Refleksja rocznicowa

Zbliża się 70. rocznica wybuchu Powstania Warszawskiego. Byłbym szczęśliwy, gdyby na B&R nie pojawiły się tym razem teksty tych, którzy wydarzenie to zohydzali, używając pseudo-argumentów retorycznych, historycznych i militarnych, lub po prostu łżąc. Nie wiem jednak, czy Redakcja zechce wreszcie zastopować tak zasłużonych autorów jak @Henryk Dąbrowski, @palmereldritch1984, czy @xiazeluca lub ich wyznawców i naśladowców dla których rocznicowe opluwanie PW stało się chyba raison d`etre.

Nie zamierzam tym razem podejmować z nimi polemik „merytorycznych”, ani retorycznych. Namawiam do tego samego wszystkich Użytkowników B&R.

Chciałbym natomiast, aby wszyscy krytycy PW zechcieli przypomnieć sobie inną bitwę, która rozegrała się w chwili, gdy Powstanie już dogorywało. Bitwę, w której doborowe, świetnie wyposażone jednostki armii, prowadzącej z powodzeniem od ponad trzech miesięcy działania ofensywne, poniosły sromotną, choć heroiczną klęskę. Ci bohaterscy żołnierze dysponowali wystarczającą ilością najlepszego sprzętu, mieli (teoretycznie) zagwarantowane wsparcie logistyczne i ogniowe, działali według planu opracowanego przez wybitnych dowódców dysponujących wszelkimi dostępnymi danymi wywiadowczymi.

Mieli zatem to wszystko, czego nie mieli Powstańcy.
 

Myślę tu o operacji Market-Garden.

Wojna jest nieprzewidywalna. Wojna zawsze była, jest i pozostanie chaosem, który dowódcy i żołnierze usiłują organizować. Wojna to podejmowanie ryzyka.

Wojna to polityka.  Właśnie polityka skazała PW na klęskę militarną.