej ulicy pomnik Bandery, na tle, no właśnie jak to nazwać(???),pomnika państwa ukraińskiego lub historii Ukrainy:


I wreszcie, jedna z prostopadłych do Bandery ulic nosząca nazwę:


Zamierzałam tę naszą lwowska podróż opisać, nawet dziś zastanawiałam się, czy Twój wpis nie będzie dobrym pretekstem, ale... nie potrafię. Przeżywałam tak wiele emocji, że mimo upływu już ponad czterech miesięcy, nie potrafię jeszcze sobie tego poukładać w głowie. Te najbardziej przykre związane były właśnie z zaprezentowanymi wyżej zdjęciami. Ale czułam też podziw i chyba coś na kształ zazdrości, bo chciałabym, aby Polacy potrafili w wielu sytuacjach zachowywać się podobnie. Mimo bólu związanego z wojną, Ukraińcy czują dumę z tego kim są. Nie wstydzą się swojej flagi, widziałam wiele dziewcząt z niebiesko-żóltymi wstążkami wpiętymi we włosy, czują więź z tradycją, dumnie noszą stroje ludowe, nie gdzieś tam na głębokiej prowincji, ale w centrum dużego miasta i z całego serca nienawidzą Putina - te stosy papieru toaletowego z jego wizerunkiem.
Ale wśród pamiątek, poza niebiesko-żółtymi widziałam też flagi czarno-czerwone.
Taka właśnie mieszanina...

Mnie udało się kiedyś na przełomie lat 50. i 60. namówić dziadka na rozmowę o przodkach. Akurat byłem najstarszym synem, podobnie jak ojciec, dziadek i pradziadek... W czasach, gdy czytywało się Walter Scotta i tym podobne lektury rycerskie świadomość, że się jest potomkiem w tzw. prostej linii była dla, powiedzmy, dwunastolatka dość ekscytująca. Narysowałem sobie wtedy schematyczne drzewo genealogiczne, ale dziadek mi je skasował, chyba uznając, że takie fascynacje mogły być wtedy źle widziane.

Mnie zaczęło interesować co innego, a w kilka lat później dziadek zmarł. I tak szczegółowa wiedza o korzeniach rodzinnych przepadła. Babcia, która o dwie dekady przeżyła męża, niedługo przed śmiercią odezwała się sentencjonalnie: Polacy i Rusini byli razem, potem to się wszystko rozsypało... 

PS Przepraszam za ten niezamierzony szwenk, który przeniósł naszą rozmowę w inne miejsce, ale interfejs B'n'R czasem jeszcze mnie myli :) 

Dobrej nocy życzę,