Ten kocioł świat się nazywa

Bardzo dziękuję za zaproszenie do prowadzenia bloga; jako zagorzały zwolennik blogosfery pozostającej jednym z ostatnich bastionów wolnej wymiany myśli, cieszy mnie każda inicjatywa blogerska, a już tym bardziej, że Blog-n-roll firmuje kilka zacnych nicków.

Swoje credo publicysty wyłożyłem kiedyś obszernie tłumacząc jeden z esejów Orwella. Do politycznych poglądów samego Orwella, zagorzałego antykomunisty, ale i socjalisty, jest mi daleko – łączy nas jedynie antykomunizm, niemniej pod jego poglądami na konieczność utrzymania niezależnej od podziałów partyjnych higieny myślenia podpisuję się oburącz.

To podpisywanie się oburącz powoduje, że dość często zdarza mi się znaleźć w sytuacji konfliktu z którąś, silnie upoliytycznioną w Polsce partią publicystyczną. Publicyści w Polsce, wobec słabości rynku, zmuszeni są (aby przeżyć) trzymać się aparatem gębowym jakiegoś „cyca”. Czy to jest „cyc” lewicowy, prawicowy, nihilistyczny, ultra-narodowy, konserwatywny, nie ma znaczenia. Cyc to cyc, a jeśli cyc, to oznacza koniec niezależności.

Jago emigrant wykonujący wolny zawód mogę się pochwalić nie posiadaniem cyca, ale również kilkoma certyfikatami niezależności. Certyfikat niezależności zdobywa się najczęściej dzięki otrzymaniu w polskiej przestrzeni medialnej tytułu „agenta”. Zostałem już agentem watykańskim (nihiliści), ruskim (PiSowskie, te niepiśmienne ciotki rewolucji), brytyjskim (katastrofolodzy), i ten rozrzut bardzo mi schlebia. W zakresie agentury muszę, niestety, powtórzyć za swoim śp. Ojcem: „Agentura? To znaczy wino, kobiety, waluty, i śpiew? No patrz pan, nikt mi, k..., nigdy nawet nie zaproponował!”

Poza Blog’n’Roll’em można mnie spotkać na S24 oraz, w formie drukowanej w tygodniku Polska Niepodległa; w tygodniku tym można odnaleźć moje teksty, bo to pierwszy tygodnik, którego redakcja nie usiłowała mi powiedzieć, jaki to poglądów ode mnie oczekuje oraz kogo kopnąć a kogo przytulić.
To tyle koncyliacyjnie, a teraz przejdźmy do sedna, czyli do zwyczajowej prowokacji, która, daj Boże, przywiedzie nas do ożywczej konfrontacji.

Moim zdaniem, niemalże całość debaty publicznej w Polsce jest wykoślawiona przez zawodowe media (tak zwany z niepolska „mainstream”). Zadaniem tychże jest ustawianie dyskusji, dostarczanie tematów, zazwyczaj nieistotnych, kosztem tych istotnych. Fani mediów głównego nurtu oczywiście się tymi tematami zajmują, a wrogowie dają się również nabierać marnując czas na stawanie okoniem. Jednym z klasycznych tematów podtrzymujących wysoki poziom temperatury jest temat ukraiński.

Nie będę w tym miejscu wdawał się w analizę wydarzeń na Ukrainie, chcę jednak zwrócić uwagę na pewnego rodzaju niekonsekwencje w przekazie. Te niekonsekwencje biorą się z faktu, że spraw ukraińska jest traktowana propagandowo, a nie poznawczo. Może być i tak, że za propagandą stoją państwa i ludzie, którzy mają wobec Polski i Polaków dobre zamiary, ja jednak będę obstawał przy swoim, że nie istnieje coś takiego jak „bombardowanie nachalną propagandą w dobrej wierze”.

Do samej wojny na Ukrainie mam stosunek równy mojemu stosunkowi do konfliktów zbrojnych w innych częściach świata – patrzę na nią jako na kolejną falę cierpień zwykłych ludzi, nierozumiejących ani w ząb „w cziem dieło?”, ale patrzę również z perspektywy polskich interesów. Najłatwiej jest sterować opinią publiczną poprzez emocje. Z perspektywy sterowania emocjami nie dziwi, że bloger, który był wręcz podręcznikowym wrogiem „wrednego PiS-a” i w związku z tym był święcie przekonany o „paranoicznych” źródłach niechęci wobec Rosji, z dnia na dzień został wybitnym znawcą putinowskiego totalitaryzmu i miłośnikiem ukraińskiej demokracji. O zawodowych dziennikarzach mainstreamu, i o ich poglądach nie piszę, bo jak powszechnie wiadomo oni poglądów nie miewają.

A tak na marginesie, to wypadałoby pamiętać, że tuż po wydarzeniach 10 kwietnia 2010 roku, w czasach wręcz intymnego zbliżenia polsko-rosyjskiego, rosyjscy koledzy-dziennikarze organizowali w Polsce warsztaty, a rosyjscy dyplomaci szkolili swoich polskich kolegów. Jeśli pułkownik Putin z dobrego pułkownika Putina przepoczwarzył się w złego, to wypadałoby teraz przesłuchać owych dziennikarzy i dyplomatów na okoliczność minionych, intymnych kontaktów. Czy nie występuje tu groźba (w kontekście dzisiejszej wiedzy, którą o pułkowniku Putinie nabyły nasze „elity”), że przy okazji przywołanych szkoleń doszło do próby werbunku?

Przyglądając się konfliktowi na wschodnim skrawku ukraińskiej ziemi nie sposób pominąć pytań dotyczących elit ukraińskich, bo o rosyjskich wiemy nieco więcej. Jak to się stało, że w rozmowach mińskich stronę ukraińską reprezentował były prezydent Kuczma? Jeśli istnieje jakiś chodzący symbol post-sowieckiej, kryminalnej oligarchii wysysającej ostatni grosze z „sezonowego państwa”, to Leonid Kuczma spełnia wszelkie warunki, żeby zwyciężyć w castingu. Przypomnę, że analizy słynnych taśm, na których utrwalono zlecenie zabójstwa dziennikarza Gongadze odmówił kwalifikowany tłumacz angielsko-ukraiński, tłumacząc, że prezydent Kuczma nie mówi ani po ukraińsku ani rosyjsku, ale więzienną grypserą. Kim jest Petro Poroszenko i w jaki sposób doszedł do wielkiego majątku w kraju, w którym bez łapówki ni rusz? Skąd wzięło się poparcie wielu ukraińskich oligarchów, włączając Rinata Achmetowa, dla ukraińskiej rewolucji? Nagły przypływ romantycznej miłości do ludu, który się okradało przez ostatnie 20 lat?

Na Ukrainie splotły się globalne interesy, a interesy mają zazwyczaj mało wspólnego z emocjami, a wiele z zimną kalkulacją. Wiemy to już od czasów słynnej odezwy ukraińskiej modelki z Majdanu, która miała być amatorskim selfie, a okazała się dość wysoko budżetową, profesjonalną produkcją, jak na materiał przygotowywany dla platformy youtube.

Wiemy to również dlatego, że pomimo powszechnej wiedzy o rozstrzelaniu przez złowieszczy Berkut demonstracji w Kijowie w lutym 2014 roku, co doprowadziło do faktycznego unieważnienia zawartych kilka dni wcześniej porozumień pomiędzy opozycją i Janukowyczem pod patronatem Berlina, ni widu ni słychu o śledztwie i procesie owych Berkutowców-morderców, z których nota bene wielu również dostało się pod snajperski ostrzał tego samego dnia.

Prezydent Poroszenko, który ogłasza (sic!) rozpoczęcie gwałtownej militarnej kontrakcji w imię „dania ruskim po zubach” w wyniku czego traci lotnisko w Doniecku i naraża setki swoich żołnierzy w kotle debalcewskim działa, przepraszam, w czyim interesie? W interesie Stanów Zjednoczonych dla których eskalacja wojny na wschodzie Ukrainy była niezbędna, by utrzymać w ryzach zachodnioeuropejskich partnerów wyłamujących się z twardego kursu sankcji wobec Rosji. Jestem przekonany, że Angela Merkel zalewa się codziennie rano rzewnymi łazami klęcząc przed małym ołtarzykiem z relikwiami po nienarodzonym imperium Euroazjatyckim, w którym to imperium pan Schmidt miał być dyrektorem, a Wania odsysać ropę i inne surowce z syberyjskich zmarzlin. Już dogadane było z Wołodią, a tu masz! Cały Lebensraum, za przeproszeniem, w pizdiec!

Na tle konfliktu amerykańsko-rosyjskiego na wschodniej Ukrainie (ale przecież nie tylko tam, bo pułkownik Putin stracił na świecie więcej kolegów w ciągu lat 2011-2014, niż Związek Sowiecki w czasie całego swojego istnienia) tym wyraźniej widać „kompradorskość” (za Ziemkiewiczem, choć on dzisiaj dzięki własnemu niewyparzonemu językowi w niełasce) naszych „elit”. Nasz, pożal się Boże, minister spraw zagranicznych, do niedawna w roli czopka gotowego do akcji na zapleczu prezydenta Putina, dziś wali jak w bęben, no jeśli nie w samego Putina, to w narodową dumę przeciętnego Rosjanina, pomagając uplasować Polaków w kategorii „psów Waszyngtonu” w tegoż Rosjanina przeciętnej percepcji. A po co mamy występować w tej roli w percepcji przeciętnego Rosjanina, nawet jeśli mamy wiele sprzecznych interesów? Pomaga to w czymś? W osiąganiu jakichkolwiek celów? I jakie są polskie cele na wschodzie? Jak zdefiniowane i przez kogo? Znów Wajda pisze scenariusze?

Jak długo rząd polski i państwo polskie będzie się dalej miłował z Litwą, starając się nie zauważać, że współczesna Litwa to żadna Litwa, o czym wie każdy mówiący po polsku Litwin z Wilna (dziś w Szczecinie), czy też mówiący po białorusku Litwin z Grodna, a więc byli i obecni mieszkańcy Wielkiego Księstwa? Wspólczesna Republika Litewska to uzurpujący sobie prawa do tradycji Wielkiego Księstwa twór żmudzkich nacjonalistów wypromowany przy wsparciu carskiej Rosji, a potem Niemiec, po zajęciu terenów Litwy i Łotwy przez Oberbefehlshaber der gesamten Deutschen Streitkräfte im Osten, Oberbefehlshaber Ost w roku 1916. W skutecznej kontrze wobec groźnej dla obu totalitaryzmów idei odbudowy Rzeczpospolitej.

I jak tam, że prowokacyjnie zapytam na koniec, ze słynnym ossowskim pomnikiem, że o losie „Czterech Śpiących” nie wspomnę?

Ciekaw jestem Państwa zdania.

Pozdrawiam