Pomoc wbrew

   Wybrałam sobie ciężki kawałek chleba, co nie jest równoznaczne ze stwierdzeniem, że się żalę czy narzekam. To tylko stwierdzenie faktu, jak w przekleństwie „bodajbyś czyjeś dzieci uczył” jest wiele prawdy.

   Nasi podopieczni, to ludzie starzy, chorzy, niepełnosprawni, niejednokrotnie samotni. Nie zawsze jednak samotni i kiedy jest tak, że rodzina współpracuje i pomaga – i podopiecznemu jest lepiej i nasza praca nie jest tak uciążliwa.
   Zdarza się jednak, i to jest autentyczną zmorą naszej opieki, gdy w rodzinie są ciągle żywe dawne konflikty i spory, jakieś niewyrównane rachunki krzywd, których nie znamy. Każdego dnia uczymy się, aby nie wyciągać zbyt pochopnych wniosków na temat sytuacji zastanej „tu i teraz”, bo jak człowiek zaczyna powoli zbierać dane i wgłębiać się, siłą rzeczy, we wciąż żywe konflikty, to sytuacja w rodzinie bardzo rzadko okazuje się taką, jaką z początku wyglądała. Dystans do sprawy staje się wtedy jedynym rozsądnym rozwiązaniem.

   To było zaledwie w zeszłym tygodniu, gdy poszłam na, wydawać by się mogło, całkiem normalną interwencję (wizytę) wieczorem do pani, która ma 95 lat, nic nie widzi (nie wiem czy na skutek wieku czy choroby), ma niczym nie wyjaśnione bóle w plecach tak silne, że nie może siedzieć dłużej niż chwilę na zjedzenie posiłku.
Mieszka sama jak palec, choć córka mieszka niedaleko i jest na emeryturze (córka), więc do starszej pani przychodzi raz dziennie pielęgniarka zmierzyć ciśnienie, podać rano lekarstwa, a my pojawiamy się później w południe i wieczorem, aby przygotować posiłek, posmarować bolące plecy, pomóc przebrać się w koszulę nocną, porozmawiać.
   Ta akurat staruszka jest sama w sobie dość trudną osobą. Miewa zmienne nastroje: raz wita tak mnie jak i inne koleżanki z radością zwracając się do nas „moja córciu”, a kiedy indziej mówi z niesmakiem „a, znowu pani, nie mieli kogo innego?”
   Jednak głównym utrudnieniem w kontakcie z nią jest nieustanny płacz i narzekanie, dlaczego Bóg każe jej tak cierpieć, dlaczego już zabrał jej dwóch synów, a ją tu ciągle trzyma, kiedy ona chce już umrzeć i mieć święty spokój. Do tego dochodzą skargi na córkę, z którą się nienawidzą, staruszka żali się, że córka ją szarpie, pokazuje siniaki i płacze, że ona nie rozumie, jak można się tak znęcać nad kimś, kto jest tak stary i tak chory jak ona!
   Oczywiście, procedury mamy takie, że jesteśmy zobligowane do natychmiastowego zgłaszania takich zdarzeń i tak się też dzieje.
   Byłam u niej kilka razy w grudniu, więc miałam z czym porównać stan jej zdrowia i kondycję, w jakiej się znajduje. Ale kiedy przyszłam wieczorem w pierwszych dniach stycznia, znalazłam ją w łóżku (co się nie zdarzało), zgiętą w pół, ledwie oddychającą i kaszlącą non stop tak, że się dodatkowo dusiła tym, co wykrztuszała.
Spytałam czy czegoś nie potrzebuje, po czym, po podaniu wody i chusteczek, o które poprosiła – natychmiast skontaktowałam się z koleżanką dyżurującą na gorącej linii naszego serwisu. Taka jest procedura postępowania.
Koleżanka, usiłując się skontaktować z córką staruszki, zadzwoniła natychmiast po pogotowie ratunkowe. Wg procedury powinna to zrobić po skontaktowaniu się z rodziną, a jeśli to nie jest możliwe – decyzję podejmuje sama. Jednak mojej koleżance nie dane było rozmawiać z córką, gdyż ta w tym samym czasie zadzwoniła do mieszkania staruszki na telefon stacjonarny i darła się na mnie jak opętana! Że ona sobie nie życzy żadnego pogotowia, że nasz serwis to jest jedno wielkie gówno (merde), że matka ma bronchit i dlatego kaszle, że jutro rano przyjdzie lekarz, że ona kategorycznie zabrania, aby jej matkę zabrało pogotowie i że już jedzie!

   Sytuacja, w której byłam ja, na miejscu, była tak traumatyczna, że z trudem zachowywałam spokój skupiając się przede wszystkim nad opieką nad staruszką i sprawdzaniem, czy pogotowie już przyjechało. W międzyczasie jeszcze 3 razy dzwoniła córka i wydzierała się na mnie coraz głośniej. Kiedy jej zwróciłam uwagę, aby nie krzyczała, wrzasnęła, że ona nie krzyczy, tylko tak głośno mówi.
   Prawdziwy burdel zaczął się jednak, gdy wparowała do mieszkania matki. Pracownicy pogotowia, po dwukrotnym kontakcie z lekarzami zaczęli przygotowywać chorą do zabrania do szpitala. Spadł jej bowiem poziom tlenu we krwi do takiego poziomu, że musiała oddychać przez maskę, poza tym niezwykle groźny był kaszel i to, co wykrztuszała.
Na co, „wparowana” właśnie  córka wydarła się, podobnie jak wcześniej na mnie: „Nie!!!”. Tłumaczenie sanitariuszy na niewiele się zdawało: „Nie, bo nie ma takiej potrzeby i jutro rano przyjdzie lekarz!!!”.

   Pracownicy pogotowia mają, na szczęście, swoje procedury, podobnie jak my. Skontaktowali się ponownie z lekarzem, który zdecydował, jak następuje: oczywiście, nie możemy, wbrew woli rodziny, zabrać kogoś na siłę do szpitala, ale w związku z realnym zagrożeniem życia osoby starszej i chorej, córka ma podpisać zobowiązanie, że niniejszym przejmuje opiekę nad chorą  matką i bierze na siebie całą odpowiedzialność za konsekwencje swojej decyzji.

   Drąca japę non stop córka staruszki nie podpisała takiego oświadczenia i naszą podopieczną zabrano do szpitala.

   Jeśli ktoś sobie teraz wyobraża, że córka odpuściła, bo wyszło na to, że nie ma racji, że każda ze służb zachowała się właściwie – to się bardzo grubo myli. Nic z tych rzeczy. Następnego ranka, tuż po otwarciu biura, zadzwoniła do pani dyrektor naszego serwisu i wydarła się również na nią! O co? Otóż o to, że ona sobie kategorycznie nie życzy, niezależnie od sytuacji (!!!), aby wzywać do jej matki pogotowie. I w tej sprawie została skierowana przez nią skarga do mera, któremu podlega nasz serwis.

   Mnie, kierującą się w pracy trzema zasadami: obserwacja, analiza, przekaz informacji – zostało się jedynie cieszyć, że został mi po tym zdarzeniu tylko jeden dzień pracy a potem kilka dni urlopu, aby ochłonąć, odsapnąć i nabrać dystansu do tego, co zaszło.