Pan Tomasz Sakiewicz - komentarz w sprawie listu do Ks. Tadeusza Isakowicz-Zaleskiego

Czego życzyć Ukrainie? Tego, aby pozostała jednak całością, bo podział uderzy we wszystkich jej sąsiadów

I wojna światowa, której 100-lecie wybuchu będziemy obchodzić w tym roku, całkowicie przemeblowała mapę Europy. Po 1918 r. powstały nowe państwa, w tym dwa sztucznie utworzone: Czechosłowacja i Jugosławia. Już wkrótce zaczęły się one rozpadać. W 1938 r., przy akceptacji Francji i Anglii, nastąpił rozbiór pierwszego z nich, a trzy lata później, po agresji Niemiec, podzielono drugie. Po II wojnie światowej oba kraje zostały odtworzone, choć Czechosłowacja utraciła Ruś Zakarpacką na rzecz ZSRS, a Jugosławia uzyskała Istrię i Zadar kosztem Włoch. Przeżyły one jako całość do początku lat 90., aby w końcu całkowicie się rozpaść. Nasz południowy sąsiad podzielił się na dwa kraje, i to w sposób łagodny, nazywany „aksamitnym rozwodem”. Jednak drugie państwo słowiańskie podzieliło się aż na siedem osobnych organizmów. Na dodatek „po bałkańsku”, czyli w sposób krwawy. Przez kilka lat trwała wojna, a żadna ze stron nie cofała się przez ludobójstwem, nazywanym eufemistycznie „czystkami etnicznymi”. Symbolem tego stała się zagłada Chorwatów w Vukovarze i Bośniaków w Srebrenicy.

Miałem okazję zapoznać się z tym wszystkim, gdy w 1993 i 1994 r. uczestniczyłem w konwojach humanitarnych do Sarajewa. Rok później podobne spustoszenia, dokonane tym razem przez Rosję, widziałem w Czeczenii, a w 1999 r. w Albanii, do której dotarły setki tysięcy uchodźców z Kosowa.

Dzisiaj wszystko to, co dzieje się tuż za naszą wschodnią granicą, jest nieprzewidywalne. Sytuacja zmienia się z godziny na godzinę. Leje się krew, i to po obu stronach. Warto się więc zastanowić, jaka będzie przyszłość naszego sąsiada. Czy przetrzyma kryzys, który ma już charakter wojny domowej? Czy 45-milionowy naród, tak bardzo wewnętrznie podzielony, będzie mógł żyć nadal razem, czy się podzieli? A jeśli się podzieli, to czy będzie to wariant czechosłowacki, czy też, nie daj Boże, jugosłowiański? Już teraz widać, jak zawiodła polityka UE. Polska musi więc wypracować własną strategię, bez ustawicznego oglądania się na Brukselę i Berlin, oraz bez cofania się do przestarzałego tzw. mitu Jerzego Giedroycia.

Czego życzyć Ukrainie? Tego, aby pozostała jednak całością, bo jej podział uderzy w sąsiadów. Tym bardziej że będzie to raczej rozpad „po bałkańsku”, a wtedy graniczyć będziemy z nacjonalistyczną „Hałyczyną”, biedną, agresywną, rządzoną niepodzielnie przez Ołeha Tiahnyboka i banderowców ze Swobody.

ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski, Gazeta Polska, 26 lutego 2014 r.

Osobiście uważam, że argumenty Ks. Tadeusza są bardzo racjonalne. Opieraja się bowiem nie na medialnych i poprawnych politycznie opiniach, lecz na osobistym i bardzo głębokim doświadczeniu w kontaktach z Ukraińcami, a przede wszystkim na wiedzy, do jakiej daleko większości komentatorów , dziennikarzy i polityków - ze wszystkch opcji politycznych. Zgadzam się z opiniami Ks. Tadeusza, bo przeszłośc mojej rodziny związana jest z Ukrainą więc tym łatwiej jest mi ocenić różnicę zdań i w miarę obiektywnie odnieść się do problematyki kontaktów polsko - ukraińskich. 

Z czysto ludzkiego punktu widzenia żal mi jest wszystkich, których dotyka nieszczęście wojny, ale sądzenie, że winę za to ponosza zwyczajni obywatele jest z zasady błędne. Nie jesteśmy obecnie w stanie przewidzieć, co będzie się działo dalej, ale na pewno powinniśmy przede wszystkim zadbać o własny interes narodowy - tu i teraz, zamiast zanadto angażować się (zwłaszcza politycznie i emocjonalnie) w sprawy ukraińskie. Za jakiś czas okazać się może , że "strzeliliśmy sobie w kolano" z tą nadmierną ufnością, że Ukraina odwdzięczy nam się za okazaną w ten sposób pomoc. Może sie okazać, że jedni będa nam dziękować, a drudzy nienawidzić.

A rachunków krzywd z Ukrainą jak na razie nie było dane nam wyrównać i doprowadzić do tego, aby środowiska nacjonalistyczne będące spadkobiercami UPA uznały, że dokonały zbrodni na narodzie polskim. Dopóki tak się nie stanie i nie dojdzie do prawdziwego "wyznania winy", nie może być przebaczenia.

Opinię nacjonalistów ukraińskich znam z pierwszej ręki - bezpośrednio, w trakcie wielu rozmów. Jeśli ktoś uważa, że można im zaufać i liczyć na ich dobrą wolę - to serdecznie współczuję.

Nurni, nie daj się ponosić emocjom. Pzdr !